Ἡ πρώτη μας καλημέρα, αὐτὴ ποὺ «πιάνει τόπο», ὑπὸ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, εἶναι αὐτὴ ποὺ λέμε στὸν ἑαυτόν μας.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ τὸ πρῶτο κέντημα, στὰ παλαιότερα χρόνια, μίας κοπέλλας ἦταν τὸ «Καλημέρα»!
Κάτι περισσότερο ἐγνώριζαν οἱ παπποῦδες καὶ οἱ γιαγιάδες μας…
Τὸ καλημέρισμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, μὲ ἕνα ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἐγκάρδιο χαμόγελο, μᾶς γεμίζει χαρά, ἐνέργεια καὶ μᾶς διαβεβαιώνει πὼς τὸ πρόσωπο, στὸ ὁποῖον ἀπευθύνουμε τὴν πρώτη καλημέρα τῆς ἡμέρας μας, εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐκτιμοῦμε περισσότερο. Εἶναι ὁ ἑαυτός μας.
Κι αὐτὸ δὲν εἶναι …ναρκισσιστικὴ ἔκφρασις, ἀλλὰ ἡ πρώτη καὶ σημαντικοτέρα πράξις γιὰ τὴν δημιουργία αὐτοεκτιμήσεως.
Ἡ αὐτοεκτίμησις τοῦ Ἀνθρώπου εἶναι ἐκεῖνο τὸ συναίσθημα ποὺ μᾶς γεμίζει σιγουριά, δύναμιν καὶ ἀποφασιιστικόητα. Εἶναι ἐκείνη ἡ κατάστασις κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἄνθρωπος ἔχει ἀπόλυτον πεποίθησιν στὶς δυνάμεις του, στὸν κόσμο του, στὴν Φύσιν, στοὺς Νόμους της, στὴν Ἀνθρωπότητα.
Εἶναι ἐκείνη ἡ κατάστασις, κατὰ τὴν ὁποίαν δὲν χρειάζεται νὰ ἀποδείξουμε κάτι σὲ κάποιον γιὰ κάτι ποὺ εἴμαστε ἤ δὲν εἴμαστε.
Ἁπλῶς, κάθε στιγμὴ ἀπολαμβάνουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε, μικρὸ ἤ μεγάλο καὶ παραμένουμε ὁ ἑαυτός μας, μὲ σεβασμὸ πρὸς κάθε πλάσμα γύρω μας, ἀνθρώπινο ἤ μή, καὶ μὲ ἀπέραντη ἀγάπη καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς αὐτὸ τὸ ἀνεκτίμητον καὶ μοναδικὸ δῶρο ποὺ λέγεται ζωή.
Ὁ Ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ὑψηλὴ αὐτοεκτίμησιν δὲν θὰ μποροῦσε ποτὲ νὰ αἰσθανθῇ «μικρότερος» ἤ «μεγαλύτερος» τῶν συνανθρώπων του, διότι ἁπλούστατα αἰσθάνεται κύτταρο τοῦ ἰδίου σώματος ποὺ ἀνήκουν καὶ ὅλοι οἱ συνάνθρωποί του.
Τῆς Ἀνθρωπότητος.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.