Καὶ λυπᾶμαι…
Καὶ ντρέπομαι…
Καὶ διερωτῶμαι γιὰ πολλά… Πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα φαντάζεσθε…
Ὅταν κάποιοι ἄνθρωποι, ἐδῶ καὶ χρόνια, ἠσχολοῦντο μὲ τὸ φαινόμενον αὐτό, ποὺ μᾶς γελοιοποιεῖ ὅλους ὡς φυλὴ κι ὡς χώρα, οἱ περισσότεροι, «διανοητές» συνήθως, ἀπαντοῦσαν μὲ χαμόγελα συγκαταβατικὰ κι ἀπαξιωτικά.
Ὅταν κάποιοι δημοσίευαν ἔρευνες, μετατρέποντας ἑαυτοὺς σὲ στόχους, οὐδεὶς γυρνοῦσε νὰ δῇ τὶ συμβαίνει.
Ὅταν κάποιοι ἄλλοι, δίχως προσωπικά, οἰκονομικὰ ἢ πολιτικὰ κίνητρα, ἐπανελάμβαναν διαρκῶς τὰ περὶ τῆς ἀπάτης ποὺ σέρνεται πίσω ἀπὸ τὴν σὲ …τόννους ἐλπιδοφορία, ἐπίσης μετετρέποντο σὲ κινουμένους στόχους (κυριολεκτικῶς), δὲν ὑπῆρξε πολὺς κόσμος γιὰ νὰ τοὺς ὑπερασπισθῇ. Συνέχεια