Μία στάλα στὴν φωτιά…

Μιὰ στάλα στὴ φωτιά…
Ἀφρικάνικο παραμύθι

(Τὸ κολιμπρὶ εἶναι τὸ μικρότερο πουλὶ στὸν κόσμο. Τὸ μῆκος τοῦ σώματός του φτάνει μόλις τὰ 2,5 ἑκατοστά)

Στὴ διάρκεια μιᾶς πυρκαϊᾶς στὸ δάσος, ὅλα τὰ ζῶα τρέχουν γιὰ νὰ σωθοῦν, ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα κολιμπρί, τὸ ὁποῖο παίρνει μιὰ στάλα νερὸ στὸ ράμφος του καὶ πετᾶ πρὸς τὴ φωτιά…

«Τί νομίζεις ὅτι κάνεις; Εἶσαι τρελλό; Δὲν θὰ σταματήσῃς τὴν φωτιά!», τοῦ φωνάζει ἕνας ἐλέφαντας.
«Τὸ ξέρω», ἀπαντᾷ τὸ κολιμπρί, «κάνω ὅμως αὐτὸ ποὺ μοῦ ἀναλογεῖ».

Θὰ προσθέσω ὅμως καὶ κάτι ἄλλο:
Ν’ ἀγαπᾷς τὴν εὐθύνη…
Νὰ λὲς ἐγώ, ἐγὼ μονάχος μου,
θὰ σώσω τὸν κόσμο.
Ἄν χαθῇ, ἐγὼ θὰ φταίω…
Νίκος Καζαντζάκης.
Ναί, ἐγὼ μονάχος  μου θὰ σώσω τὸν κόσμο…
Ἐὰν χαθῇ ἐγὼ θὰ φταίω…
Εἶτε αἰσθάνομαι κολιμπρί, εἶτε ἐλάφας ἔως καὶ γίγας…

Αὐτὴν τὴν ὥρα στὸ χωριό μου κηδεύεται ὁ Δῆμος….

ἐδῶ ἀξίζουν νὰ μποῦν συγκεκριμένα κεφάλια, ὄχι τῶν Δήμων!

«Aυτη τὴν ὥρα στὸ χωριό μου, κηδεύεται ἕνας φίλος, συγγενὴς (γιατί ὄχι;; Στὰ χωριά μας ἔτσι λογαριάζεται ὁ διπλανός), γείτονας, παλληκάρι 45 χρονῶν, ὁ Δῆμος. Δὲν εἶχε τίποτα στὴν ὑγεία του. Κρεμάσθηκε ἀπὸ ἀπόγνωση, ἀνήμερα τὰ Φῶτα, γιατί ὅ,τι εἶχε, τοῦ τὸ πῆραν οἱ τράπεζες.» Συνέχεια