Τί καϋμός κι αὐτός; Τί πόνος μαῦρος κι ἄσπρος καί πορτοκαλί νά φαίνονται τά πράγματα διαφορετικά ἀπό ὅ,τι εἶναι;
Τί βλακεία κουβαλοῦν στά κεφάλια τους;
Ἔως πότε ἡ δική τους βλακεία θά καταδυναστεύῃ τήν ζωή ὅλων μας;
Παρακολουθοῦσα τὴν ἀπόγνωσι τοῦ Νταράλα, τὸ γιαούρτωμα τοῦ Μπένυ, τὸ κράξιμο τοῦ κάθε ἠλιθίου κουδουνισμένου, τὰ νεράντζια, τὰ μπουκάλια νεροῦ, τὰ φτυσίματα… καὶ τὴν προσπάθειά τους νὰ ἀποφύγουν τὴν δημόσια ἔκθεσι, τὴν ἀναξιοπρεπὴ φυγοπονία τους, τὴν ἀποφυγή τους νὰ παρίστανται στὶς παρελάσεις… Προβληματίστηκα..
Δέν καταλαβαίνουν; Δέν ἀντιλαμβάνονται; Ἢ κάνουν πώς δέν καταλαβαίνουν; Συνέχεια