Συμπολεμιστές μας ὑπάρχουν παντοῦ. Ἔργο ζωῆς μας νὰ τοὺς ἀνακαλύψουμε, ἀναλαμβάνοντας συνειδητῶς τὴν εὐθύνη αὐτήν.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς λίγοι θὰ πολεμήσουν καὶ περισσότεροι θὰ λειτουργήσουν ὡς ὄχλος.
Ἐμεῖς θὰ ἀποφασίσουμε καὶ τὸν ῥόλο μας καὶ τὰ ἔργα ποὺ θὰ ἀναλάβουμε νὰ φέρουμε εἰς πέρας.

Ὁ Λεωνίδας, οἱ 300 Σπαρτιᾶτες του καὶ οἱ 700 Θεσπιεῖς δὲν ἀνέμεναν ἄλλους γιὰ νὰ σταθοῦν στὶς Θερμοπῦλες.
Ἐμεῖς λοιπόν τί θέλουμε; Νά …αὐγατίσουμε τίς δυνάμεις μας γιά νά πολεμήσουμε;
Τότε μᾶλλον, κατὰ πῶς ἀντιλαμβάνομαι, θὰ μείνουμε μὲ τὶς …ἐλπίδες!!!
Γιατί; Μὰ διότι μόνον αὐτοὶ ποὺ θέλουν θὰ πολεμήσουν. Οἱ ὑπόλοιποι θὰ βουλιάξουν στὴν ἀνυπαρξία τους…

Καί τί γίνεται ἐάν κάποιοι, ὅσοι κάποιοι, ὅταν δὲν εἶναι -ἀποδεδειγμένα- ἔμμισθοι πράκτορες, ἀλλὰ ἁπλῶς ἀδυνατοῦν νά ἀντιληφθοῦν τό αὐτονόητον; Τούς λησμονοῦμε; Τούς θεωροῦμε ἐχθρούς μας; Τούς …«ἐξαφανίζουμε»;
Ὄχι φυσικά. Ἔργον ζωῆς μας εἶναι νὰ ἀπομειώνουμε, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους καὶ τὰ μέσα, κάθε προανάχωμα τοῦ «ἐχθροῦ». Αὐτοὶ λοιπὸν οἱ κάποιοι, οἱ ὁποίοι κάποιοι, ποὺ ὑπάρχουν ὁπουδήποτε μέσα στὶς κοινωνίες μας, δὲν εἶναι ἐχθροί μας, ἀλλὰ ἐν δυνάμει σύντροφοί μας, ποὺ χρειάζεται νὰ τοὺς ἀφιερώσουμε περισσότερο χρόνο καὶ ἐνέργεια. Νὰ μείνουμε δίπλα τους, νὰ τοὺς ἀποδεικνύουμε διαρκῶς τὰ ὅσα ἰσχυριζόμεθα καὶ νὰ καταῤῥίπτουμε, ἕναν πρὸς ἔναν, ὅλους τοὺς μύθους τους, ποὺ τοὺς κρατοῦν δεσμίους σὲ διεθνιστικὰ πρότυπα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος.

Οἱ ἀγῶνες δὲν σταματοῦν ἐκεῖ ποὺ ἐντοπίζουμε φανεροὺς «συμπολεμιστές», ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ξεκινοῦν. Τὸ νὰ αἰσθανόμεθα καλὰ ὅταν θὰ ἔχουμε κάποιους, ἐκ τοῦ συνόλου, βεβαιωμένους συντρόφους μας, δὲν μᾶς μετατρέπει αὐτομάτως καὶ σὲ «νικηφόρο στρατό», ἐφ΄ ὅσον πίσω μας θὰ παραμένουν διαρκῶς καὶ οἱ δολιοφθορεῖς καὶ οἱ ἠλίθιοι καὶ οἱ δεδηλωμένοι, φανεροὶ καὶ κρυφοί, ἐχθροί. Καὶ σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖον ἡ δική μας ἀτομικὴ εὐθύνη δὲν ἔχει ὅρια, ἐφ΄ ὅσον τὸ νὰ ἐπεκτείνουμε τὴν δυναμικὴ τῶν «συμπολεμιστῶν» μας, νὰ περιορίζουμε τὶς ἐπιπτώσεις τῶν δολιοφθορῶν καὶ νὰ ἀπαλλασσόμεθα ἀπὸ τοὺς δεδηλωμένους «ἐχθρούς», δὲν ἔχει ἀρχὴ καὶ τέλος, γιὰ τὴν ὥρα τοὐλάχιστον.

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ἐφ’ ὅσον δὲν εἴμαστε αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ εἴμαστε, ἡ διαδρομὴ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουμε δὲν εἶναι κάτι προδιαγεγραμμένο καὶ σταθερό, ἀλλὰ διαρκῶς ἀνοδικό, ἐπίπονον καὶ κοπιῶδες. Εἶναι κάτι ποὺ οὔτε τὸ γνωρίζουμε, μὰ οὔτε καὶ θὰ τὸ μάθουμε συντόμως, ἐφ΄ ὅσον αἰῶνες τώρα διαβιούσαμε στὶς παρυφὲς τῆς ἀληθείας καὶ στὶς σκιὲς τῆς ἀμαθείας.
Βιώνουμε, ἐξερευνώντας, τὴν ἀρχὴ τῆς διαδρομῆς καί, ὅπως κάθε ἀρχή, ἔτσι κι αὐτή, παρὰ εἶναι δύσκολος.
Γιὰ νὰ μὴν τρομάξουμε ὅμως, ἂς κυττάξουμε πίσω μας γιὰ νὰ διαπιστώσουμε πὼς ξεκινήσαμε ἀπὸ τὸ ἀπόλυτο σκότος καὶ κατευθυνόμεθα, σταθερὰ καὶ ἀποφασιστικά, πρὸς τὸ ἀπόλυτον Φῶς.

Φιλονόη

Σημείωσις

Ἐὰν συμβιβασθοῦμε κι ἀποδεκτοῦμε τὴν παράνοια τῆς μειοψηφίας, ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως, ἐὰν δὲν χρηματίζεται, σαφῶς παραμένει ἀρκούντως ἀνόητη γιὰ νὰ ἐλέγχεται καὶ νὰ κατευθύνεται κατὰ τῶν πολλῶν, τότε ἢ θὰ πιάσουμε τὰ …κουμπούρια ἢ θὰ πιάσουμε τὴν ἀναζήτησιν τακτικῶν. Κι ὅπως ἔλεγε κάποιος φίλος παλαιότερα, ποὺ συναναστρέφετο καθημερινῶς μὲ τέτοιους εἴδους ἀνοήτους, «τὸ μυστικὸ δὲν εἶναι στὸ τὶ θὰ πῆς, ἀλλὰ στὸ πῶς θὰ τὸ πῆς».
Πρὸς τοῦτον κάθε φορὰ ποὺ παρευρίσκετο σὲ τέτοιες συναναστροφές, ἀν τὶ νὰ χρησιμοποιῇ λέξεις ποὺ …«ἐρεθίζουν» τοὺς ἀκραία ἀντί-κάτι, χρησιμοποιοῦσε λέξεις ποὺ τοὺς ἄρεσαν. Κι ἀν τὶ τῆς λέξεως «Πατρίς», χρησιμοποιοῦσε τὴν λέξιν «Κράτος» ἢ «Χώρα», παραθέτοντας ὅμως ἀκριβῶς τὰ ἴδια ἐπιχειρήματα ποὺ θὰ παρέθετε ἐὰν θὰ μιλοῦσε γιὰ τὴν Πατρίδα.
Τό ἀποτέλεσμα; Οὔτε ποὺ μποροῦμε νὰ τὸ διανοηθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον ἀρκετοὶ ἐξ αὐτῶν τῶν -τότε ἀπάτριδων- συμμετεῖχαν ἐνεργῶς στὰ συλλαλητήρια γιὰ τὴν Μακεδονία…

εἰκόνα