Ἐνεργοποιήσατε τὸ καζανάκι…
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: θρησκεῖες
Αἱματοκυλισμένες πασχαλιὲς τῶν χριστιανῶν
Αἱματοβαμμένα Πάσχα τῶν Χριστανῶν μόνον κατὰ τὴν διάρκεια τῶν τελευταίων ἐτῶν.
- Τὸ 2012, ἀνήμερα τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, εἴχαμε τὶς ἐπιδρομὲς τῆς ὀργανώσεως «Μπόκο Χαρᾶμ», ἐναντίον χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν τῆς βορείου Νιγηριας, μὲ 38 νεκρούς.
- Τὸ 2015, ἀνήμερα πάλι τοῦ Πάσχα, εἴχαμε τὴν ἐπίθεση ἐναντίον Χριστιανῶν φοιτητῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γκάρισσα στὴν Κένυα, μὲ 148 νεκρούς. Συνέχεια
Ἱερεὺς Μελιέ, ὁ ἄθεος
Ὁ ἄθεος ἱερεὺς Μελιὲ
Ὁ Ζᾶν Μελιὲ (Jean Mellier/Meslier) ἐγεννήθη τὸ 1664 στὸ χωριὸ Μαζερνὶ τῆς Γαλλίας. Ἀφοῦ ἐφοίτησε σὲ θεολογικὴ σχολὴ ἐχειροτονήθη ἱερεὺς τὸ 1689. Σὰν ἱερεὺς ἦταν ἀρκετὰ ῥιζοσπαστικός. Ὅπως διηγεῖται ὁ Βολταῖρος, ὅταν κάποτε ὁ τοπικὸς ἄρχων, ὁ Ἀντουᾶν ντὲ Τουϊγί, κακομετεχειρίσθη κάποιους χωρικούς, ὁ Μελιὲ ἠρνήθη νὰ εὐχηθῇ ὑπὲρ αὐτοῦ στὴν λειτουργία μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τιμωρηθῇ ἀπὸ τὸν τοπικὸ ἀρχιεπίσκοπο. Μετὰ ἀπὸ τὴν τιμωρία του ὁ Μελιὲ διεμαρτυρήθη γιὰ αὐτὴν τὴν ἀδικία καὶ ξεφωνίζει ἀπὸ τὸν ἄμβωνα τὰ παρακάτω λόγια: Συνέχεια
Δημοκρατικὸς ἐπιλεκτικὸς (καὶ κατευθυνόμενος)…«ἀνθρωπισμός»!!!
215, τοὐλάχιστον καὶ μέχρι τώρα, οἱ νεκροὶ στὴν Σρὶ Λάνκα, ἀλλὰ δὲν τελειώσαμε ἀκόμη.
Γενικευμένη ἐπίθεσις
Μεγάλο Σάββατο τῶν Καθολικῶν προχθὲς καί, τὸ «ἔγκυρο» γερμανικὸ περιοδικὸ der Spiegel (συνεπὴς προαγωγὸς τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τοῦ εὐρω-ἀτλαντισμοῦ καὶ τῆς πολυποιτισμικότητος) κυκλοφόρησε τὴν ἰδίαν ἡμέρα, μὲ τίτλο: «Ποιός πιστεύει δά σέ κάτι τέτοιο;» καὶ ὑπότιτλο: «Γιατί ἀκόμη καὶ οἱ Χριστιανοὶ δὲν χρειάζονται πιὰ κάποιον Θεό».
Θρησκευτικοί πόλεμοι ἐν τῇ γενέσει τους;
Τὴν ὥρα ποὺ μία νέα θρησκεία δομεῖται σὲ ἐπίπεδον καθαρὰ πεποιθησιακό, μὰ ἀκόμη (συνειδητῶς) ἐν ἀγνοίᾳ μας, ἡ Εὐρώπη βάλλεται ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸν ἰσλαμισμό, ποὺ τὸν ἐπιβάλλουν οἱ (φερόμενοι ὡς) ἡγέτες της. Καὶ βάλλεται ὄχι τόσο γιὰ νὰ προσβληθῇ τὸ θρησκευτικό μας αἴσθημα, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀλλοιωθῇ πλήρως τὸ γηγενὲς στοιχεῖο.
Ὅλα αὐτὰ θὰ μποροῦσαν νὰ μὴ μᾶς ἐγγίξουν, ἐμᾶς, τοὺς ἀδόξους ἀπογόνους ἐνδόξων προγόνων, ἐφ΄ ὅσον στὴν χώρα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέως ἐξακολουθοῦμε νὰ συμπεριφερόμεθα ὡς ἀπόγονοι τῆς Ψωρο-Κώσταινας, ἀναπολῶντας περασμένα μεγαλεία καὶ ἐλπίζοντες σὲ ἐξόδους ἐκ τῆς «κρίσεως», μὲ κάθε λογῆς «ἐθνοσωτῆρες». 
Συνέχεια