Τὸ νὰ μπορῇ κάποιος, στὸν τομέα του, νὰ στέφεται πανευρωπαϊκὸς ἢ παγκόσμιος πρωταθλητής, μὲ κάνει νὰ αἰσθάνομαι ὑπερήφανη, ἀλλὰ ὄχι τόσο ὅσο θὰ ἤθελα. Κι αὐτὸ διότι τὸ νὰ μπορῇ κάποιος νὰ τρέχῃ ταχύτερα ἢ νὰ πηδᾷ ὑψηλότερα καὶ μακρύτερα ἢ νὰ μάχεται κολυμπώντας τελειότερα ἢ νὰ σκοπεύῃ ἀκριβέστερα ἢ νὰ εἶναι ἐπιδεξιώτερος σὲ γυμναστικὲς ἀσκήσεις, δὲν τὸν μετατρέπει αὐτομάτως σὲ Ἄριστον, ἐφ’ ὅσον συζητᾶμε γιὰ ἱκανότητες συγκεριμένες καὶ ὄχι ἀπαραιτήτως γιὰ Ἦθος ἢ γιὰ Ἀρχὲς ἢ γιὰ Παιδεία.
Ἡ Ἀριστεία εἶναι κάτι πολὺ μεγαλύτερον καὶ πληρέστερον ἀπὸ τὶς σωματικὲς ἱκανότητες, γιὰ νὰ τὸ περιορίζουμε μόνον σὲ ἕνα φυσικὸ τάλαντον ἢ σὲ μίαν ἰδιαιτέρα ἐπιδεξιότητα.

Ἡ Ἀριστεία, στὴν πραγματικότητα, εἶναι κάτι πολὺ πληρέστερον καὶ ἐπ΄ αὐτοῦ οὐδεὶς σήμερα προβληματίζεται. Δὲν ἐμπεριέχει, κατ’ ἀνάγκην, κάποιαν (ἢ κάποιες) σωματικὴ ἱκανότητα (ἱκανότητες). Πρὸς τοῦτον καὶ στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα δὲν ἐμπιστεύοντο στοὺς Ὀλυμπιονίκες τὴν Πολιτεία, ἂν καὶ τοὺς θεωροῦσαν ὅ,τι σημαντικότερον, γιὰ τὴν πολεμικὴ ἑτοιμότητα τῆς Πόλεως.

Ἡ σωματικὴ ὑπεροχὴ καθίσταται δευτερεύουσα ὅταν συζητᾶμε γιὰ τὸν Ἄνθρωπο. Κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον ἡ κάποια ἰδιαιτέρα ἀντίληψις, σὲ ἕναν καὶ μόνον τομέα (Μαθηματικά, Φυσική, Ἰατρική), καθὼς καὶ οἱ ὁποίες συνεπακόλουθες διεθνεῖς ἀναγνωρίσεις, δὲν συνιστᾶ ἐν συνόλῳ Ἀριστεία, ἀλλὰ ἐπὶ μέρους. Τὸ Ἰδανικὸν εἶναι ἄλλο καί, δυστυχῶς, μας, εἶναι κι αὐτὸ ποὺ ἀπουσιάζει σήμερα ἀπὸ τὸν κόσμο μας. 

Πᾶν μέτρον ὁ Ἄνθρωπος.
Οἱ σωματικῶς ἢ ἀντιληπτικῶς ἐπιδέξιοι, ποὺ δύνανται νὰ ἐπικρατήσουν τῶν ἀντιπάλων τους, εἶναι φωτεινὲς ἐξαιρέσεις, ποὺ ὀφείλουμε νὰ θαυμάζουμε, ἀλλὰ ὄχι ἐν συνόλῳ, παρὰ μόνον στὸ ἐπὶ μέρους τους, ἐφ΄ ὅσον μία διάκρισις δὲν διασφαλίζει ἀπαραιτήτως τὰ ὑπόλοιπα, ἀναγκαία, ποὺ ὁρίζουν τὸ Ὅλον πρότυπον τῆς Ἀριστείας. Ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, συνιστοῦν μέρος τοῦ Ὅλου.

Αὐτοί, μᾶς ἀρέσει δὲν μᾶς ἀρέσει, δὲν διασφαλίζουν κάτι περισσότερο, ἀπὸ τὰ ἀθλητικὰ ἢ τὰ ἀντιληπτικὰ πρότυπα, τὰ ὁποία ὅμως παραμένουν περιορισμένα, ἐφ’ ὅσον ὁ κόσμος μας πάσχει ἀπὸ τὸ Ὅλον. Τὸ μέρος, ποὺ συνιστᾶ ἐκπτώσεις, ἤδη ἐπικρατεῖ.
Μποροῦν σαφῶς νὰ ἀνοίγουν δρόμους, ἀλλὰ ὄχι νὰ καθορίζουν τὴν ἐν συνόλῳ πορεία μίας κοινωνίας.  καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τὸ μέλλον της.

Θαυμάζουμε λοιπόν, χειροκροτοῦμε ἀλλὰ δὲν περιοριζόμεθα σὲ αὐτούς.
Ἡ Ἀριστεία εἶναι χρέος ὅλων μας καί, περιλαμβάνουσαςσαφῶς καὶ τὴν ἀγωνιστικότητα, ἐὰν ὁρισθῇ ὡς μονόδρομος, τότε ὅλη ἡ κοινωνία ἀναβαθμίζει τὸν ῥόλο της σὲ κάτι πιὸ ἀναγκαῖο καὶ οὐσιῶδες γιὰ τὴν Ἀνθρωπότητα, ποὺ ξεφεύγει ἀπὸ τὰ μικρὰ καὶ δημιουργεῖ τὰ Μεγάλα.

Φιλονόη

εἰκόνα