Ὁ χρόνος εἶχε κάποτε εὐρυχωρία.
Δικά μου πρωϊνά ποὺ δὲ μοῦ τά ‘παιρνε κανείς,
πάμφωτα μεσημέρια ποὺ μὲ βασάνιζε ἡ ὑποχρέωση
ἄθελου ὕπνου, γεμάτα ἀπογεύματα,
καὶ νύχτες ἔνυπνες, ἐνόνειρες.
Σιγά – σιγά, ἄρχισαν νὰ μὲ κλέβουν.
Μοῦ ζήτησαν κάποια μικρὴ ἐξυπηρέτηση.
Ἁπλόχερα τὴν ἔδωσα. « Ἔχετε λίγη ὥρα γιά…»
«Θὰ σᾶς ἀνταμείψω..»
Δὲ μ’ ἔνοιαζε ἡ άνταμοιβή, ἡ ἀνταπόδοση.
Ἔδωσα ὧρες ἀφειδόλεφτα , ἔδωσα πρωϊνά,
ἔδωσα μεσημέρια, ἀπογεύματα,
νύχτες ἀτέλειωτες κι ἄλλες νύχτες,
μέρες ἀτέλειωτες κι ἄλλες μέρες·
ὅταν τέλειωσε ὁ χρόνος ἔδωσα τόπο στὴν ὀργή,
ἔδωσα τὰ σπλάχνα μου, τὸ σῶμα μου,
ἔφτασα στὴν τελευταία μου στιγμή·
ἐκεῖ μὲ περίμενε ὁ ἄγνωστος ἀνταποδότης.
«Πάρε» – εἶπε- «τριάντα δικές μου ὧρες
πολλαπλασίασέ τες καὶ ἆρον τὸν κράβατόν σου».
Ἐπέζησα καὶ μετεωρίζομαι.
Δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε ἄλλο.
Ἔχω συνηθίσει νὰ δίνω.
Δίνω λοιπὸν ὅ,τι ἐλάχιστο ἀπέμεινε.
Δίνω κι ἀναζητῶ ἀπεγνωσμένα
τώρα ποὺ στένεψε ἀσφυκτικὰ ὁ χρόνος
τώρα ποὺ χάθηκαν καὶ οἱ εἰκοσιτέσσερις,
τὴν εἰκοστὴ πέμπτη μου ὥρα·
τῆς Ἀλήθειας.
Κώστας Μάστρακας –
Ἀπὸ τὸ
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.