Καί πόσο ἀκόμη; Ἔως ποῦ μπορεῖ νά φθάσῃ ἡ κατρακύλα; Ἔως πότε θά ἀνεχόμεθα τόσες Ὕβρεις; Ἔως πότε θά ὑπομένουμε τόν ἐξευτελισμό μας ὡς Ἔθνος καί ὡς Ἄνθρωποι;
Ὑπάρχει χαμηλότερα στήν κλίμακα αὐτῶν πού βιώνουμε;
Γιά πόσο λοιπόν ἀκόμη θά κρατήση ὁ ξεπεσμός; Ἔως ποῦ θά ἀνεχόμεθα τό ὅλο καί χείριστον περιβάλλον τοῦ κόσμου μας; Ὑπάρχει πάτος; Κι ἐάν ὑπάρχῃ, πότε θά τόν φθάσουμε;

Ναί, ὑπάρχει πάτος… Ὑπάρχει στὸ τέλος αὐτῆς τῆς διαδρομῆς κάπου κοντά μας, μά, γιὰ τὴν ὥρα, ἀκόμη κι ἐὰν πατήσουμε σὲ αὐτὸν τὸν πάτο, εἶναι ἀρκετοὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ τὸ …πιστεύουν!!!
Καὶ δὲν θὰ πιστεύουν τὴν εἰκόνα ποὺ θὰ τοὺς μαρτυροῦν τὰ μάτια τους, διότι ἡ …«ἐλπὶς πεθαίνει πάντα τελευταία». Ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὴ ἡ ἐλπὶς ἀποδεικνύεται, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, πὼς εἶναι …ἄνεμος… Ἀκόμη καὶ τότε ἄλλα θὰ βλέπουν κάποιοι καὶ ἄλλα θὰ ἀντιλαμβάνονται!!!

Καί; Τί κάνουμε; Ἀναμένουμε τούς γύρω μας νά συνειδητοποιήσουν τήν κατάστασιν; Καί γιά πόσο;

Κάτι ἔχουμε ἀντιληφθῆ λάθος.
Αὐτὸ ποὺ βιώνουμε δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ τοὺς ἄλλους, παρὰ μόνον μὲ ἐμᾶς.
Ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἄλλως τὲ ἀντιλαμβάνεται ἀπολύτως διαφορετικὰ τὶς ὑπάρχουσες συνθῆκες. Κατ’ ἐπέκτασιν, στὴν …κλίμακα τῆς εὐθιξίας καὶ τῆς ἀξιοπρεπείας ὅλοι μας εἴμαστε σὲ ἀπολύτως διαφορετικὰ ἐπίπεδα.
Καταληκτικῶς λοιπὸν ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν διαθέτει διαφορετικὰ περιθώρια ἀνοχῆς καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ὑπομονῆς. Ἂρα τελικῶς ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν, ἐφ΄ ὅσον εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ τοὺς ἄλλους, καλλιεργεῖ (ἤ ὄχι) τὴν ἀποφασιστικότητά του, περιορίζει τὶς ἀνοχές του καὶ διεκδικεῖ τὰ ὅσα θεωρεῖ ἀναγκαία.

Καί τώρα; Τί κάνουμε;
Κάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε ἀπὸ καιρὸν νὰ κάνουμε. Πατοῦμε γερὰ στὰ πόδια μας, ἐπαναπροσδιορίζουμε καθημερινῶς τοὺς στόχους μας, δεσμευόμεθα ἀπέναντι στοὺς σκοπούς μας, προετοιμαζόμεθα γιὰ τὰ δύσκολα, στηρίζουμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς χρειάζονται καί, ἰδίως, ἐπαναδομοῦμε μέσα μας, μὲ σαφήνεια καὶ μὲ καθαρότητα, τὸ πῶς θέλουμε ἐμεῖς νὰ εἴμαστε, πρὸ κειμένου νὰ πράττουμε διαρκῶς αὐτὰ ποὺ χρειάζονται καὶ νὰ «ἕλκουμε» ἤ νὰ «συμπαρασύρουμε» δίπλα μας καὶ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ μᾶς πλησιάσουν ἢ ἀκόμη καὶ νὰ …«συμπαρασυρθοῦν» μαζύ μας.
Ἡ διαδρομὴ ὅμως εἶναι, στὴν πραγματικότητα, μοναχική, ἀνηφορικὴ καὶ δύσκολη, μὰ καὶ ἡ μόνη ἐλπὶς διαφυγῆς ἀπὸ τὴν ὁλοκληρωτικὴ πολτοποίησιν.

Ὅλα τὰ ἄλλα, τὰ συνεπακόλουθα τῶν σημερινῶν δικῶν μας ἐπιλογῶν καὶ πράξεων, εἶναι ἐπόμενα στάδια, μίας ἐπομένης ἡμέρας, ποὺ ὁσονούπω πλησιάζει.

Φιλονόη

εἰκόνα