Δεν ὑπάρχει καθῆκον ποὺ νὰ ἔχουμε ὑποτιμήσει τόσο πολύ ὄσο τὸ καθῆκον μας νὰ εἴμαστε εὐτυχισμένοι.
Ξεκινοῦν ἀπὸ ἐδῶ, ὅπως πάντα, ὅλα…
Εἶναι πολλὰ τὰ περιφερειακὰ συμβάντα, γιὰ νὰ ἰσχυρισθοῦμε, ἀπολύτως ἐγωκεντρικά, πὼς ξεκινοῦν τὰ πάντα ἀπὸ ἐδῶ. Ἰδίως δὲ τὸ «ὅπως πάντα» ἀκούγεται κάπως συνωμοσιολογικὰ ἀκραῖο. Μὰ… Ὅσο κι ἐὰν ἀκούγονται ἀκραία αὐτά… Ὅσο κι ἐὰν φαντάζουν παράλογα καὶ συνωμοσιολογικά… Ὅσο κι ἐὰν οἱ λογικοὶ τὰ ἐκλαμβάνουν ὡς …ἀκραία… …στὴν πραγματικότητα δὲν εἶναι.
Φυσικὲς διαδικασίες…
Ἡ ἐπιλογή μας νὰ δοῦμε τὸν κόσμο μας μὲ σεβασμό, ἤ ὄχι, εἶναι κάτι ποὺ ξεκινᾶ καὶ τελειώνει ἀπὸ ἐμᾶς καὶ καταλήγει σὲ ἐμᾶς. Παραμένοντας μέρος αὐτοῦ τοῦ κόσμου κι ἐμεῖς, ὅπως φυσικὰ καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι γύρω μας, καθὼς ἐπίσης καὶ κάθε μικρό, σημαντικὸ ἢ ἀσήμαντο δημιούργημα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, συν-λειτουργοῦμε ἅπαντες πρὸς μίαν … Συνέχεια
Γιατί νά μᾶς χαρισθοῦν;
Ὅσο ἐμεῖς σκύβουμε, διαρκῶς καὶ περισσότερο, τόσο περισσότερο οἱ μπότες τῶν δυναστῶν μας θὰ μᾶς συνθλίβουν. Ὅσο ἐμεῖς προσαρμοζόμεθα σὲ νέα, διαρκῶς στενότερα, ὅρια, τόσο αὐτὰ διαρκῶς θὰ στενεύουν. Κι ὅσο ἐμεῖς σιωποῦμε ἀπὸ φόβο, τόσο αὐτὸς ὁ φόβος θὰ πολλαπλασιάζεται μὲ ὅλους τοὺς τρόπους.
Δυστυχία μας ἐὰν ἑορτάζῃ ἡ μητέρα μας (εἰδικῶς) σήμερα!!!
Δυστυχία μας ἐὰν ἀναμένουμε ὅλες τὶς παγκόσμιες ἑορτὲς γιὰ νὰ θυμηθοῦμε κάτι, ποὺ ὀφείλαμε κάθε στιγμὴ νὰ ἔχουμε ζωντανὸ στὴν ζωή μας. Δυστυχία μας ἐὰν ἀπαιτεῖται νὰ …προγραμματιζόμεθα γιὰ τὸ ἐὰν θὰ ἑορτάσουμε τὰ αὐτονόητα. Ἡμέρα παιδιοῦ, μητέρας, πατέρα, λουλουδιοῦ, χαλβᾶ, τραπεζίτου…
Ὑπάρχουν γιὰ ἐμᾶς μόνον δύο ἐπιλογὲς
Ἢ νὰ πολεμήσουμε ἢ νὰ προσκυνήσουμε.