Ἀπὸ τὸν φίλο Πολύδωρο τὸ παρακάτω:
Όρκος Φιλικής Εταιρείας
«Ὁρκίζομαι εἰς τὸ Ἱερὸν Ὄνομά σου, ὦ Ἱερὰ πλὴν τρισαθλία Πατρίς,
ὅτι ἀφιερώνομαι ὅλος εἰς Σέ. Μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῶν τυράννων τῆς Πατρίδος μας, τὸ πῦρ καὶ ὁ σίδηρος εἶναι τα μέσα τῆς διαλλαγῆς καὶ τίποτε ἄλλον».
Καλοκαίρι 1814, ὁδὸς Λιαστοτσίνα 24,
Ὀδησσὸς -Οὐκρανία.
«Ἄρθρον ΙΑ’. Ἡ Ἑλληνικὴ σημαία τόσον εἰς τὰ τῆς ξηρᾶς στρατεύματα, ὅσον καὶ εἰς τὰ τῆς θαλάσσης, πρέπει νὰ εἶναι κατασκευασμένη ἐκ τριῶν χρωμάτων: ἄσπρο, μαῦρο καὶ κόκκινο. Το ἄσπρον σημαίνει τὴν ἀθωότητα τῆς δίκαιας ἡμῶν ἐπιχειρήσεως κατὰ τῶν τυράννων, τὸ μαῦρο τὸν ὑπὲρ πατρίδας καὶ ἐλευθερίας θάνατον ἡμῶν καὶ τὸ κόκκινον τὴν αὐτεξουσιότητα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τὴν χαρὰν αὐτοῦ διότι πολεμεῖ διὰ τὴν ἀνάστασιν τῆς πατρίδας.»
ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ – «ΝΟΜΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ»
Ἐκ τῆς κόνεώς μου ἀναγεννῶμαι!
Τὸ γνωρίζω! Καὶ τὸ γνωρίζουμε πλέον Ὅλοι μας!
Μία στιγμή εἶναι! Μόνον μία στιγμή!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Αν δεν με απατούν τα μάτια μου – ε, ακόμη καλοβλέπω – αυτός που είναι γονατιστός στη φωτογραφία, ακουμπά το δεξί χέρι του πάνω σε μια Εικόνα και δίπλα του στέκει ένας παπάς. Αυτά, ως διευκρινιστικά του “Ιερά Πατρίς”.
Η μασσονία αποκλείει Εικόνες και η “ιερότητα” του όρκου αποδίδεται σε ανωτέρα, και ανώνυμη, δύναμη. Για να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Ο Μακρυγιάννης λέει άλλα για τον όρκο.
Ε, καί;
Δὲν ἀρκεῖ μόνον μία στιγμή, Φιλονόη. Χρειάζεται ΑΠΟΦΑΣΙΣ. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦσαν Τιτᾶνες! Ἐμεῖς, οἱ ἀπόγονοί των εἴμεθα σκώληκες ἀνάξιοι τοῦ ὀνόματός των.
Φίλτατε Νικόλαε. Οι πολιτικοί μας παίρνουν αποφάσεις σύμφωνες με τις ξένες εντολές που δέχονται κι επιφέρουν υβριστικές αλλαγές στην κοινωνία. Αυτοί δεν νοιάζονται καν για τις συνέπειες των αποφάσεών τους λόγω πλήρους ανοησίας στον πυρήνα της ψυχής τους (γιαυτό και θα πληρώσουν το αντίτιμον κατά κάποιο τρόπον). Ένας πατριώτης, όμως, γνωρίζει πως η στιγμή της απόφασής του φέρει συγκεριμένες επιρροές στην ροή του γίγνεσθαι της κοινωνίας. Συνεπώς, η στιγμή της απόφασής του είναι γεμάτη δέος ευθύνης, διότι θεληματοποιεί όλο το Είναι του προς εκπλήρωση ενός ιερού σκοπού. Όπως το όνομα του Θεού δονεί τους βαθύτατα θρήσκους, έτσι και η αναφορά στην στιγμή της απόφασης δονεί τον πυρήνα της ψυχής του πατριώτη. Γιαυτό τέτοια απόφαση εννοήται. Δεν κατονομάζεται.