Ἡ ἐποχή μας εἶναι τέτοια ποὺ προμηνύονται δύσκολες (ἔως κι ἀκραῖες) συνθῆκες διαβιώσεως, οἰκονομικῆς ἐκ πρώτης ὄψεως, μὰ καὶ γενικοτέρων κοινωνικοπολιτικῶν ἀνατροπῶν στὴν συνέχεια, γιὰ ὅλον τὸν πλανήτη. Αὐτὸ σημαίνει πὼς δὲν θὰ ὑπάρξη λαὸς σὲ λίγον καιρό, ποὺ νὰ διαβιῇ ὅπως εἶχε μάθη. Ἀρχῆς γενομένης φυσικὰ ἀπὸ ἐμᾶς κι ὅλον τὸν Εὐρωπαϊκὸ Νότο, διαπιστώνουμε κάτι ποὺ ἐξαπλώνεται μὲ μεγάλες ταχύτητες, ὁπουδήποτε ἔως τώρα εἴχαμε πιστέψη, μὲ βεβαιότητα, πὼς ὑφίστανται προστατευμένα περιβάλλοντα καὶ ἀτσαλάκωτες κοινωνικὲς δομές.

Τὸ νὰ βλέπουμε τὴν καταστροφή, αὐτοῦ τοῦ εἴδους νὰ πλησιάζῃ, καταπίνοντας χῶρες καὶ λαούς, γκρινιάζοντας, προφητεύοντας καὶ λειτουργώντας ὡς Κασσάνδρες, δὲν βοηθᾶ κάποιους καὶ κυρίως ἐμᾶς, ἐφ΄  ὅσον αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ γίνουν θὰ γίνουν καὶ μόνον ὅσοι ἐγκαίρως θὰ τὸ συνειδητοποιήσουν, ἔχουν πιθανότητες ἐπιβιώσεως. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ἐὰν ἡ ἀνθρωπότης δὲν προετοιμασθῇ γιὰ τὴν ἐπερχομένη καταιγίδα, ὅσες προβλέψεις ἐκ τῶν προτέρων ἢ  διαπιστώσεις ἐκ τῶν ὑστέρων κι ἐὰν κάνουμε, δὲν βοηθοῦν κάπου. Αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ βοηθᾶ κι ἀπαιτεῖται νὰ συμβῇ, πρὶν νὰ ὁλοκληρωθοῦν τὰ σκηνικὰ καταστροφῆς, εἶναι νὰ προετοιμασθοῦμε, ἀτομικὰ ἀρχικῶς, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε.

Μία τέτοια, ἀναγκαία πλέον συνθήκη, εἶναι ἡ προσαρμοστικότης μας στὰ ὑπάρχοντα (ἢ πιθανῶς καὶ σὲ ἀκόμη χειρότερα) δεδομένα. Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὀφείλουμε νὰ ἀπεξαρτηθοῦμε ἀπὸ ὅσα περιττά, ἔως τώρα, θεωρούσαμε ἀναγκαία καὶ νὰ στραφοῦμε στὰ ὅσα πράγματι ἀναγκαία ἀπαιτῶνται γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν μας, δίχως νὰ μεμψιμοιροῦμε καὶ δίχως νὰ ἐγκλωβιζόμεθα στὴν ἄρνησιν.

Ὥρα εἶναι πλέον νὰ μάθουμε νὰ ἐξαρτώμεθα μόνον ἀπὸ τὰ ἀναγκαία καὶ ἱκανά. Ὥρα εἶναι νὰ ἐπιλέξουμε πὼς μᾶς χρειάζονται πολὺ λιγότερα ἀπὸ ὅσα πιστεύαμε. Ὥρα εἶναι νὰ κάνουμε μόνοι μας τὶς δικές μας ἐπανεκκινήσεις, μὲ τοὺς δικούς μας ὅρους καὶ τοὺς δικούς μας κανόνες.

Φιλονόη

εἰκόνα