Νὰ θυμηθοῦμε πὼς ἔτσι ἦταν πάντα…
Πὼς ἀπὸ ἀρχῆς γεννήσεως τοῦ ἑλλαδοκαφριστᾶν ἔτσι πονούσαμε…
Πὼς ὅσο κρεμούσαμε (καὶ κρεμᾶμε) τὶς ἐλπίδες μας σὲ κάτι ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ δὲν τὸ κατέχουμε, ποὺ δὲν μᾶς ἐμφανίζει τὸ πραγματικό του πρόσωπο, ποὺ μᾶς θεωρεῖ κάτι ἐλεγχόμενον καὶ ὑποδεέστερον, ἔτσι θὰ εἶναι…

Ὅμως αὐτὰ ὅλα καὶ τὰ ξέραμε καὶ τὰ περιμέναμε…
Δὲν μᾶς βρῆκαν νύκτα… Δὲν μᾶς ἔπιασαν στὸν …ὕπνο!!!
Δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ γκρινιάζουμε καὶ νὰ παραπονούμεθα καὶ νὰ μετακινοῦμε τὶς ἐλπίδες μας σὲ ἄλλες πλάτες, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὶς δικές μας εὐθύνες.
Δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ κλαιγόμεθα…
Ἔχουμε δικαίωμα ὅμως νὰ χρησιμοποιήσουμε τὰ συναισθήματά μας, νὰ πατήσουμε σὲ αὐτὰ καὶ νὰ ἀναστηθοῦμε ὡς Ἄνθρωποι κι ὡς κοινωνίες.

Φαντάζει δύσκολο, ἔως κι ἀδύνατον, τὸ νὰ σηκωθοῦμε στὰ πόδια μας, μετὰ ἀπὸ τόσων αἰώνων σκλαβιᾶς.
Ἴσως ἀκόμη νὰ πιστεύουμε πλέον πὼς τὰ ἀδιέξοδα, ποὺ ἔχουμε περιέλθει, εἶναι ὁριστικά…
Ἴσως, ἀκόμη περισσότερο, νὰ θεωροῦμε πὼς ὅλα τελείωσαν…
Μὰ δὲν εἶναι ἔτσι…
Ἄλλως τέ… Πάντα ἕνα τέλος κρύβει μέσα του μίαν νέα ἀρχή…

Καί ποιά ἀρχή θά μποροῦσε νά κρύβῃ τό τέλος τῆς Πατρῖδος;
Πῶς γίνεται νά γεννηθῇ τό νέο ὅταν τό παλαιό εἶναι τόσο βρώμικο καί σαθρό;
Πῶς γίνεται νά βροῦμε δρόμους μέσα ἀπό τά ἐρείπια;

Ἂς μὴν τὰ βάζουμε ὅλα μαζὺ τὰ ἐρωτήματα… Δὲν κάνει… Φορτωνόμεθα ἀδίκως.
Ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ: Τί εἶναι ἡ Πατρίς; Εἶναι μήπως τό κράτος; Μήπως αὐτό τό κτηνῶδες δημόσιο τῆς ἁρπακτῆς καί τῆς δωροδοκίας; Μήπως εἶναι οἱ τραπεζῖτες πού τό ἀπομυζοῦν;
Ὄχι βέβαια…
Πατρὶς εἶναι οἱ Ἄνθρωποι. Πατρὶς δὲν εἶναι ὁ τόπος ἀλλὰ ὁ χῶρος ποὺ καταλαμβάνουν οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις, τὰ ἔργα τους καὶ τὰ δημιουργήματά τους.
Πατρὶς εἶναι ἡ κοινωνία καὶ ἡ ἐπικοινωνία ποὺ συγκολλᾶ τὶς κοινωνίες.
Πατρὶς εἶναι οἱ κοινοὶ στόχοι καὶ τὰ κοινὰ ὄνειρα.
Πατρὶς εἶναι ἡ Ἐπιστήμη, ἡ Σκέψις, ἡ Ἐλευθερία, ἡ Δημιουργία, ἡ Σοφία, ὁ Σεβασμός.
Πατρὶς εἶναι ἡ Ἰσονομία καὶ ἡ Δικαιοσύνη.
Πατρὶς εἶναι ὅ,τι προάγει τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὰ Ἔργα του.
Πατρὶς εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν εἴχαμε καὶ πρέπει νὰ κτίσουμε ἀπὸ τὸ μηδέν.
Πατρὶς εἴμαστε ἐμεῖς, τὰ παιδιά μας καὶ το δικαίωμά τους στὴν ζωή.
Πατρὶς εἶναι τὸ κοινὸ μέλλον μας.

Ἀξίζει νὰ ξεκινήσουμε.
Πρῶτα μέσα μας εἴπαμε… Πρῶτα ἐμεῖς νὰ αἰσθανθοῦμε Ἐλεύθεροι γιὰ νὰ ἀγκαλιάσουμε ὅλην τὴν Πατρίδα καὶ νὰ τὴν χωρέσουμε μέσα μας.
Πρῶτα νὰ αἰσθανθοῦμε κύτταρο ἑνὸς κόσμου ποὺ δημιουργεῖ τὴν Ζῳὴ καὶ μετὰ νὰ ἀναπαραχθοῦμε.
Πρῶτα νὰ γίνουμε Ἄνθρωποι καὶ μετὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποὺ σκοτώνουν καὶ δηλητηριάζουν καὶ ἀποπροσανατολίζουν τὸν Ἄνθρωπο.

Ἀρχίσαμε… Ξεκινήσαμε…
Ἁπλῶς κάθε τὶ ποὺ πεθαίνει κλείνει μέσα του μεγάλο πόνο.
Ὅμως καὶ ἡ γέννα θέλει αἷμα…
Πῶς θά ἀνα-γεννηθοῦμε ἐάν δέν ματώσουμε;

Φιλονόη

εἰκόνα