Ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ξεκίνησαν νὰ δομοῦνται οἱ μεγάλες αὐτοκρατορίες.
Γιὰ τά, σχετικά, νεώτερα χρόνια, γνωρίζουμε πὼς πρῶτα ὑπῆρξε ἡ Περσική, μετὰ ἡ Μακεδονική, μετὰ ἡ Ῥωμαϊκή, μετὰ ἡ Ἀνατολικο-Ῥωμαϊκὴ (Βυζάντιον), μετὰ ἡ Ἐνετική, παραλλήλως μὲ τὶς ἀναδυόμενες εὐρωπαϊκὲς καὶ τὴν Ῥωσσική, (ποὺ ἀνασυστήνεται σήμερα), μετὰ ἡ Ὀθωμανικὴ καί, καταληκτικῶς, στὰ πλέον πρόσφατα χρόνια, ἡ Γερμανικὴ (ποὺ ἐπίσης -θεωρητικῶς- ἀνασυστήνεται καὶ μέσῳ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως) καὶ ἡ Βρεταννική, ποὺ σήμερα (πάντα ἐπισήμως) παρέδωσε τὴν σκυτάλη της στὴν Ἀμερικανικὴ καὶ στὸ ΝΑΤΟ.

Φανερὲς καὶ …ἀόρατες αὐτοκρατορίες!!!

Τὸ ἐρώτημα ὅμως παραμένει. Ἐξέλειψαν ἤ ὄχι οἱ αὐτοκρατορίες;
Κι ἐάν ἐξέλειψαν, τότε ποιός ὁ λόγος τῶν (ἂς ποῦμε) συμμαχιῶν σήμερα, ὑπό μίαν καί μόνον δύναμιν, τῆς ὁποίας διαρκῶς ἀνακαλύπτεται ἕνας κοινός ἐχθρός;
Ποιός ὁ λόγος ὑπάρξεως τοῦ ΝΑΤΟ, τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης ἀλλά καί τοῦ (ἂς ποῦμε) ἀντιπάλου δέους τῶν Ῥώσσων, τῶν Κινέζων καί τοῦ Ἰρᾶν;

Φανερὲς καὶ …ἀόρατες αὐτοκρατορίες!!! (β)

Ἂς προχωρήσουμε ὅμως καλλίτερα στὰ τῶν ἄλλων, τῶν ἤδη τελειωμένων, αὐτοκρατοριῶν, πάντα πατώντας στὰ ἐπίσημα δεδομένα.

Ἐδάφη τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ἦσαν καὶ οἱ Ἀραβικὲς χῶρες, ἐνᾦ ἡ τότε Περσία, ἂν καὶ σαφῶς ὑπὸ σοβαρὲς ὀθωμανικὲς πιέσεις, παρέμενε σὲ κάποιον βαθμὸ ἐλευθέρα. Ἀπὸ τὸ 1908 ὅμως καὶ μετά, ἀρχῆς ἀνευρέσεως (ἐπισήμως) πετρελαϊκῶν κοιτασμάτων στὰ ἐδάφη της, ἔπαψε νὰ ἔχῃ …ἐλπίδες ἐλευθερίας. Ἄγγλοι, Ῥῶσσοι, Γερμανοὶ ἦσαν, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἤθελαν νὰ …δεσμο-φυλάξουν τὴν χώρα. Ἀνατροπές, «ἐπαναστάσεις», κατοχὲς ἦσαν μερικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔζησαν οἱ ἀπόγονοι τῶν Περσῶν, γιὰ νὰ καταλήξουν στὸ σήμερα, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, ἀπειλούμενοι ἀπὸ τοὺς συγχρόνους ΝΑΤΟϊκοὺς καὶ τοὺς κάθε λογῆς, ἐθελουσίους ἢ ἐκβιαζομένους, συμμάχους τους.

Ἡ πάλαι ποτὲ κραταιὰ λοιπὸν Βρεταννικὴ αὐτοκρατορία εἶχε καταλάβη μεγάλες περιοχὲς τοῦ Ἰρᾶκ (1918) καί, προστατεύοντας τὰ συμφέροντα τῶν ἀφεντικῶν της-τοκογλύφων, ὁριοθέτησε ἕνα νέο κράτος, ποὺ ἀνεγνωρίσθη ὡς Ἰράκ. Τὰ ἐδάφη τοῦ Ἰρᾶκ, ὅπως ἴσως δὲν μᾶς λέν, ἀνῆκαν ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, στὴν Περσία-Ἰράν.
Ἀλλὰ αὐτὸ ἦταν πάντα δευτερεῦον. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Βρεταννῶν ἦσαν σαφῶς πιὸ σημαντικὲς κι ἔτσι, τὸ 1932, ἐπισήμως τμῆμα τῆς Περσίας ἀνεγέννησε ὁριστικῶς τὸ Ἰράκ.

Στὴν πραγματικότητα αὐτὸ ποὺ συνέβη κι ἐκεῖ (ὅπως κι ἀλλοῦ στὸν κόσμο μας) ἦταν μία ἐπαναλαμβανομένη (καὶ παναρχαία τακτική: ἡ Βρεταννικὴ αὐτοκρατορία οὐδέποτε ἀπεχώρησε ἀπὸ τὴν περιοχή, ἀλλὰ ἐνέσπειρε τοὺς καταλλήλους ἀνθρώπους, στὶς κατάλληλες θέσεις, ἐπιτυγχάνοντας μέσα ἀπὸ τὸ ἀγαπημένο της «διαίρει καὶ βασίλευε» ἕναν ἀπόλυτο ἔλεγχο ὑπό, τὸν ἐπισήμως, δικό της ἔλεγχο.
Κι ἔτσι καὶ τὰ πετρέλαια (ἐνέργεια) παρέμειναν ὑπὸ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῶν ἐντολοδοτῶν της, μὲ ἐπίσημο ἀστυνόμο τους τὴν Μεγάλη Βρεταννία καὶ τοὺς συμμάχους της, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἰρανοὶ, ἐκτὸς τοῦ ὅ,τι διαιρέθησαν πλήρως, κατέληξαν, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ἕρμαια τῶν ὀρέξεων τῶν τοκογλυφικῶν σαπροφύτων.

Σήμερα, κατὰ κύριον λόγο, οἱ περισσότεροι κάτοικοι τοῦ πλανήτου μας, ἐκτὸς κι ἐντὸς Ἰράν, δὲν δύνανται νὰ διακρίνουν τὸ μακρὺ χέρι ποὺ τοὺς διατηρεῖ ἐν καταστολῇ. Μποροῦν ὅμως νὰ διακρίνουν τοὺς ΝΑΤΟϊκοὺς σὰν ἐχθρούς τῶν Ἰρανῶν, ἀλλὰ ὄχι σὰν δεσμοφύλακές τους.
Μποροῦν οἱ Ἰρανοὶ νὰ διακρίνουν τοὺς Ἰρακινοὺς ὡς ἐχθρούς τους, ἀλλὰ ὄχι σὰν τὰ ἀδέλφια τους ποὺ ἔπεσαν θύματα πολυετοῦς προπαγάνδας.
Μποροῦν νὰ διακρίνουν τοὺς πετρελαιάδες ὡς κεντρικοὺς ἐγκεφάλους τῶν δεινῶν τους οἱ Ἰρανοί, ἀλλὰ ὄχι πὼς τὰ πετρέλαια χρησιμοποιῶνται σὰν πρόσχημα γιὰ τὴν καταστολή τους.

Καὶ κάπως ἔτσι, μὲ παρομοίους τρόπους καὶ προσχήματα, συνέβαιναν καὶ συμβαίνουν τὰ πάντα στὸν πλανήτη μας.
Ὅταν μάλιστα (ὅπως τώρα) κρίνεται ἐκ τῶν πραγματικῶν σαπροφυτικῶν ἐξουσιαστῶν πὼς ἔχουν αὐξηθῆ ἀπειλητικῶς ἀριθμητικά, γιὰ τὴν ἐξουσία τους, οἱ λαοί-θύματά τους, δημιουργοῦν καὶ μερικὲς συνθῆκες ἐμπολέμων καταστάσεων, εὑρυτέρων γενοκτονιῶν καὶ κάθε εἴδους (φυσικῶν ἢ μή) καταστροφῶν, ἀπομειώνοντας ἀφ΄ ἑνὸς τοὺς πληθυσμοὺς παγκοσμίως, ἀλλὰ κι ἐπιτυγχάνοντας, παραλλήλως, τὰ ἐξῆς:

• Ὅλοι ὅσοι ἐμπλέκονται σὲ ἐμπόλεμες ἐπιχειρήσεις ἢ σὲ ἄλλου εἴδους καταστροφές,, ἀσχολοῦνται μόνον μὲ τὴν ἀνάγκη τῆς ἐπιβιώσεώς τους.
• Ὅλοι ὅσοι ἀγωνίζονται νὰ ἐπιβιώσουν, ἀντιλαμβάνονται μόνον τοὺς τεχνητῶς ὑπάρχοντες ἐχθρούς τους (φορο-ληστρικὰ κράτη, ἀλλοφύλους εἰσβολεῖς, ἐθνικὲς ἀπειλές) καὶ οὐδέποτε αὐτοὺς ποὺ σκηνοθέτησαν αὐτὲς τὶς συνθῆκες.
• Ὅλοι ὅσοι παρακολουθοῦν ὡς παρατηρητὲς τὶς πολεμικὲς ἐπιχειρήσεις ἀντιλαμβάνονται τὸ δίκαιον ἢ τὸ ἄδικον (ἀναλόγως τῶν πεποιθήσεών τους) ποὺ ἐφαρμόζεται κατὰ κάποιων λαῶν, ἀλλὰ οὐδέποτε συνειδητοποιοῦν τὴν συνενοχή τους, ἐφ΄ ὅσον, μέσῳ τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ γεγονότος ὡς ἀληθοῦς κι ὄχι ὡς τμῆμα σκηνοθετημένης παραστάσεως, βάσει πάντα καὶ τῶν ὁποίων ἀντιλήψεών τους γιὰ τὰ περὶ παγκοσμίων ἰσοῤῥοπιῶν, καταλήγουν ἀπροβλημάτιστα στὸ νὰ ἀποδέχονται πλήρως τὴν βιαία αὐτὴν συνθήκη, ἐνᾦ οὐσιαστικῶς ἀποδέχονται ὅλον ἐκεῖνον τὸν μηχανισμὸ ὑποταγῆς τους, ποὺ σὰν ὅπλο του προβάλλεται ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος. 

Ἂς ἐπιστρέψουμε ὅμως στὶς αὐτοκρατορίες μας.

Γιὰ ὅσο λοιπὸν ἦταν ἀναγκαία ἡ ἐπίσημος βρεταννικὴ ἀρχὴ ἡ Κύπρος ἦταν ἀγγλικὴ ἐπαρχία.
Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συνέβη καὶ μὲ τὴν Ἰνδία.
Καί, γιὰ νὰ τελειώνουμε μὲ τὶς …«περίεργες συμπτώσεις», ἂς ἐξετάσουμε κάτι ἀκόμη, ποὺ …ἔτυχε (καὶ δὲν …ἐπέτυχε, ὡς συνήθως!!!).
Τὸ 1947 ὁ εἰρηνικὸς ἀγὼν τῆς «παθητικῆς ἀντιστάσεως» λέει, τοῦ Γκάντι, ὁδήγησε τοὺς Ἄγγλους στὸ νὰ ἀφήσουν τὴν Ἰνδία ἐλευθέρα.
Παραλλήλως τὸ Πακιστὰν ἀνεδύθη ἐκ τοῦ …πουθενά, προσφέροντας ἀφ΄ ἑνὸς στοὺς Ἄγγλους ἕνα ἀκόμη διαχειρήσιμο «διαίρει καὶ βασίλευε», καθὼς κι ἕνα ἰσόβιο πάτημα γιὰ δημιουργία ἐπιχειρήσεων πολέμου καί, ἀφ΄ ἑτέρου στοὺς ΝΑΤΟϊκοὺς (ἐπισήμως διαδόχους τους) ἕνα γερὸ πάτημα ἐλέγχου τῆς ἀσιατικῆς αὐτῆς περιοχῆς.

Λίγα χρόνια ἀργότερα (1955) ἀκριβῶς τὸ ἴδιο σκηνικό, κάπως πιὸ …ἐπαναστατικό, μέσῳ τῆς ΕΟΚΑ, ἐπανέλαβε ἀξιώσεις γιὰ ἐλευθερία τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν μας, πάλι ἀπὸ τὸ ἀγγλικὸ στέμμα. Ἀγῶνες, αἷμα, θάνατος γιὰ νὰ καταλήξουν τελικῶς, πάντα ὑπὸ τὴν παγκόσμιο κατακραυγή, νὰ ἀποχωρήσουν καὶ πάλι οἱ Ἄγγλοι, ἀπὸ μίαν ἀκόμη ἐπαρχία τους.
Μετά, παρ΄ ὅλον τὸν παγκόσμιο διασυρμὸ τῶν Ἄγγλων, λόγῳ τῆς βιαιότητός τους κατὰ τῶν Κυπρίων, ἔληξε ἐπισήμως ἡ ἐν λόγῳ μορφὴ διοικήσεως, ἔτσι, ἐν τελῶς …ξαφνικά. Διότι, λέει, ἡ ντροπὴ ἔπνιξε τοὺς Ἄγγλους.
Ὅπως …ξαφνικὰ καί, σχεδὸν ταὐτοχρόνως, πάντα ἀπὸ …ντροπή, ἔληξε καὶ ἡ κάθε παρόμοιος μορφὴ κυριαρχίας τους σὲ κάθε ἄλλην ἐπαρχία τους (ἀποικία τους γιὰ τὴν ἀκρίβεια). Ἐπισήμως ὅμως. Διότι ἀνεπισήμως καὶ ἡ Κύπρος, ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ (πρῴην, κατὰ τοὺς πολλούς) βρεταννικὲς ἐπαρχίες, ἐξακολουθοῦν νὰ ἐλέγχονται ἀπολύτως ἀπὸ τὴν αὐτὴν ἀρχή: τὸ Ἡνωμένο Βασίλειον!

Ἇμα τῇ ἀποχωρήσει τους ὅμως προέκυψε καὶ θέμα τουρκικῆς …μειονότητος (πρώτη ἀναγνώρισις τουρκικῆς μειονότητος), ἐνᾦ, παραλλήλως, ἀπεφασίσθη ἡ διατήρησις δύο ἀγγλικῶν (ΝΑΤΟϊκῶν σήμερα) βάσεων στὴν νῆσο. Ταὐτοχρόνως (μετὰ τὶς συμφωνίες τῆς Ζυρίχης) ξεκινᾶ νὰ ἐγείρῃ ἀξιώσεις ἐδαφικὲς ἐπὶ τῆς Κύπρου, ἡ ἔως τότε ἀδιάφορος (γιὰ τὸ θέμα) Τουρκία.

Κάπου ἐκεῖ κι ἐφ΄ ὅσον δὲν ἐπραγματοποιήθη ἡ Ἕνωσις μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἐμφανίζεται τὸ σχέδιον Ἄτσεσον (1965) ποὺ προτείνει τὸ 10% τῶν ἐδαφῶν νὰ περιέλθουν στὴν Τουρκία, παραλλήλως μὲ τὴν Ἕνωσιν Κύπρου-Ἑλλάδος, ἀλλὰ ἀποῤῥίπτεται, γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦν τὰ γεγονότα στὴν ὁριστικὴ διχοτόμισιν τῆς Κύπρου τὸ 1974.

Ναί, εἶναι, δυστυχῶς μας, πολλὲς οἱ ὁμοιότητες.

Γιατί ΔΕΝ ἀντέδρασαν οἱ Ἄγγλοι ὅταν ἅρπαξαν τήν Κύπρο οἱ Τοῦρκοι;

Ὅμως… Ὅλα τὰ παραπάνω συνέβησαν μέσα ἀπὸ πολὺ αἱματηρὲς διαδικασίες, μὲ ἀποτέλεσμα σήμερα νὰ πιστεύουμε πὼς ἀπαιτῶνται πόλεμοι καὶ γενοκτονίες γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ ὁ ἔλεγχος μίας περιοχῆς.
Ἔτσι πιστεύουμε… ἀλλά εἶναι ἔτσι;

Κι ἕνα τέτοιο παράδειγμα εἶναι ἡ Κύπρος, ποὺ πολὺ εὔκολα τὸ 1878 καὶ γιὰ …ἀστείους λόγους, ἐπέρασε στὸ πεδίον ἐλέγχου τῶν Ἄγγλων, ἀποτελώντας γιὰ δεκαετίες πλέον ἐπαρχία τῆς Μεγάλης Βρεταννίας.

Ἡ τελικὴ συμφωνία  ὑπεγράφη, ἄν καὶ εἶχαν ἤδη καταλήξῃ ἀπὸ τὶς 30 Μαΐου,  στὶς 4 Ἰουνίου τοῦ 1878 κι  ἀρχικῶς προέβλεπε πὼς ὅταν θὰ ἀποχωροῦσαν οἱ Ῥῶσσοι ἀπὸ τὸ Κάρς, οἱ Ἄγγλοι θὰ ἐπέστρεφαν τὴν Κύπρο. Δὲν συνέβῃ.
Ἐπίσης προέβλεπε πὼς τὰ ἐπὶ πλέον χρήματα, γιὰ τὴν συντήρησι τῶν δυνάμεων κατοχῆς, ἀπὸ τοὺς φόρους,  ποὺ θὰ συγκέντρωναν οἱ Ἄγγλοι, θὰ ἀποδίδοντο στὸν σουλτάνο. Δὲν συνέβῃ.
Τέλος στὴν συμφωνία ὑπῆρχε ὁ ὅρος ἐξακολουθήσεως ὑπάρξεως τζαμιοῦ. Συνέβη.

30 Μαΐου 1878. Ἡ ἐκχώρησις τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸν σουλτάνο στὴν Ἀγγλία.

Ἡ (ἐπίσημος) ἀλλαγὴ τοῦ τότε δυνάστου συνέβη ἀναίμακτα καὶ ταχύτατα, ὡς ἀποτέλεσμα μίας …κακῆς στιγμῆς τοῦ σουλτάνου. Καὶ βεβαίως βεβαίως δὲν ἦταν ἡ μόνη ἀναίμακτος «ἀλλαγὴ φρουρᾶς» στὴν παγκόσμιο ἱστορία. Παραμένει ὅμως διαχρονικῶς ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα τοῦ πῶς τὰ παγκόσμια σαπρόφυτα δύνανται νὰ ἀλλάξουν ἐξουσιαστικὲς «βιτρίνες», δίχως νὰ αἱματοκυλήσουν λαοὺς καὶ λαούς.
Τότε, ἐν ἀντιθέσει μὲ παλαιότερες περιόδους, δὲν ἤθελαν αἷμα καὶ τὸ ἐπέτυχαν.
Στὴν Μικρὰ Ἀσία πρὸ περίπου ἑνὸς αἰῶνος (καὶ σήμερα σὲ πολλὰ σημεία τοῦ πλανήτου μας) θέλουν αἷμα καὶ τὸ σκορπίζουν.
Γιατί; Ποιός ὁ λόγος; Καί γιατί, καταληκτικῶς, φαίνονται μόνον τά τοῦ ἐνεργειακοῦ ἐλέγχου ὡς πρόσχημα;

Θυσιασμένοι λαοί στά πετρελαϊκά συμφέροντα;

Ναί, εἶναι, ἐπίσης δυστυχῶς μας, διακριτὸ τὸ γεγονὸς τῆς, οὔτως ἢ ἄλλως, διαφορετικῆς διαχειρίσεως τῶν γεγονότων.

Δέν θά μποροῦσαν λοιπόν νά πράξουν ἀκριβῶς τά ὅμοια καί στήν Μικρά Ἀσία; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἦταν τοῦ χεριοῦ τους ἅπαντες οἱ τότε κυβερνῶντες, ἐντὸς κι ἐκτὸς τῆς ὀθωμανικῆς ἐπικρατείας.
Δέν θά μποροῦσαν μέ νέες συμφωνίες νά ἁρπάξουν καί τά πετρέλαια τῆς Μοσούλης καί νά ἀποφευχθῇ ἕνας τόσο βαρύς φόρος σέ αἷμα, ἀλλά καί κάθε πόλεμος ἐκείνης τῆς περιόδου;
Δέν θά μποροῦσε ὅμως νά ἀποφευχθῇ ὅλη αὐτή ἡ αἱματοχυσία τοῦ λαοῦ μας, ἀλλά καί τῶν Τούρκων;

Ναί, σαφῶς καὶ θὰ μποροῦσε. Ὅμως ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἐπισήμως ὁρατὰ ὑπάρχουν καὶ τὰ ἀνεπισήμως συμφωνηθέντα, ποὺ αὐτὰ περιλαμβάνουν καὶ τὴν δική μας γενοκτονία.

Μία γενοκτονία ἰδιαιτέρως χρήσιμη γιὰ νὰ μποροῦμε σήμερα, ἐπισήμως καὶ μὲ ἀσφάλεια, νὰ ἑστιάζουμε, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον μποροῦμε, μόνον στὸ γεγονὸς τῆς ἀπασχολήσεως τῶν ὀθωμανικῶν στρατευμάτων, μὲ σκοπὸ τὴν ὑφαρπαγὴ τοῦ ὀρυκτοῦ πλούτου τῶν ἐκεῖ περιοχῶν, ἀλλὰ ὄχι στὰ ὅσα κρύβονται ἀκόμη πιὸ πίσω καὶ ἀπὸ τοὺς ὑδρογονάνθρακες τῆς Μοσούλης, περιλαμβάνοντας καὶ τὸ νεοσυσταθὲν κράτος τοῦ Ἰσραῆλ, λίγο ἀργότερα, μὰ κι ἄλλες, πολλὲς παραμέτρους.

Μία γενοκτονία ποὺ θόλωσε τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο, ἀπέκρυψε πολλὰ γεγονότα, συγκέντρωσε ἐπάνω της τὰ βλέμματα ἐρευνητῶν καὶ μή, ξεσήκωσε ἀπέραντο θρῆνο κι ἀκόμη, σήμερα, ἕναν σχεδὸν αἰῶνα μετά, πονᾶ τοὺς ἀπογόνους τῶν θυμάτων, συντηρώντας συναισθήματα ὀργῆς καὶ μίσους, ἐνᾦ πατώντας στὸ κληροδοτηθὲν αἴσθημα τῆς ἀδικίας κατὰ καιροὺς ἐξωτερικεύεται, ἀξιώνοντας τιμωρία. Μὰ ὁ πόνος, καθὼς καὶ ὁ θυμός, δίπλα στὸ μῖσος, ἀποτελοῦν τοὺς χειρίστους συμβούλους. Κι ἐμεῖς (δικαιολογημένα σαφῶς) ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε ἔντονα αὐτὰ τὰ συναισθήματα, ἀκόμη καὶ σήμερα.
Ἀποτέλεσμα ὅμως αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς μας εἶναι ἕνα γεγονός: ἐγκλωβισμένοι στὰ συναισθήματα, ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε τὰ αἴτιά της καί, καταληκτικῶς, τὶς δυνατότητες ἀποτροπῆς ἑνὸς ἀναλόγου γεγονότος.

Στὴν πραγματικότητα, ἐὰν δοῦμε συνδυαστικῶς ὅλα τὰ παραπάνω γεγονότα (ἐκτοπισμός μας, γενοκτονίες, ἵδρυσις Ἰσραῆλ), ἐκ παραλλήλου μὲ τὶς διαρκῶς (ἀπὸ τότε) συντηρούμενες ἐμπόλεμες ζῶνες, στὶς περιοχὲς αὐτές, ἴσως νὰ διακρίνουμε πὼς ναὶ μὲν ἡ συνεχῆς ἀπασχόλησις τῶν ἐκεῖ λαῶν, μὲ ζητήματα (ἐπισήμως) θρησκευτικῆς καὶ φυλετικῆς ὑπερισχύσεως, στοχεύει σαφῶς στὸ νὰ παγιώσῃ, ὡς ἐπίσημο δεσμοφύλακα τῆς περιοχῆς τοὺς Ἰσραηλινοῦς, ἀλλά, ἴσως, βλέποντας πίσω ἀπὸ τὶς καλὰ σκηνοθετημένες αὐτὲς εἰκόνες, νὰ διαπιστώσουμε πὼς ὑπάρχουν κι ἄλλες πληροφορίες, πού, δυστυχῶς μας, ἂγνοοῦμε.
Εἶναι, ἐκ πρώτης ὅψεως, πολὺ εὔκολο τὸ νὰ στοχοποιοῦνται γιὰ τὰ πάντα οἱ Ἰσραηλινοί.
Εἶναι δύσκολο τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς κι αὐτὸ εἶναι ἕνα ἀκόμη σκηνοθέτημα, μαζὺ μὲ πολλὰ ἄλλα.

Τελικῶς, ἂν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Ἰσραηλινοί, πιστεύοντας πὼς τοὺς ἐδόθη τὸ χρίσμα τοῦ δεσμοφύλακος, ὡς …«περιουσίου» λαοῦ, συνεργοῦν σὲ ἀμέτρητα ἐγκλήματα εἰς βάρος γειτονικῶν τους λαῶν, στὸ βάθος παραμένουν οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι, διότι τὸ μεγαλύτερο τίμημα ὅλων αὐτῶν τῶν τιμημάτων, τὸ πληρώνουν οἱ ἴδιοι, πιστεύοντας στὶς χρήσιμες, γιὰ αὐτούς, δοξασίες τους. Καὶ πιστεύω πλέον βαθύτατα πὼς εἶναι οἱ πλέον ἀναγκαῖοι χρήσιμοι ἠλίθιοι τῆς ὑποθέσεως, διότι ἀναλαμβάνοντας τὸν ῥόλο τῆς βιτρίνας-δυνάστου (ἰδίως γιὰ τὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, τοῦ Αἰγαίου Πελάγους καὶ τῆς Μεσογείου γενικότερα) ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ πραγματικό τους συμφέρον, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως, εἶναι ἀῤῥήκτως συνδεδεμένον μὲ τὸ πανανθρώπινον συμφέρον τοῦ Δικαίου, τῆς Ἰσονομίας καὶ τῆς Ἐλευθερίας.

Αὐτὰ ὅμως εἶναι δικές μου ἀπόψεις.
Ὅπως φυσικὰ δικές μου ἀπόψεις εἶναι τὰ περὶ μὴ ὑπάρξεως πραγματικῶν κινήτρων, γιὰ τὴν δημιουργία συνθηκῶν ἀποπληθυσμοῦ, στὴν συλλογὴ περιουσιῶν. Σαφῶς καὶ εἶναι ἀρκετοὶ ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ χρησιμοποιήσουν πρὸς ὄφελός τους καὶ τὸ χρῆμα, ἀλλὰ σταθερὰ κι αὐτοὶ παραμένουν χρήσιμοι ἠλίθιοι καί, πάντα, ἀφοσιωμένοι πραιτωριανοί.

Φυσικά, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν τὸ χρῆμα κινῇ, ἤ ὄχι τὰ πάντα, σήμερα ἔτσι πιστεύουμε καὶ μόνον αὐτὸ βλέπουμε.
Γιὰ νὰ ἀλλάξουν οἱ ὁπτικές μας ἀντιληπτικότητες ἀπαιτῶνται ἰσχυροὶ κλονισμοὶ καὶ ἐκ βάθους ἀνατροπές.

Ἐπὶ πλέον αὐτῶν καὶ παραλλήλως, θὰ σπεύδουν οἱ λαοὶ νὰ θυσιάζονται, γιὰ νὰ ὑπερασπίζονται τὰ ἀτομικά τους, τὰ ἐθνικά τους καὶ τὰ κοινωνικά τους συμφέροντα, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα θὰ ὑπερασπίζονται τὰ συμφέροντα τῶν τοκογλύφων, ποὺ ὅμως ἤδη ἀποδεδειγμένα κατέχουν τὶς πολυεθνικὲς (οἱ ὁποῖες φυσικὰ ἐκμεταλλεύονται καὶ τοὺς ὑδρογονάνθρακες), τὶς τράπεζες καὶ τὸν παγκόσμιο πλοῦτο, ἐνᾦ, μὲ ἢ χωρίς, προσχήματα, ἐλέγχουν ἤδη ἀπολύτως κάθε κυβερνητικὴ βιτρίνα παγκοσμίως.
Δῆλα δὴ θὰ σπεύδουν αὐτοβούλως οἱ λαοὶ νὰ θυσιάζονται σὲ κάθε σκηνοθέτημα, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὡς βιτρίνες του καὶ τὰ ἐνεργειακὰ ἀποθέματα τοῦ πλανήτου, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα θὰ παραμένουν πιόνια σὲ ἐπιτραπέζια παίγνια.

Φιλονόη