Ὁ σεβασμὸς στοὺς γηραιοτέρους ἄς ἀναγεννηθῇ…
Εἶναι σημαντικὸς κι ἀπαραίτητος κι ἀναγκαῖος.

Πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ μοῦ λὲν συχνὰ πὼς γιὰ τὴν σημερινὴ κατάντια τῆς κοινωνίας μας εὐθύνονται οἱ γηραιότεροι συμπολῖτες μας. Πολὺ πιθανὸν νὰ εἶναι ἔτσι…
…μὰ πολὺ πιθανὸν καὶ νὰ μὴν εἶναι.

Ὅλοι μας ἐκπαιδευόμεθα σὲ ἕνα σύστημα τέτοιο, ποὺ εἶναι ἀδύνατον νὰ ξεκινήσουμε νὰ σκεπτόμεθα ἀπὸ μόνοι μας, δίχως ἐξωτερικὰ ἐρεθίσματα. Δίχως δῆλα δὴ νὰ βρεθῇ τὴν κατάλληλον στιγμή, στὸν κατάλληλον τόπο, τὸ …«κατάλληλον» ἐρέθισμα ποὺ θὰ μᾶς δόση τὸ ἔναυσμα γιὰ νὰ ἀλλάξουμε τὴν ῥοὴ τῆς ζωῆς μας.
Ἐὰν λοιπὸν συμβῇ αὐτό, τότε, ναί, ἔχουμε πιθανότητες νὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα στὴν ζωή μας καὶ νὰ ἐπιδράσουμε ἀκόμη καὶ στὴν ζωὴ τῶν γύρω μας.
Ἔχουμε ὅμως ἀναρωτηθεῖ ἐάν στήν ζωή τῶν γηραιοτέρων ἔχει συμβεῖ αὐτή ἡ …«σύμπτωσις» γεγονότων»;

Ὅπως καὶ στοὺς περισσοτέρους συνανθρώπους μας, ἔτσι καὶ σὲ ἐμᾶς, ἀλλὰ κυρίως στοὺς ἀπομάχους τῆς ζωῆς, τὰ ἐρεθίσματα εἶναι ἱκανὰ νὰ ἀλλάξουν τὴν ζωή μας ὑπὸ πολλὲς προϋποθέσεις.
Γιὰ νὰ ὑπάρξουν σαφῶς καὶ πρέπει νὰ ἔχουμε τὶς …«κεραῖες» μας τεντωμένες, μὰ κυρίως νὰ εἴμαστε ἀποφασισμένοι. Κι ἀποφασισμένος εἶναι μόνον ἐκεῖνος ποὺ αἰσθάνεται πὼς ἔχει ἐξαντλήσει τὰ περιθώρια ὑπομονῆς, ἀνοχῆς καὶ ἐλπίδος.
Πόσοι ἀπό αὐτούς τούς συνανθρώπους μας ἔχουν ἐξαντλήσει αὐτά τά περιθώρια, σέ ἕναν κόσμο μεταπολεμικό, πού ἐντός του ὅλοι πάλευαν νά ἐπιβιώσουν;

Οἱ γηραιότεροι εἶναι τὸ σημαντικότερον κεφάλεόν μας.
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν τὶς γνώσεις, τὶς ἐμπειρίες καὶ τὴν ὑπομονὴ νὰ μοιρασθοῦν τὰ πάντα μὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ διδαθοῦν ἀπὸ τὸ χθές.
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς πῆραν ἀπὸ τὸ χέρι γιὰ νὰ μᾶς διδάξουν τὴν ζωή, μέσα ἀπὸ τὰ δικά τους μάτια.
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ τώρα πιά, ὅσο πλησιάζῃ τὸ τέλος, συνειδητοποιῦν πὼς δὲν ἔχουν ἄλλες εὐκαιρίες καὶ πὼς ἡ  ἐξακολούθησις τῆς ζωῆς ἐπὶ τοῦ πλανήτου περνᾶ μέσα ἀπὸ ἐμᾶς.
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς ἔφεραν στὴν ζωὴ καὶ μᾶς μεταλαμπάδευσαν τὶς ὀπτικές τους.
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ συνδέουν τὸν παλαιὸ κόσμο μὲ τὸν νέο καὶ «παραδίδουν» τὰ κλειδιά» του σὲ ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά μας…
Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ στήσουν «πλάτη» στὰ δύσκολα καὶ γιὰ ἀκόμη φορὰ θὰ μᾶς διδάξουν ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονή.

Αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς θησαυρούς μας, ὀφείλουμε καὶ νὰ τοὺς τιμοῦμε και νὰ τοὺς σεβόμεθα καὶ νὰ τοὺς προστατεύουμε διαρκῶς. Ἰδίως τώρα ποὺ δέχονται ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς ἐπιθέσεις, κυρίως ἀπὸ τοὺς κρατοῦντες, μὲ στόχο νὰ μᾶς ἀποκόψουν ἀπὸ τὶς γνώσεις καὶ τὶς ἐμπειρίες ποὺ κουβαλοῦν.

Ἄς μὴν ἐπιτρέψουμε ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα εἰς βάρος τους.
Ἄς ἀγνοήσουμε τὶς ὅποιες ἐμμονές τους καὶ ἄς κρατήσουμε μόνον τὰ δῶρα,  ποὺ ἁπλόχερα μᾶς προσφέρουν.
Ἄς τοὺς ἀγκαλιάσουμε… Οὐδεὶς γνωρίζει γιὰ πόσον καιρὸ ἀκόμη θὰ τοὺς ἔχουμε κοντά μας.

Φιλονόη

εἰκόνα