Σήμερα γράφω γιὰ νὰ ἐκφράσω μίαν σκέψιν μου, ἡ ὁποία, τὸ μόνον σίγουρον, εἶναι νὰ σᾶς κάνῃ νὰ θυμώσετε μαζύ μου ἤ ἀκόμη καὶ νὰ πεῖτε ψέμματα στὸν ἴδιον τὸν ἑαυτόν σας.

Πρὶν μερικὰ χρόνια, εἰς τὸν χῶρον τοῦ διαδικτύου, ἡ γραφή γκρίκλις, εἶχε τάσεις ἐποικισμοῦ! Ἔγινε μεγάλος ἀγῶνας, πιστέψτε με, κάποιοι ἀφιέρωσαν μέγιστον μέρος τοῦ χρόνου τους καὶ ὄχι μόνον, ὥστε νὰ ἡττηθῇ καὶ νὰ ὑποχωρήσῃ αὐτὸς ὁ δούρειος ἵππος… Συνέχεια →

Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαῆλ Ἀλεξανδρῆ δίχως τὴν ἄδειά του!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβαστεῖτε το…
Εὐχαριστῶ.

Φιλονόη

 

Τέτοιο τραγούδι μόνο ὁ Ὅμηρος ἔγραψε (θ266-367) καὶ μόνο ὁ Δημόδοκος τραγούδησε (ἔρωτας, μοιχεία, ἀποκάλυψη, γέλια). Ἀπὸ μένα τὰ σχόλια εἶναι περιττά. 

266 Κι εκείνος την κιθάρα παίζοντας γλυκό τραγούδι αρχίζει, πως η Αφροδίτη η ομορφοστέφανη κι ο Άρης σε αγάπη επέσαν και πως αρχή κρυφά πρωτόσμιξαν στου Ηφαίστου το παλάτι’ κι εκείνος δώρα της εχάρισε πολλά, και το κλινάρι

270 βαριά του ρήγα Ηφαίστου εντρόπιασε᾿ μα ο Γήλιος, που τους είδε να σμίγουν, έτρεξε στον Ήφαιστο και του ‘πε το μαντάτο. Κι αυτός, σαν άκουσε το μήνυμα και τον πικρό το λόγο, στο χαλκιδιό του επήγε κλώθοντας κακές δουλειές στα φρένα·και βάλθηκε, τρανό στο κούτσουρο πιθώνοντας αμόνι, Συνέχεια →