Ἐμένα ὁ άείμνηστος διδάσκαλός μου, ὃταν ἦμουν στό δημοτικό, μοῦ ἐμάθαινε τήν γλώσσα μας μέ ὑπερηφάνια καί ἀγάπη.
Μοῦ ἐμάθαινε ἀνάγνωσι καί γραφή ἀπό ἓνα ἀναγνωστικό γεμάτο ἀπό εἰκόνες Ἑλλάδας.
Μοῦ ἐμάθαινε ὀρθογραφία ἐξηγῶντας μου τίς προθέσεις καί τίς παθήσεις τους.
Μοῦ ἐξηγοῦσε μέ σαφήνεια τήν πρόσθεσι, τήν διαίρεσι καί τόν πολλαπλασιασμό.
Ἦταν ὑπομονετικός στίς δυσκολίες μου κι ἐνθαρρυντικός στίς προσπάθειές μου.
Διάβαζα ἓνα ἐνδιαφέρον σημείωμα ἀπό τόν φίλο ΘΟΡΥΒΩΞ.
Τίτλος: «ἂσε με νά κάνω λάθος» (πατῆστε στόν τίτλο γιά νά τό διαβάσετε.)
Οὐσιώδεις προβληματισμοί πού μέ ἒβαλαν ὃμως σέ σκέψεις. Θά πρέπει νά διαχωρίσουμε κάποιους τομείς. Σέ ποιά σημεῖα ἐπιτρέπεται καί σέ ποιά σημεῖα ἀπαγορεύεται μία τέτοια θεώρησις.
Γράφει ὁ φίλος:
«Φαντάσου να θελήσεις να γίνεις χειρουργός ξεκοιλιάζοντας πτώματα. Και μετά, δοκιμάζοντας τις γνώσεις που αποκόμισες σε κάποιους αθώους που σε πίστεψαν. Φαντάσου να θελήσεις να γίνεις μαθηματικός προσπαθώντας να εμπνευστείς σύμβολα προκειμένου να αριθμήσεις τα πορτοκάλια που έχεις στο καλάθι σου»
Ὁ Δάσκαλος Λιαντίνης τά ἒλεγε κάποτε!
Ἀκόμη ἠχοῦν στά αὐτιά μας οἱ σκέψεις του…
Σάν νά μήν ἒπαψε ποτέ νά τά λέῃ…
Κάποιοι κωφεύουν ἀκόμη!
Δέν πειράζει…
Θά πονέσουν πολύ περισσότερο γιά νά καταλάβουν τά αὐτονόητα!
