Στὴν ἐποχή μας συμβαίνει κάτι ἰδιαιτέρως …παράλογον, γιὰ τὶς συνήθεις συνθῆκες διαβιώσεώς μας. Κάτι ἰδιαιτέρως βαρὺ καὶ ἀσήκωτο, ποὺ διαρκῶς μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἐμεῖς κάτι πρέπει (ἐπὶ τέλους) νὰ διακρίνουμε, νὰ μάθουμε καί, ἐν συνεχείᾳ, νὰ ἀλλάξουμε. Κάτι ποὺ ἀκόμη κι ἐάν, ἐκ πρώτης ὄψεως, δείχνει νὰ ἀντιμετωπίζεται ὅπως ὅπως, ἐν τούτοις, «ἐπιστρέφει», σὲ διαφορετικὲς ἴσως ἐκδοχές, μὰ πάντα ἐξ ἴσου πιεστικό, ἀσήκωτο καὶ ἐξουθενωτικό.

Ἡ πολλὴ ἐνδιαφέρουσα λεπτομέρεια ὅμως, ὅλων τῶν ἀτομικῶν καὶ  κοινωνικῶν πιέσεων ποὺ βιώνουμε, ποὺ εἶναι σαφῶς -ἐὰν ἐμβαθύνουμε- διακριτή, εἶναι ἡ ἐξῆς: ὅσο κι ἐὰν φαίνονται διαφορετικὰ τὰ προβλήματά μας, στὸ βάθος τους εἶναι πανομοιότητα καί, τελικῶς, ἐὰν ἀποφασίσουμε νὰ καταπιασθοῦμε μαζύ τους, θὰ διαπιστώσουμε πὼς τελικῶς ὅλα συγκλίνουν στὸ ἐξῆς ἕνα: στὴν ἀπουσία ἀναγκαίου αὐτοσεβασμοῦ. 

Τί ἀποδεικνύει τοῦτο; Ἀποδεικνύει πὼς ὅσο φυσικὰ ἐμεῖς ἀρνούμεθα νὰ ἑστιάσουμε στὶς ἰδιαίτερες λεπτομέρειες, ἀπὸ τὶς ὁποίες ὀφείλουμε νὰ «πιασθοῦμε» γιὰ νὰ «ξεφλουδίσουμε» κάτι ἀπὸ αὐτὰ τὰ «ἐπικαλύμματα» ποὺ «φορέσαμε», τόσο ὁ Ἑαυτός μας, μὰ καὶ ὅλη ἡ κοινωνία, θὰ μᾶς «ἐπιτίθενται» πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε στὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ ἢ θὰ ἀποφασίσουμε ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς νὰ ἀλλάξουμε τὰ δεδομένα μας ἤ, πολὺ ἁπλᾶ, θὰ …τελειώσουμε!!! Καί, στὸ μεταξύ, ὅσο θὰ ἀναβάλουμε τὸν χρόνο λήψεως τῶν ἀποφάσεων, τόσο οἱ πιέσεις ποὺ μᾶς ἀσκοῦνται θὰ πολλαπλασιάζονται, ὑποχρεώνοντάς μας, ξανὰ καὶ ξανά, νὰ ἐνασχοληθοῦμε μὲ τὶς αὐτὲς (ἢ μὲ παρόμοιες) ἐκδοχὲς τῶν αὐτῶν προβλημάτων μας. 

Τί ἐννοῶ; Πολὺ ἁπλᾶ πὼς ὅσο ἐμεῖς, μὲ κάποιον τρόπο, ἐπιτυγχάνουμε νὰ «κλείνουμε» ὑποθέσεις, μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ νὰ ἀποφεύγουμε, ὄσο τὸ δυνατόν, τὸ νὰ ἐμβαθύνουμε, νὰ διακρίνουμε δικές μας ἐμμονὲς καὶ νὰ ἀποφασίσουμε -ἐπὶ τέλους- νὰ παύσουμε νὰ τὶς ἀναπαράγουμε, τόσο συχνότερα θὰ παγιδευόμεθα σὲ …«φαύλους κύκλους» ἐπαναλήψεως παρομοίων γεγονότων καὶ καταστάσεων. Καί, φυσικά, τόσο πιὸ δύσκολα θὰ εἶναι νὰ ἐξέλθουμε τῶν παγιδεύσεών μας, κάθε φορά, ἐφ΄ ὅσον, τὸ «μάθημα» θὰ «ἐπανέρχεται» ὅλο καὶ μὲ σκληροτέρους, γιὰ ἐμᾶς ὅρους.

Θὰ μπορούσαμε λοιπόν, μὲ ἀπολύτως ἀφαιρετικὴ λογική, νὰ ποῦμε πὼς ὅλη αὐτὴ ἡ σημερινὴ κατάστασις ὁμοιάζει μὲ «μέγγενη», ἀπὸ τὴν ὁποίαν οὐδεὶς δύναται νὰ διαφύγῃ. Ὅλοι μας δῆλα δή, οὔτως ἢ ἄλλως, ὅσο καὶ νὰ ἀγωνιζόμεθα νὰ ἀποφύγουμε τὰ «στριμώγματα» τόσο θὰ πολλαπλασιάζονται αὐτὰ τὰ «στριμώγματα» καὶ τόσο τὰ ἀδιέξοδά μας θὰ αὐξάνονται. Ἤ, ἄλλως, τόσο πιὸ βαθειὰ στὴν «μέγγενη» θὰ χωνόμεθα, μὲ ἀποτέλεσμα, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, νὰ ὑποστοῦμε κάθε μορφὴ πιέσεως, πρὸ κειμένου νὰ …«συνθλιβοῦμε»!!!

Φαντάζει ἴσως ἡ παραπάνω περιγραφὴ τῆς «μέγγενης» ὡς ὑπερβολική. (Καταχρηστικῶς ἴσως, παρομοίωσις, γιὰ λόγους «εἰκονοποιήσεως» τῶν σημερινῶν συνθηκῶν.)
Πολὺ πιθανόν, ἔτσι νὰ εἶναι γιὰ τοὺς πολλούς, μόνον ποὺ ἡ ἐν λόγῳ «μέγγενη» εἶναι κάτι τελείως διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ πού, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἀντιλαμβανόμεθα.
Ἡ «μέγγενη», κατ’ ἐμέ, εἶναι ἐκεῖνο τὸ (ἀναγκαῖον, πάντα κατ’ ἐμὲ) στάδιον, ὅπου ἐὰν φθάσουμε, λόγῳ ἐσωτερικῶν ἢ ἐξωτερικῶν πιέσεων, θὰ ὑποχρεωθοῦμε, γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε, νὰ σταθοῦμε ἀκριβῶς στὸ κέντρο τῶν πιέσεων, νὰ «ἀφουγκρασθοῦμε» τοὺς «ἤχους» τους, νὰ ἑστιάσουμε στὰ σημεία ἀπὸ τὰ ὁποία ἐμεῖς «προσδεθήκαμε» σὲ αὐτὸ τὸ τέλμα καί, κατόπιν τούτου, νὰ ἐπιχειρήσουμε, μὲ ἐντιμότητα, νὰ τὰ διερευνήσουμε. Διερευνῶντας τα, ἕνα πρὸς ἔνα, θὰ διαπιστώσουμε πὼς τελικῶς ἦσαν …χάρτινοι δράκοι κι αὐτά, ὅπως τόσα καὶ τόσα ἄλλα, ποὺ μᾶς κρατοῦσαν δεσμίους. Καί, τότε ἀκριβῶς, εἶναι ποὺ αὐτὴ ἡ …«μέγγενη» ἐξ αἴφνης «μετουσιώνεται» σὲ καθαρτήριον, τὸ ὁποῖον μᾶς ὁδηγεῖ ἀκριβῶς ἐκεῖ ποὺ ἐμεῖς χρειαζόμεθα.

Κατὰ αὐτὴν λοιπὸν τὴν ὁπτικὴ οὐδεὶς δύναται νὰ διαφύγῃ τῆς «μέγγενης». Ὅλοι μας ὁδηγούμεθα ὑποχρεωτικῶς στὶς «δαγκάνες» της, πρὸ κειμένου νὰ «ἐξετασθοῦμε» γιὰ τὸ ἐὰν δυνάμεθα ἢ ὄχι νὰ «σπάσουμε» ὁριστικῶς τὰ ἐπίπλαστα δεσμά μας, νὰ ἀπογυμνωθοῦμε ἀπὸ κάθε λογῆς περιττὸ βαρίδι καὶ νὰ ἐξακολουθήσουμε τὴν πορεία μας, ἀφ΄ ἐνὸς πιὸ ἀνάλαφροι καί, ἀφ΄ ἑτέρου, πιὸ Ἐλεύθεροι. Ἐὰν δὲ ἀρνηθοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς «δαγκάνες» τῆς «μέγγενης» εἶναι βέβαιον πὼς θὰ μᾶς συνθλίψουν, διότι πρῶτοι ἐμεῖς θὰ ἔχουμε ἀρνηθῆ στοὺς ἑαυτούς μας τὸ δικαίωμα καὶ τὸ χρέος μας στὴν Ζωή.

Φιλονόη

εἰκόνα