Δὲν μπορεῖ νὰ φύγῃ ἡ σκέψις μου ἀπὸ τὸν προχθεσινὸν αὐτόχειρα. 

Ἀδυνατῶ νὰ τὸ ξεπεράσω κάτι τέτοιο!
Εἶμαι διαλυμένη! Πονᾶ ὅλο μου τὸ εἶναι! Κάποιες στιγμὲς θέλω νὰ οὐρλιάξω, νὰ καταστρέψω τὶς φωνητικές μου χορδές, νὰ ἀντιστρέψω μὲ τὸ σῶμα μου καὶ τὴν κραυγή μου ὅλο αὐτὸ ποὺ ἐξεκίνησε!
Ἀλλά….

Ἀπὸ ἐκείνην τὴν στιγμὴ καὶ μετὰ κάτι σὰν νὰ ἐῤῥίγησε μέσα μου!
Σὰν κάτι  νὰ ἔσπασε σὲ χιλιάδες κομμάτια καὶ τὴν ἴδιαν στιγμὴ σὰν νὰ  ἐξύπνησε ἐντός μου ἕνα θηρίον ἀπάλευτον…
Τί εἶναι αὐτό πού μέ ἔχει καταλάβει; Τί;

Αὐτὸ ποὺ ἔσπασε τὸ ξέρω, τὸ ἀναγνωρίζω. Εἶναι ἡ ἀνοχή μου! 
Αὐτό πού ἐγεννήθη; 

Κομμάτι τὸ κομμάτι ὅλα σιγὰ σιγὰ μπαίνουν στὴν θέσιν τους. 
Εἶναι ὁ πόλεμος! Εἶναι ἡ συνειδητοποίησις τῶν ὅπλων μας!
Εἶναι ὁριστικὴ συνειδητοποίησις, μὰ καὶ ἀπόφασις πὼς πλέον πρέπει νὰ ξεκινήσῃ ἡ τελευταία πρᾶξις αὐτοῦ τοῦ δράματος. 
Εἶναι ἡ  Ἀρχή τοῦ Τέλους!

Ἴσως τὰ ὅσα γράφω νὰ φαντάζουν ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου σὲ κάποιους.
Ἔχει σημασία ὅμως;
Ἐδῶ καὶ καιρὸ ἀντιλαμβάνομαι διαφορετικῶς πάρα πολλά. Γιατί ὄχι κι αὐτό λοιπόν;

Ὅλη ἡ Ἕλλάς εἶναι δακρυσμένη σήμερα κι ἐχθὲς καὶ προχθές…Ἔ καί;
Τί νά σοῦ κάνουν μερικά δάκρυα; Θά λυγίσουν κάποια κτήνη μήπως; Ἤ θά παύσουν τά καταστροφικά «ἔργα» των;

Τίποτα δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξῃ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῶν κουδουνισμένων. 
Ὅλα ὅμως θὰ ἀλλάξουν ἀπὸ τὶς δικές μας.

Ποιές δικές μας ἀποφάσεις;

 Αὐτὲς ποὺ μᾶς ἀτσάλωσαν! Ποὺ μᾶς ἔκαναν νὰ μὴ βλέπουμε παρὰ μόνον τὸ Τέλος!
Αὐτὲς ποὺ μᾶς ἔκαναν νὰ στεκόμαστε ὀρθοί, ἀγριεμένοι, ἀποφασισμένοι, πανέτοιμοι γιὰ ὅλα!
Αὐτὲς ποὺ μᾶς ἔκαναν νὰ κόψουμε κάθε γέφυρα πίσω μας καὶ νὰ ἀντιμετωπίζουμε πλέον ὥς εὐλογία τὰ ὅσα ἔπονται!

Ἐχθὲς συζητοῦσα μὲ κάποιον φίλο γιὰ τὶς ἀποφάσεις μου, τὴν γενικοτέρα μου στάσιν καὶ τὰ ὅσα ἔπονται. Τοῦ εἶπα πὼς τώρα, στὴν ἀρχή, δὲν μπορῶ νὰ πιάσω τὸ «πλεκτὸ δίκτυ» ποὺ ἔχουν ὑφάνει μονομιᾶς καὶ νὰ τὸ καταστρέψω. Ἀδυνατῶ νὰ εὕρω τὸν τρόπο. 
Ξέρω πὼς καίγεται ἀλλὰ ἀκόμη δὲν ξέρω ποῦ εἶναι ἡ φωτιὰ ποὺ θὰ τὸ κάψῃ.
Ξέρω πὼς σκίζεται ἀλλὰ ἀκόμη δὲν ξέρω ποῦ εἶναι τὸ μαχαίρι γιὰ νὰ τὸ σκίσω. 
Ξέρω πὼς διαλύεται ἀλλὰ ἀκόμη δὲν ξέρω ποιὰ χημικὰ τὸ διαλύουν.  
Γιὰ ἐτοῦτον τὸν λόγο πιάνω μίαν τόση δὰ κλωστίτσα, μία ἴνα ποὺ ἐξέχασαν καὶ ξεκινῶ. Λίγο λίγο, σιγὰ σιγὰ θὰ τὸ ξηλώσω τὸ ὑφάδι τους. Θὰ τὸ τελειώσω. 
Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν ἀπὸ ἄλλες μεριές, ἄλλοι ἔπιασαν κι ἄλλες κλωστίτσες του. 
Σημασία ἔχει τὸ τί κάνω ἐγώ. 
Κι αὐτὸ εἶναι δικός μου δρόμος.

Ὅταν θὰ ἀνακαλύψω καὶ τὸ μαχαίρι καὶ τὴν φωτιὰ καὶ τὸ χημικό, τότε νὰ εἶσθε σίγουροι πὼς θὰ ἐπιταχύνω τὶς διαδικασίες.

Φιλονόη. 

φωτογραφία