Ὡς γνωστὸν ἡ ὀμελέτα, γιὰ νὰ γίνῃ, ἀπαιτεῖται νὰ σπάσουν αὐγά.
Ἐμεῖς, κατὰ πῶς ἀντιλαμβάνομαι, πάντα κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, θέλουμε καὶ τὴν ὀμελέτα ὁλοκληρωμένη μὰ καὶ τὰ αὐγὰ …ἄσπαστα!!!
Κι ἔτσι, πηγαίνουμε, λέει, στὰ συλλαλητήρια, γιὰ νὰ δηλώσουμε παρουσία, ἀλλὰ οὐδέποτε ἀποφασισμένοι γιὰ νὰ διεκδικήσουμε καὶ νὰ κερδίσουμε αὐτὸ πού, μὲ τὰ λόγια, ὑποτίθεται πὼς ἀξιώνουμε.
Κι ἔτσι, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ πρόσφατα γεγονότα, αὐτὸς ποὺ εἶναι ἀποφασισμένος νὰ …«σπάσῃ αὐγὰ» γίνεται αὐτομάτως προβοκάτωρ καὶ δολιοφθορεύς, ἀν τὶ νὰ σπεύσουμε νὰ σταθοῦμε δίπλα του καὶ νὰ ἀλλάξουμε τὰ φῶτα στοὺς πραιτωριανούς, ποὺ προστατεύουν τὰ …«αὐγὰ» ὡς παιδιά τους.
Κυττᾶμε λοιπὸν ἐξ ἀποστάσεως αὐτοὺς ποὺ προστατεύουν τὰ …«αὐγά», τὰ προσέχουμε κι ἐμεῖς, μὲ τὸν τρόπο μας, πάντα ἐξ ἀποστάσεως, φροντίζοντας φυσικὰ ἰδιαιτέρως γιὰ νὰ μὴν σπάσουν, ἀλλὰ φωνάζουμε ἐπὶ πλέον γιὰ τὴν …«ὀμελέτα» ποὺ καθυστερεῖ νὰ ἔλθῃ καὶ ποὺ ἐννοεῖται τελικῶς πὼς οὐδέποτε θὰ φθάσῃ… Συνέχεια