Γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὸ ὁ,τιδήποτε, σὲ ὁποιανδήποτε στόχευσίν μας, ὀφείλουμε νὰ ξεκινήσουμε.
Γιὰ νὰ ξεκινήσουμε ὅμως πρέπει πρωτίστως νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὴν στατικότητά μας καὶ νὰ ἀποφασίσουμε τὸ πρῶτο καί, τελικῶς, δυσκολότερον βῆμα. Διότι ἡ ἀδράνεια ναρκώνει καὶ γιὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε ἀπαιτεῖται διαρκῶς νὰ παραμένουμε ἐν ἐγρηγόρσει μά, κυρίως, νὰ μποροῦμε, κάθε στιγμὴ νὰ ξεκολλᾶμε ἀπὸ αὐτήν.
Ὅμως ποιό εἶναι τελικῶς τό πρῶτο αὐτό βῆμα; Καί γιατί ἀδυνατοῦμε νά τό κάνουμε, παραμένοντας διαρκῶς στάσιμοι, ἀναμασσώντας τά ἴδια καί τά ἴδια;
Τὸ πρῶτο βῆμα δὲν ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἐνεργοποίησιν τοῦ σώματος ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἐνεργοποίησιν τοῦ πνεύματος.
Ἐὰν δὲν ἐπιτύχουμε νὰ ἀντικρύσουμε ἐν τᾦ συνόλῳ του τὸ τέλμα, ἐντὸς τοῦ ὁποίου παραμένουμε ἐγκλωβισμένοι, τότε ἀδυνατοῦμε καὶ νὰ πράξουμε τὰ ὅσα ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ δράσουμε ὅπως μᾶς χρειάζεται καί, τελικῶς, ὁρίζοντας πλήρως τὸ ποῦ θέλουμε νὰ φθάσουμε νὰ ἀποφασίσουμε τὴν πορεία μας.
Πρῶτο βῆμα, ὅσο περίεργο κι ἐὰν μᾶς φαίνεται, δὲν εἶναι ἡ ἐνεργοποίησις τοῦ σώματος παρὰ μόνον ἡ ὅσο τὸ δυνατὸν βαθυτέρα συνειδητοποίησις τῆς συνθήκης ἐντὸς τῆς ὁποίας διαβιοῦμε. Μόνον ἡ ἀναγνώρισις τῆς θέσεώς μας θὰ μᾶς ὁδηγήση στὸ νὰ ἀποφασίσουμε καὶ τὸ πρῶτο καὶ τὸ δεύτερο, καθὼς καὶ ὅλα τὰ ἐπόμενα βήματα. Μόνον ἐὰν ἀποδεχθοῦμε τὸ ποῦ ἀκριβῶς ἔχουμε φθάση/καταντήση, ἐν τᾦ συνόλῳ τοῦ βίου μας, τότε καὶ μόνον τότε θὰ πράξουμε αὐτὰ ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ κινηθῇ καταλλήλως καὶ τὸ σῶμα μας μά, κυρίως τότε καὶ μόνον τότε θὰ μεταμορφωθοῦμε στὸ ἀναγκαῖον ἐκεῖνον «κύτταρον» τοῦ «ὀργανισμοῦ» ποὺ θέλοντας νὰ ζήσῃ, ἐξολοθρεύει ὅλους τοὺς ἐχθροὺς ποὺ τὸ ἀπειλοῦν. Ἐσωτερικοὺς κι ἐξωτερικούς.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.