Αφίσα εποχής
«…Το όραμα της Μεγάλης Βουλγαρίας πήρε σάρκα και οστά το 1878, με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, μετά την λήξη του ρωσσοτουρκικού Πολέμου. Με βάση την Συνθήκη αυτή, η Βουλγαρία πήρε όλη την Μακεδονία, πλην της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής, και τμήμα της Ανατολικής Θράκης. Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε στην Ρωσσία το κίνημα του Πανσλαυισμού, σύμφωνα με το οποίο η Ρωσσία έπρεπε να είναι η προστάτιδα χώρα όλων των σλαυοφώνων πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…» Συνέχεια
Τό 1878, ὁ ρωσσικὸς στρατὸς νικῶντας τοὺς Τούρκους, δίνει στὴν Ρωσσία τὸ δικαίωμα νὰ θέσῃ τοὺς ὄρους της στὴν ἡττημένη ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία. Τότε, μὲ τὴν ἔπαρση τοῦ νικητοῦ, στὸν Ἅγιον Στέφανον -προάστιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως- ἡ Ρωσσία ἐπιβάλλει τὴν δημιουργία τῆς μεγάλης Βουλγαρίας. Ἡ συνθήκη τοῦ Βερολίνου ὅμως ποὺ ἀκολούθησε στὴν συνέχεια καὶ ἀντικατόπτριζε τὴν διαφωνία τῶν εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων στοὺς ὄρους τῆς Συνθήκης τοῦ Ἁγίου Στεφάνου, ἀκυρώνει τὴν προϋπάρχουσα συνθήκη, ἐπιβάλλει τὴν δημιουργία ἑνὸς μικρότερου, πριγκιπάτου τῆς Βουλγαρίας, ἐνῷ ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμυλία ἐπιστρέφει στὴν ὀθωμανικὴ «ἀγκαλιὰ», ἔχοντας ὡς πρωτεύουσα τὴν Φιλιππούπολη. Συνέχεια
Τὸ ζήτημα τῶν ἑλληνικῶν ἐδαφικῶν διεκδικήσεων στὸ μακεδονικὸ χῶρο στὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα καὶ ἡ τύχη τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Μακεδονίας κατὰ τὴν ἴδια χρονικὴ περίοδο ἦταν ἄμεσα συνδεδεμένο μὲ τοὺς στόχους τῆς Ἐθνικῆς Ἐταιρείας, ἡ ὁποία ἰδρύθηκε τὸ 1894 καὶ ἀποτέλεσε τὸ ἀπαραίτητο ἀντίβαρο στὴ χλιαρὴ καὶ ἄτολμη ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους.
Τὰ ἐπαναστατικὰ σχέδια τῆς Ἐθνικῆς Ἐταιρείας καὶ τοῦ μακεδονικοῦ κομιτάτου δὲν ἄφησαν ἀδιάφορους τοὺς μάχιμους πυρῆνες τοῦ μακεδονικοῦ ἑλληνισμοῦ. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πρωταγωνιστὲς τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1878, εἶχαν καταφύγει στὴ Θεσσαλία καὶ σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα κατάρτισαν μὲ τὴ συνδρομὴ τῆς Ἐθνικῆς Ἐταιρείας ἔνοπλα σώματα, ποὺ πέρασαν στὴ Μακεδονία γιὰ νὰ συνεχίσουν ἐκεῖ τὴ δράση τους. Συνέχεια
Ἡ πορεία πρὸς τῆς ἀνεξαρτησία κάθε πόλεως, κάθε μικροῦ ἤ μεγάλου τόπου μέσα στὸ σύγχρονο κράτος ποὺ ἐμάθαμε νὰ λέμε Ἑλλάς, ἐπῆλθε μετὰ ἀπὸ ἀπὸ πολλοὺς ἀγῶνες, πολὺ αἷμα καὶ πολὺ πόνο.
Κάθε πτυχὴ τῆς ἱστορίας μας πιστεύω πὼς πρέπει νὰ τὴν μαθαίνουμε. Εἶναι πλέον ἡ Ἀνάγκη ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ἀπὸ ποῦ ἐξεκινήσαμε, τὸ ποῦ εἴμαστε καὶ τὸ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε.
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς θά πασκίσουν νά «εἰσέλθουν» στήν διαδικασία τῆς ἀναδομήσεως;
Συνέχεια
Αγωνιστής του 1821, υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη και απομνημονευματογράφος. Ο πατέρας του ήταν ο ιερέας παπα – Γιαννάκης, γι’ αυτό και τ’ αδέρφια του (Αναγνώστης, Κων/νος, Παναγιώτης και Νικόλαος) ονομάσθηκαν Παπαγιαννακόπουλοι, ενώ ο Φωτάκος διατήρησε το πατρικό επώνυμο Χρυσανθόπουλος. Στην ιστορία έμεινε γνωστός ως Φωτάκος.
Γεννήθηκε στα Μαγούλιανα* Γορτυνίας. Διδάχτηκε τα πρώτα του γράμματα στο χωριό του με δάσκαλο τον Αγάπιο. Κατόπιν πήγε στη Βυτίνα, όπου είχε δάσκαλο τον Παρθένιο. Επειδή όμως ήταν πολύ ζωηρό, σκληρό και φιλόνικο παιδί, ο πατέρας του φοβούμενος μη φιλονικήσει με τους Τούρκους, τον έστειλε στη Ρωσσία, στο Κισνόβι της Βεσσαραβίας ως εμποροϋπάλληλο. Ήταν η εποχή που η Φιλική Εταιρεία όλο και δυνάμωνε με τη μύηση στο μυστικό πολλών ομογενών. Ο Φωτάκος εγκαταλείπει τη δουλειά του και μεταβαίνει στην Οδησσό, όπου το 1814 είχε ιδρυθεί η Φιλική Εταιρεία, και γίνεται φιλικός. Στη συνέχεια παίρνει εντολή να μεταβεί στα Λαγκάδια Γορτυνίας, για να συναντήσει τον πρόκριτο Κανέλλο Δεληγιάννη και να τον ενημερώσει για τις εξελίξεις και για την ημέρα του γενικού ξεσηκωμού. Συνέχεια
Τὸ παρακάτω ἄρθρον ἔπρεπε νὰ τὸ ἔχω δημοσιεύσει πρὸ καιροῦ, ἀλλὰ τὸ ἄφησα νὰ «περιμένῃ» διότι μαζὺ μὲ τὶς καταγγελίες τοῦ Κωνσταντίνου Χολέβα, ξεκίνησαν νὰ ἐμφανίζονται κι ἄλλες «ὕποπτες» κινήσεις, ἀπὸ διάφορες μεριὲς τῆς χώρας μας, ἰδίως ἀπὸ κάποιους «πανεπιστημιακοὺς» χώρους, ποὺ στόχο ξεκάθαρο εἶχαν νὰ ἀνακινήσουν θέμα ἀλβανικῆς μειονότητος στὴν χώρα μας.
