Ὅταν μιλάμε μὲ κάποιον ἀκοῦμε αὐτά ποὺ μᾶς λέει, ἐπικοινωνοῦμε δηλαδὴ μαζύ τοῦ σὲ τέσσερα ἐπίπεδα.
Τὸ πρῶτο εἶναι τὸ σωματικὸ ἐπίπεδο. Σὲ αὐτὸ ἀκοῦμε τὴν φωνή του, ἀκοῦμε τὸν ἦχο τῶν λέξεων ποὺ προκαλοῦν δονήσεις στὰ αὐτιὰ μας.
Τὸ δεύτερο εἶναι τὸ συναισθηματικὸ ἐπίπεδο. Σὲ αὐτὸ νοιώθουμε τὸ πάθος τοῦ ἄλλου, τὸν ἐνθουσιασμό του, τὴν εἰλικρίνειά του ἣ τὴν ἔλειψι τῆς εἰλικρινείας του, τὴν χαρὰ ἢ τὴν στενοχώρια του.
Τὸ τρίτο εἶναι τὸ διανοητικὸ ἐπίπεδο. Ὅταν ἀκοῦμε κάτι σὲ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο ὁ νοῦς μας ἐρωτᾶ: «τί σημαίνει αὐτό γιά ἐμέναν;» «Συμφωνῶ ἢ διαφωνῶ;» «Εἶναι σωστό ἢ λάθος;» «Χρειάζεται νὰ τοποθετηθῶ.»
Καὶ τὸ τέταρτο ἐπίπεδο εἶναι τὸ πνευματικό, τὸ ἀνώτερο ἐπίπεδο τῆς ἐπικοινωνίας.
Σὲ αὐτὸ δὲν κρίνουμε τὸν ἄλλον
Ἁπλᾶ τὸν ἀκοῦμε καὶ βιώνουμε ἑνότητα καὶ σύνδεσι μαζύ του. Εἴμαστε ἀσφαλεῖς καὶ ἡ ἐνέργεια ῥέει μεταξύ μας. Ὅταν ἀκοῦμε σὲ αὐτὸ τὸ ἐπίπεδο, ἀκόμη κι ἂν ἀκοῦμε κάτι ποὺ δὲν ἔχουμε ἀκούσει ποτὲ ξανά, κάτι μέσα στὴν καρδιά μας μᾶς λέει: «ναὶ τὸ ξέρω αὐτό!!! Δὲν ξέρω πῶς τὸ ξέρω καὶ ἀπὸ ποῦ τὸ ξέρω, δὲν ξέρω πῶς τὸ ἔμαθα, ἀλλὰ βαθειὰ μέσα στὴν καρδιά μου καὶ στὴν συνείδησί μου τὸ γνωρίζω.»
Αὐτὸ εἶναι τὸ ἐπίπεδο τῆς ὑπερτάτης ἐπικοινωνίας.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.