«Ἐγώ γιατί δέν βλέπω ποτέ κάτι ὅταν πηγαίνω στό βουνό;;;;;;»

Αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ συχνὴ ἐρώτησις ποὺ μοῦ κάνουν πολλοὶ φίλοι, γι΄ αὐτὸ καὶ ἀπεφάσισα νὰ πῶ πέντε λόγια καὶ νὰ ἀνεβάσω αὐτὲς τὶς φωτογραφίες, ποὺ ποιοτικῶς μπορεῖ νὰ εἶναι χάλια, λόγῳ μεγάλης ἀποστάσεως… Εἶναι ὅμως ἀποκαλυπτικότατες.

Ἐνῶ στὴν πρώτη φωτογραφία φαίνεται ἕνα ἁπλὸ βουνὸ κοιτῶντας πιὸ προσεκτικὰ θὰ δοῦμε νὰ ἀποκαλύπτεται αὐτὴ ἡ μητέρα μὲ τὰ δύο ἀρκουδάκια της.

Οἱ συντριπτικὴ πλειοψηφία μας εἴμαστε ἀστοί.
Μέχρι καὶ πάρα πολλὰ χωριὰ στὴν Ἑλλάδα (καὶ αὐτὸ εἶναι λυπηρὸ) λειτουργοῦν ὅλοι ὡς ἀστοί.
Οἱ ὑποχρεώσεις μας πολλές, ὁ χρόνος λίγος, ἀπὀ τὸ ἕνα μέρος στὸ ἄλλο μὲ τὸ ρολόϊ στὸ χέρι σὰν ῥομποτάκια ἐργοστασίου.
Αὐτὸν λοιπὸν τὸν τρόπο λειτουργίας ποὺ ἔχουμε υἱοθετήσει, εἴτε ἠθελημένα εἴτε ἄθελα, τὸν ἐφαρμόζουμε παντοῦ μέχρι καὶ στὴν ἐκδρομὴ καὶ στὶς διακοπές μας, τρέχα περίμενε, τρέχα περίμενε, καὶ τὸ περίμενε κατήντησε νὰ εἶναι μέρος τοῦ τρέχα.
Ἄνεβαίνοντάς λοιπὸν στὸ βουνὸ πιστεύουμε πὼς ἡ φύσις εἶναι ἕνας σταθμὸς τοῦ τρέχα μας, Ἀνεβαίνουμε στὸ βουνὸ καὶ σκεπτόμεθα: «Βγὲς ἀρκούδα νὰ σὲ δῶ, βγὲς σκιουράκι νὰ σὲ δῶ κλὶκ κλὶκ βᾶλε ἐμπρὸς καὶ φύγαμε»

Δὲν εἶναι ἔτσι καὶ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ γίνῃ…
Ἡ φύσις ἔχει τοὺς δικούς της κανόνες καὶ τοὺς δικούς της ῥυθμούς.
Ὅσο δὲν τοὺς κατανοοῦμε τόσο θὰ μᾶς κρύβεται.
Ἡ φύσις πρῶτα ἐγκρίνει τὶς προθέσεις μας καὶ μετά μας ἀποκαλύπτεται…
Ἂν δὲν μπορῇς νὰ θαυμάσῃς μιὰν μυρμηγκοφωλιὰ καὶ τὸ πέταγμα ἐνὸς ταπεινοῦ Σπίνου δὲν θὰ δῇς ποτέ σου τὴν ἀρκούδα.

Ἡ Ἀπάντησίς μου λοιπὸν σὲ ὅλους τοὺς φίλους εἶναι αὐτή.
«Ἡ φύσις ἐμφανίζεται σὲ αὐτὸν ποὺ πραγματικὰ θέλει νὰ τὴν δῇ».
Ξεκινῶντας γιὰ τὸ βουνὸ ἀφήσετε στὴν πόλι, τὸ ἂγχος, τὸ στρές, τοὺς ῥυθμούς της καὶ τὶς ὑποχρεώσεις της…
Αὐτὰ δὲν τὰ χρειάζεσθε ὅταν εὑρίσκεσθε στὴν φύσι…
Θὰ τὰ ξανὰ εὕρετε ἄθικτα στὸ μέρος τους ὅταν ἐπιστρέψετε, σᾶς τὸ ὑπογράφω.

Καπουργάς Κώστας.

Εὐχαριστῶ πολὺ τὸν Κῶστα γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη του. Πιστεύω πὼς αὐτὲς οἱ εἰκόνες, μαζὺ μὲ τὶς σκέψεις τοῦ Κῶστα,  εἶναι μερικὲς ἀπὸ τὶς καλλίτερες στιγμὲς τοῦ ἱστολογίου μας.

Φιλονόη