Διαλύοντας μίαν χώρα… μαζὺ μὲ μίαν Ἠνωμένη Εὐρώπη…
…μαζὺ μὲ τοὺς ἰδίους τοὺς ἀνθρώπους της…
…ἐπιτυγχάνεις κάτι πολὺ σπουδαῖο, βάσει τῶν κεντρικῶν σχεδιασμῶν. Τὰ μικρὰ κομμάτια ἐλέγχονται καλλίτερα.

Ὁδηγούμαστε σέ κομμάτιασμα τῶν Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν;

Ὅσο πιὸ κομματιασμένες εἶναι οἱ κοινωνίες, ἀπὸ πλευρᾶς στόχων, ἀναγκῶν κι ὀραμάτων, τόσο πιὸ εὔκολα κατατρώγονται μεταξύ τους οἱ πολῖτες, ἀφήνοντας ἐλεύθερα τὰ τομάρια νὰ πλιατσικολογοῦν καὶ νὰ μᾶς στεροῦν βαθμοὺς ἐλευθερίας.
Γιατί ἄλλως τέ γεμίσαμε μέ κόμματα;
Γιατί τόσες διαφορετικές φυλές μέσα στόν ἀστικό ἰστό μας;
Γιατί μέ τό …ζόρι πολυφυλετικοί;
Γιατί τόση πολυπολιτισμικότης;
Γιατί τόσες διώξεις στούς ἰθαγενεῖς;
Γιατί τόσες πολλές …«ἰδέες» κι ἀπόψεις (ἐπιφανειακῶς, διότι οὐσιαστικῶς μία εἶναι ἡ γραμμή) γιά ἐμᾶς τούς πολλούς;
Γιατί τόσες …«πιθανές λύσεις» κι ἐναλλακτικές στά ὅλο καί αὐξανόμενα προβλήματά μας;
Ἡ ἀπάντησις εἶναι μία: κομματιάσματα!!! Ὄταν φαγωνόμεθα μεταξύ μας, εἴμαστε περισσότερο εὐάλωτοι καὶ τελικῶς καλλίτερα ἐλεγχόμενοι. Μὰ γιὰ νὰ συμβῇ κάτι τέτοιο πρέπει νὰ ξεκινήσουν ἀπὸ τὶς πεποιθήσεις μας, τὶς ὁποῖες καὶ προσβάλλουν μὲ ὅλους τοὺς τρόπους. Ἄλλοτε μὲ τὴν προπαγάνδα (γλυκό),  ἄλλοτε μὲ τὴν τρομοκρατία (βία) κι ἄλλοτε μὲ τὸ ὕφος τῆς ἐξουσίας (νόμοι) μᾶς ἐξαναγκάζουν νὰ ὑποταχθοῦμε στοὺς σχεδιασμούς τους.
Σχολεῖα, πανεπιστήμια, Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως προσβλέπουν στὴν δική μας λοβοτομή.
Ἑκπαιδευόμεθα καθημερινῶς γιὰ τὰ νέα δεδομένα ποὺ σχεδιάζουν γιὰ ἐμᾶς, δίχως ἐμᾶς ὅμως.

Κομματιάσματα…

Ἀποδόμησις τῶν πάντων λοιπὸν γιὰ νὰ περιορισθοῦν βαθμοὶ ἐλευθερίας, δυνατότητες ἀξιοπρεποῦς διαβιώσεως καὶ κυρίως γιὰ νὰ περάσουμε σὲ ἕνα νέο πολιτικο-οἰκονομικὸ σύστημα, ποὺ ὅλοι, μὰ ὅλοι, θὰ εἶναι τὸ ἴδιο (μὲ ἐξαιρέσεις τοὺς μετέχοντες στὰ κομματικὰ γρανάζια!). Κομμουνιστικοποίησις εἶναι, μᾶς ἀρέσει δὲν μᾶς ἀρέσει.
Καὶ εἶναι παγκόσμιον.
Ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰ ὄσες χῶρες δὲν ὑποταγοῦν μὲ τὸ καλό, θὰ τὸ …πάθουν μὲ τὸ κακό.
(Ὅπως ἡ Συρία, ἡ Λιβύη, ἡ Σερβία… Καὶ εἶναι ἀκόμη ἡ ἀρχή…!)

Καταργεῖται ἡ ἰδιοκτησία στήν Γαλλία;

Σὲ ἕναν κομμουνιστικοποιημένον πλανήτη δὲν χωροῦν σύνορα. Καραργῶνται.

Καὶ καταργῶνται τὰ σύνορα διότι φαινομενικῶς θὰ ἀλλάξουν, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα θὰ παύσουν νὰ ὑφίστανται. Στὰ φέουδα δὲν χρειάζονται σύνορα, παρὰ μόνον φεουδάρχες. Καὶ οἱ φεουδάρχες χρειάζονται δούλους… Τόσο ἁπλᾶ…
Καὶ αὐτοὶ οἱ δοῦλοι θὰ εἶναι πάντα πρόθυμοι νὰ παραμείνουν δοῦλοι, διότι ἔξω ἀπὸ τὰ φέουδα θὰ παραμονεύη ὁ θάνατος.

Ὑποβιβάζοντας τὸν ἄνθρωπο στὸ ἐπίπεδον τοῦ κτήνους…

Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν ἐξουσία… Μόνον γιὰ τὴν ἐξουσία… Γιὰ τὸν ἀπόλυτον ἔλεγχο, δίχως ἐξαιρέσεις.
Ἄλλως τέ… Τὰ πάντα στὸν πλανήτη εἶναι δύναμις κι ἐξουσία.
Καὶ ἡ ἐξουσία διατηρεῖται μὲ τὸν ἔλεγχο τοῦ χρήματος. Ἔχουν πείσει ὅλον τὸν πλανήτη πὼς ἡ συγκέντρωσις χρήματος δίδει τὴν ἐξουσία, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα αὐτὸ εἶναι τὸ μέσον, μόνον γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ὑποτελεῖς.
Τὸ χρῆμα ἐλέγχεται ἀπὸ ὁλίγους, αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐκτυπώνουν, τὸ μοιράζουν ἢ τὸ καταστρέφουν.
Τὸ χρῆμα εἶναι μέσον κι ὄχι σκοπός. Ἐμᾶς ἔπεισαν πὼς εἶναι σκοπός.
Μᾶς ἔπεισαν τόσο πολύ, ποὺ ἀφιερώσαμε τὴν ζωή μας στὴν συλλογή του, ἀδυνατώντας νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ σπουδαία δὲν ἀγοράζονται μὲ χρῆμα. Ἤ τὰ ἔχεις ἢ δὲν τὰ ἔχεις..

Οἱ πιθανότητες γιὰ συμμαχίες μειώνονται δραματικά, μέσα ἀπὸ ἕνα τέτοιο μοντέλο, σὲ μίαν Εὐρώπη ποὺ μόλις ξεκίνησε νὰ συνειδητοποιῇ πὼς τὴν ἔχουν παγιδευμένη καὶ ζωσμένη μὲ ἐκρηκτικά. Ποιός τολμᾶ νά ἁνάψῃ τώρα πιά τό φυτίλι, ὅταν ἀντιλαμβάνεται πώς θά εἶναι ὁ πρῶτος νεκρός;;
Οἱ φερόμενοι ὡς κρατοῦντες-μαριονέτες, ποὺ ἐλέγχονται ἀπὸ τὰ γνωστὰ κέντρα ἐξουσίας, παραμένουν βιτρίνες καὶ ἁπλῶς ἐφαρμόζουν τὶς ἐντολές. Ἔχουν ἀνταλλάξει τὴν δική τους ἐπιβίωσιν μὲ τὸ δικό μας μάντρωμα ἢ καὶ τὸ τέλος μας.
Θὰ ἐξαργυρώσουν ἀργότερα, ἐὰν προλάβουν…

Γύρω μας ἀμέτρητα γρανάζια τῶν κατασταλτικῶν-κομματικῶν μηχανισμῶν, ποὺ μὲ ἀντάλλαγμα μίαν μελλοντικὴ ἐξαργύρωσιν σὲ καλοαμειβόμενες θεσοῦλες, πωλοῦν φύκια – ἐλπίδες, γιὰ μεταξωτὲς κορδέλλες.
Ἀπὸ κοντά τους πράκτορες κάθε ἐθνικότητος, ποὺ ὑπακούοντας σὲ ἀλλότρια κέντρα, καταγράφουν τὰ πάντα καὶ ὑπηρετοῦν πιστότατα τὴν μία καὶ μοναδικὴ ἀρχὴ ποὺ ἀναγνωρίζουν: τὴν δύναμιν. Μίαν δύναμιν πλασματική, ἐξαγορασμένη, ἀποτέλεσμα τρομοκρατίας καὶ ἐκβιασμῶν, ποὺ ὑπάρχει φαινομενικῶς κι ὄχι οὐσιαστικῶς.
Κι ἀπὸ πίσω ἐμεῖς, μουδιασμένοι, ξεβολεμένοι καὶ ἀνήσυχοι.
Πολὺ ἀνήσυχοι.
Κάτι δὲν πάει καλά…
…ἤ μήπως ὄχι;…;;;

Σαφῶς καὶ πρέπει νὰ εἶναι ὁ πλανήτης ὅλος ἕνας…
Σαφῶς καὶ πρέπει νὰ πονᾷ ἡ Βόρειος Ἀμερικὴ καὶ νὰ σπαράζῃ ἡ Ἰνδοκίνα.
Σαφῶς καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὀφείλουν νὰ αἰσθάνονται κομμάτι τοῦ κόσμου μας κι ὄχι …ἐπισκέπτες ξενοδοχείου.
Ὄχι νὰ σπαράζουν ὅλοι καὶ μόνον μερικὲς δεκάδες ἀληταράδες νὰ ἀπολαμβάνουν ἀκόμη καὶ τὸν σπαραγμό.
Τὸ σῶμα κυβερνᾶται μὲν ἀπὸ τὸν ἐγκέφαλον, ὅλα ὅμως τὰ κύτταρά του εἶναι ἰσότιμα. Ἄλλον ῥόλο ἔχει ἡ καρδιὰ κι ἄλλον ἡ πατοῦσα. Μὰ ὅποιο ἀπὸ αὐτὰ δυσλειτουργεῖ ὅλο τὸ σῶμα ὑποφέρει… .

Δὲν εἶναι λοιπὸν τὰ πολιτικὰ συστήματα  καλὰ ἢ κακά, ἀλλὰ οἱ ἡγέτες εἶναι, ἤ ὄχι, καθάρματα.
Τὸ ὅ,τι ἀλλάζουν τὸ πολιτικὸ καὶ οἰκονομικὸ σύστημα τὸ ἀντιλαμβανόμεθα. Μὰ ἐπίσης ἀντιλαμβανόμεθα πὼς αὐτὸ γίνεται πάλι εἰς βάρος μας καὶ στόχο δὲν ἔχει τὴν ἰσονομία ἀλλὰ τήν, γιὰ μερικοὺς ἀκόμη αἰῶνες ἀκόμη, ἐξουσία τους.
Κι αὐτὸ δὲν εἶναι καλό. Οὔτε γιὰ αὐτούς, ποὺ ἀποθρασύνονται, ἀλλὰ οὔτε καὶ γιὰ ἐμᾶς.
Τὸ νὰ καταργηθοῦν τὰ σύνορα, ἔτσι, σκέτο, μὲ ὅλες τὶς στρατιὲς τῶν ἀποκεφαλιστῶν βαρβάρων νὰ πηγαινοέρχονται, ἐν ὅσῳ τὰ Soro-ἐξαρτώμενα αὐγατίζουν περιουσίες, δὲν εἶναι καὶ τὸ καλλίτερον.
Τὸ νὰ καταργηθοῦν τὰ σύνορα, ἐφ΄ ὅσον προηγουμένως θὰ ἔχουμε ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ κάθε ἄθλιον ὑποκείμενον, ναί, ἴσως νὰ εἶναι ἀναγκαῖον, μὰ θὰ τὸ ἀποφασίσουμε στὴν πράξιν τότε κι ὄχι διὰ τῆς βίας τώρα..

Ξεκινήσαμε. Φουρτοῦνες μεγάλες ἔπονται καὶ ὀφείλουμε  νὰ τὶς ξεπεράσουμε.
Δὲν μᾶς ὑπόσχεται κάτι ἢ κάποιος πὼς θὰ τὰ καταφέρουμε νὰ δοῦμε τὴν ἀνατροπή, ἀλλὰ ἐὰν δὲν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ ἀγωνισθοῦμε, δὲν θὰ ἔλθη ἡ ἀνατροπή. Καὶ ἡ ἀνατροπή τους πάντα ἔρχεται. Μᾶς τὸ ἀποδεικνύει ἡ ἱστορία.
Μόνον ποὺ βάζει κάθε φορὰ ὁ ..ἀστάθμητος παράγων Ἄνθρωπος τὸ δακτυλάκι του.

Πορευόμεθα, βάσει τῶν ὅσων προγραμματίζουν αὐτὰ τὰ καθάρματα, πρὸς κάτι ποὺ θὰ προστατεύη τὸ παρὰ φύσιν, εἰς βάρος τῶν Φυσικῶν Νόμων. Τέτοιοι ὀργανισμοί, ὑποστηριζόμενοι τεχνητῶς καὶ μὲ τὴν βία, δὲν ἐπιβιώνουν, ἐφ΄ ὅσον διαρκῶς ἀπαιτοῦν νέο, ξένο αἷμα, γιὰ νὰ ζήσουν. Τὸ νέο αἷμα πρέπει νὰ τὸ παράγῃ μόνο του τὸ σῶμα κι ὄχι μέσῳ μηχανικῶν ὑποστηρίξεων, διότι τότε μόνον ὁ θάνατος θὰ τὸ σώση.
Κι αὐτὸς ὁ θάνατος ἔρχεται συντόμως. Ὄχι γιὰ τὸν Ἄνθρωπο ἀλλὰ γιὰ τὸ μοντέλο αὐτὸ ποὺ ἔστησαν εἰς βάρος τοῦ Ἀνθρώπου.
Αὐτὸ τὸ μοντέλο φθάνει στὸ τέλος του.
Στὸ χέρι μας εἶναι νὰ ἐπιταχύνουμε αὐτὸ τὸ τέλος..
Καὶ θὰ τὸ ἐπιτύχουμε διότι δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή!!!

Φιλονόη