Θὰ πρέπη, γιὰ ἀρχή, νὰ κατανοήσουμε πὼς οὐδέποτε θὰ μάθουμε κάτι, ἐὰν πρωτίστως δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ τὸ κατανοήσουμε, νὰ τὸ σεβασθοῦμε, νὰ τὸ διαφυλάξουμε καί, ἐὰν ἀπαιτεῖται, νὰ τὸ μοιρασθοῦμε μὲ ἄλλους. Δὲν μπορεῖ, γιὰ παράδειγμα, ἕνα παιδὶ δημοτικοῦ νὰ κατανοήσῃ κβαντικὴ φυσική. Ἀπαιτῶνται βήματα γνωσιακὰ γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ φθάσῃ στὸ σημεῖον τοῦ νὰ ἀντιληφθῇ αὐτὰ ποὺ περιλαμβάνει ἡ ἐκπαίδευσις πρὸς τὴν πληροφορία τῆς κβαντικῆς.
Ὅμως ἐπὶ πλέον δὲν θὰ γίνουν ὅλα τὰ παιδιὰ κβαντικοὶ φυσικοί, διότι μόλις κάποια, ἐλάχιστα ἐξ αὐτῶν, θὰ ἐπιτύχουν νὰ ἐμβαθύνουν ὅσο ἀπαιτεῖται, πρὸ κειμένου νὰ κατανοήσουν ὅσο χρειάζονται καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ ἐπιδοθοῦν, μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις, σὲ αὐτὸ ποὺ ἡ Φύσις τους τοὺς ὁρίζει.
Συνήθως ὅμως πιστεύουμε πὼς ἡ ἀληθὴς καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας γνῶσις εἶναι ἀπηγορευμένη…
Καί, πράγματι, ἔτσι θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι, ἀλλὰ τελικῶς δὲν εἶναι. Καὶ δὲν εἶναι διότι ἡ ἀπόκτησις τῆς γνώσεως ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς τόσο μεγάλο ἐπίπεδον προσηλώσεως στὴν διαδρομή μας πρὸς αὐτὴν καὶ οὐδέποτε στὰ ἐπὶ μέρους της στάδια. Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ προσήλωσις οὐδέποτε ἐπιτυγχάνεται ἐκ τῶν πολλῶν, παρὰ μόνον ἀπὸ ἐλαχίστους, ποὺ ἐπὶ τῆς οὐσίας εἶναι καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀποτελοῦν φωτεινὰ παραδείγματα τοῦ κόσμου μας.
Ἡ Γνῶσις εἶναι ταξείδι καὶ δὲν εἶναι κατάστασις στατική. Εἶναι διαρκὴς πορεία καὶ οὐδέποτε κάποιος μπορεῖ νὰ ἰσχυρισθῇ πὼς ἔφθασε κάπου. Κυρίως ὅμως ἡ γνώσις εἶναι, ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἐπανάκτησις ἀπωλεσθέντων βαθμῶν Ἐλευθερίας, ἐφ΄ ὅσον κάθε βῆμα πρὸς αὐτὴν μᾶς ἀπομειώνει τοὺς φόβους.
Κάθε βῆμα μας πρὸς αὐτὴν δὲν ἀποτελεῖ ἀτομικό μας ἐπίτευγμα ὅμως, ἀλλὰ ἕνα ἀκόμη βῆμα τῆς Ἀνθρωπότητος πρὸς τὴν ἀπελευθέρωσίν της. Κι αὐτὸ διότι ἡ γνῶσις ἐὰν ἀποκτᾶται γιὰ ἴδιον ὄφελος εἶναι στείρα, ἐνᾦ ἐὰν τὴν ἀντιλαμβανόμεθα ὡς ἀναγκαία γιὰ ὅλους μας διαδρομή, εἶναι πανανθρώπινον ἐπίτευγμα.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.