Ζητᾶμε νὰ ἀντιμετωπίσουν, γιὰ παράδειγμα, τὸ πρόβλημα τῆς «οἰκονομικῆς κρίσεως», λησμονῶντας πὼς αὐτοὶ ποὺ ἔφεραν τὰ νομομαγειρεύματα τῶν μνημονίων εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ σήμερα τὸ παίζουν …«ἐθνοσωτῆρες». Καί, ἐὰν θέλετε, ξεφεύγοντας ἀπὸ τὰ κομματικὰ μαγαζάκια τῆς ΝουΔουλάρας καὶ τῆς κάθε μΠατΣοΚαρίας, ἑστιάζοντας μόνον στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ὅλα τὰ κόμματα ἀντιμετωπίζουν τὰ τῶν δανεισμῶν τῆς χώρας, μποροῦμε πανεύκολα νὰ διακρίνουμε τὸ ποιὸς μᾶς ἐμπαίζει καὶ τὸ ποιὸς πράγματι ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ἀλήθεια.

Τί θέλω νά πῶ; Τὸ πασιφανές. Οὐδεὶς ἐκ τῶν κουδουνισμένων, ἐντὸς ἢ ἐκτὸς τῆς βο(υ)λῆς τους, ἀμφισβητεῖ ἐξ ὁλοκλήρου τὸ «χρέος». Γιὰ νὰ γίνουν ἀρεστοὶ  καὶ γιὰ νὰ διατηρήσουν τὸ κοινὸ τῶν χειροκροτητῶν τους, κατὰ περίπτωσιν ἴσως νὰ ἀμφισβητοῦν μικρό μέρος του. Ὅμως στὴν πραγματικότητα, ὄλοι τους, μὰ ὅλοι τους, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, τὸ θεωροῦν «νόμιμον». Αὐτὸ σημαίνει πώς, κατ’ αὐτούς, ἐκτὸς τοῦ ὅτι εἴμεθα ἄπαντες ὑποχρεωμένοι νὰ πληρώνουμε τὸν …κοπανιστὸ ἀέρα τῶν τόκων καὶ τῶν ἀπανοτοκίων ἰσοβίως, ἐπὶ πλέον εἴμεθα καὶ ὑποχρεωμένοι νὰ ἀποδεκτοῦμε τὸ «ὅ,τι καπνίσῃ» στὸν ἑκάστοτε τοκογλύφο καὶ στὸ μακρύ του χέρι, τὴν Α.Α.Δ.Ε., μὲ ὅλες τὶς γνωστὲς (καὶ ἄγνωστες, ἀκόμη) συνέπειες. 

Ἀκόμη καὶ ἡ ζωάρα, ποὺ μὲ τὴν «Ἐπιτροπὴ Ἐλέγχου τοῦ Χρέους», τάχα μου – τάχα μου, ἀμφισβήτησε τὸ «χρέος», τὸ ἔκανε γιὰ νὰ τὸ …«νομιμοποιήσῃ», μειώνοντάς το κατὰ μόλις …25 δισεκατομμύρια (κι αὐτὸ ἐάν…!!!). Ὅλο τὸ ὑπόλοιπο, κατ’ αὐτὴν τὴν κουδουνισμένη, εἶναι «νόμιμον».
Ἀκόμη καὶ τὸ πSoro-βαρουφάκιους, ποὺ τάχα μου – τάχα μου, μιλᾶ διαρκῶς γιὰ τὴν χρεοδουλοκρατική μας χώρα, ἐπὶ τῆς οὐσίας αὐτὸ ποὺ ἀμφισβητεῖ δὲν εἶναι τὸ «χρέος» ἀλλὰ μέρος του, κατὰ τὴν αὐτὴν λογικὴ μὲ τὴν ζωάρα.
Ποῖος ἐξ αὐτῶν ἀμφισβητεῖ ὅλο τό «χρέος», ἀπό τήν ἀρχή του ἔως τό τέλος του; Οὐδεὶς φυσικά. Διότι γιὰ νὰ παραμένῃ δουλοποιημένος ἕνας λαὸς πρέπει νὰ χρωστᾷ. Ποῦ νά χρωστᾷ; Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν …Μιχαλοῦ (στὴν ὁποίαν ὅλοι μας κάτι χρωστοῦμε) πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα νὰ χρωστᾷ στὰ γνωστά μας τοκογλυφικὰ σαπρόφυτα, ποὺ αἰῶνες τώρα καταδυναστεύουν τὸν πλανήτη.

Ἐν ὀλίγοις ἐὰν τολμήσουμε νὰ ἀρνηθοῦμε τὸ «χρέος» ἀρνούμεθα τὶς μεθόδους τῆς ὑποταγῆ μας. Μὰ αὐτὸ ἀπαγορεύεται. Ἀφῆστε δὲ ποὺ θὰ χαρακτηρισθοῦμε αὐτομάτως «φασίστες» καὶ «ἀκραῖοι» καὶ «ἀπειλὴ γιὰ τὴν κοινωνία». Ποιός λοιπόν νά τολμήσῃ τήν σήμερον; ἐπὶ πλέον  καὶ

Τί τελικῶς μποροῦν νά κάνουν πράγματι τά κουδουνισμένα; Νὰ μᾶς …διαχειρισθοῦν μὲ τὸν καλλίτερον δυνατὸ τρόπο, πρὸ κειμένου καὶ τὸ «χρέος» νὰ παραμένῃ παρανοϊκὸ καὶ ἐμεῖς νὰ …ἡσυχάζουμε. Κι ἔτσι τὰ ΝουΔουλικὰ κουδουνισμένα, τῶν ὁποίων οἱ προκάτοχοι (ΝουΔουλικοὶ καὶ μΠατΣοΚαρίες ἀπὸ κοινοῦ!!!) πολλαπλασίασαν (εἴτε μὲ τὶς βλακείες τους, εἴτε μὲ τὶς ἀτασθαλίες τους, εἴτε ἀκόμη καὶ μὲ τὶς μυστικὲς συμφωνίες τους – βλέπε ΕΛΣΤΑΤ καὶ γεωργίου) τὸ «χρέος» μὲ τέτοιον τρόπο ποὺ νὰ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποπληρωθῇ, ἐπανῆλθαν τώρα, μὲ ἐργολαβικὲς διαδικασίες, πρὸ κειμένου νὰ …«διαπραγματευθοῦν» μὲ τὰ ἀφεντικά τους τὸ ἐὰν θὰ μᾶς κρατοῦν πολὺ ἢ πάρα πολὺ ἀκινητοποιημένους καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἀλλάξουν κάτι στὴν πραγματικότητά μας. Δεσμὰ εἴχαμε, δεσμὰ ἔχουμε, δεσμὰ θὰ ἔχουμε.
Ἁπλῶς ὡς ἄλλοι Καραγκιόζηδες κι ἐμεῖς, θὰ χορτάσουμε μικρὲς (πάρα πολὺ μικρὲς ὅμως) μερίδες ἀνακουφίσεως.

Πάει λοιπὸν μίαν φορὰ ὁ Καραγκιόζης στὸν πασσᾶ παραπονούμενος, διότι ἡ καλύβα του ἦταν μικρή, τὰ παιδιά του πολλὰ καὶ ἡ Ἀγλαΐα διπλασία ἀπὸ ὅταν τὴν ἐγνώρισε, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν χωροῦν ἐκεῖ μέσα.
ᾙτήθη λοιπὸν ὁ φουκαρὰς μεγαλυτέρα καλύβα.
«Πήγαινε», ἀπαντᾷ ὁ πασσᾶς, «κι ἀπὸ αὔριο θὰ σὲ τακτοποιήσω».

Φεύγει ὁ Καραγκιόζης καὶ ἐπιστρέφει ἱκανοποιημένος στὸ καλύβι.

Ἀξημέρωτα σχεδὸν τὴν ἐπομένη, κτυποῦν τὴν πόρτα του δύο τύποι. Ὁ ἕνας ἔσερνε μίαν ἀγελάδα κι ὁ ἄλλος ἕναν χοῖρο. «Ὁ πασσᾶς εἶπε νὰ τὰ κρατήσῃς ἐδῶ καὶ καὶ νὰ τὰ ταΐζῃς».
«Μά…» πῆγε νὰ πῇ ὁ Καραγκιόζης… Ἀλλὰ δὲν ἐτόλμησε. Κατέβασε τὸ κεφάλι…
Τὴν ἄλλην ἡμέρα, πάλι ἀξημέρωτα, τοῦ κτυποῦν τὴν πόρτα. Αὐτὴν τὴν φορὰ τοῦ ἔφεραν μία χελώνα κι ἕνα φίδι. Τί νά κάνῃ; Τοῦ βρώμαγε, τοῦ ξύνιζε, ἀλλὰ ὁ πασσᾶς ἦταν πασσᾶς… Ποῦ νά τολμήσῃ νά ἀντιδράσῃ;
Τὴν ἐπομένη πάλι τὰ ἴδια. Αὐτὴν τὴν φορὰ τοῦ ἔστειλε ὁ πασσᾶς ἕναν ταῦρο κι ἕναν σκύλο. Τὴν μεθεπομένη μίαν γάτα καὶ ἕναν ἀρουραῖο. Τὴν παραμεθεπομένη ἕναν γάιδαρο καὶ ἕνα μουλάρι…. Τὴν παρά-παρά-μεθεπομένη μίαν κόττα καὶ μία γαλοπούλα.

Εἶδε κι ἀποεῖδε ὁ Καραγκιόζης, μαζεύει τὸ θάῤῥος του καὶ κινᾷ γιὰ τοῦ πασσᾶ.
«Πασσᾶ μου, πασσᾶκο μου… Θὰ πνιγοῦμε ἐκεῖ μέσα… Λίγο ἡ μπόχα, λίγο τὰ ζῶα ποὺ κάθε πρωΐ μοῦ στέλνεις, λίγο τὸ καλύβι ποὺ εἶναι πιὸ στενὸ κι ἀπὸ τὸν ἀπόπατό σου… Κᾶνε κάτι πασσᾶκο μου!!! Σῶσε με!»
-«Ἐν τάξει Καραγκιόζη. Πήγαινε σπίτι σου καὶ θὰ τὸ τακτοποιήσω».

Φεύγει ὁ Καραγκιόζης καὶ ἐπιστρέφει στὸ καλύβι του ἀνακουφισμένος.
Τὴν ἄλλην ἡμέρα, ἀξημέρωτα, τοῦ κτυποῦν τὴν πόρτα καὶ τοῦ ζητοῦν τὴν …κόττα!!!
Χαρὰ ὁ Καραγκιόζης…
Ἀκόμη χορεύει καὶ γλεντοκοπᾷ… Τοῦ πῆραν τὴν κόττα καὶ ἀνάσαναν μέσα στὸ καλύβι…

Ἠθικὰ διδάγματα ἀπὸ τὸν …Καραγκιόζη!. 

Κατὰ τὰ ἄλλα ἡ …«καλύβα» μας ἀποπνικτικὴ θὰ εἶναι ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ χοροπηδοῦμε ἀπὸ χαρά, ὡς ἄλλοι …καραγκιόζηδες!!!

Ναὶ βρὲ κουτά… Τὸ πρόβλημα γιὰ τὰ κουδουνισμένα καὶ γιὰ τὰ ἀφεντικά τους δὲν εἶναι τὸ πῶς θὰ κυβερνήσουν. Αὐτὸ τὸ ἔχουν πρὸ πολλοῦ δομήση μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ οὐδεὶς τελικὰ νὰ τὸ ἀμφισβητῇ ἀπὸ τὶς στρατιὲς τῶν χαχόλων.
Τὸ ζητούμενον, στὸ ὁποῖον ἐπὶ τέλους ὀφείλουμε νὰ ἑστιάσουμε, εἶναι ἔνα: ἡ διαχείρησίς μας. Μόνον.

Φιλονόη