Νά πῶ πώς αἰσθάνομαι ντροπή γιά αὐτά τά κατακάθια;
Νά πῶ πώς τό μόνον πού τούς πρέπει εἶναι τά κάτεργα;
Νά πῶ πώς ἐμπρός στό χρῆμα, ποὺ τὸ προσκυνοῦν ὡς θεό τους, δέν ὑπολογίζουν τίποτα;
Νὰ μὴν τὰ πῶ… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ΟΛΟΙ, μὰ ΟΛΟΙ, δίχως ἐξαιρέσεις, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, φροντίζουν νὰ μᾶς ἐπιβεβαιώσουν γιὰ τῆς κατάντιας μας τὴν ἀλήθεια… Γιὰ μία χούφτα δολλάρια, ὄχι ἑκατοστοδόλλαρα, πωλοῦν ἀκόμη καὶ τὰ ἴδια τους τὰ παιδιά…
Πολλῷ δὲ μᾶλλον τὰ παιδιὰ τῶν ἄλλων… Συνέχεια