Βλέπω ὅτι εἶστε πολλοὶ ποὺ συζητᾶτε σοβαρὰ τὸ ἐνδεχόμενο νὰ γίνῃ ἡ Ἀκρόπολις πασαρέλλα. (Γιὰ τοὺς Τούρκους στὴν Ἁγια-Σοφιὰ ποὺ ἔκαναν τὸ ἴδιο, καὶ τοὺς Ἄγγλους ποὺ ἔκαναν τσιμπούσια στὴν αἴθουσα τῶν κλοπιμαίων, φωνάζαμε, ἔτσι;)
Τί νά πῶ!
Ἄντε, καὶ τὴν Τσικνοπέμπτη, σήμερα, στὴν Ἀκρόπολι ῥὲ παιδιά! Ἄλλωστε τὸ ἔχουμε ξανακάνει. Γιὰ νὰ «διαφημισθοῦμε» στοὺς ξένους πάντοτε. Παρθενῶνα ἔχουμε νὰ πουλήσουμε· τί ἄλλο ἔχουμε;… Συνέχεια
Σαν σήμερα το 1829. — Ύστερα από στενή πολιορκία από ξηρά και θάλασσα, παραδίδεται από την τουρκική φρουρά στις Ελληνικές δυνάμεις η Ναύπακτος και υψώνεται στο Φρούριό της (Ιτς-Καλέ) η Ελληνική Σημαία.
Το εκστρατευτικό σώμα υπό τον Κίτσο Τζαβέλλα, αποτελούμενο από τις χιλιαρχίες του Κίτσου Τζαβέλλα και του Ι.Στράτου και μια πεντακοσαρχία υπό τον Νικολό Τζαβέλλα, αφού απελευθέρωσαν, συνεπικουρούμενες από τους νταϊφάδες των ρουμελιωτών οπλαρχηγών, την ορεινή Ρούμελη, απέκλεισαν το Κάστρο της Ναυπάκτου υπό τον Κιόρ Ιμπραήμ Πασά και άρχισαν ο αγώνας για την απελευθέρωσή του. Συνέχεια
Στήν σήμερα ὀνομαζόμενη Παλαιά Πόλη περιλαμβάνεται ὁ χῶρος πού ἱστορικά προσδιόριζε τόν βυζαντινό οἰκισμό καί τόν οἰκισμό τῆς Τουρκοκρατίας. Περιλαμβάνονται δηλαδή οἱ σημερινές συνοικίες Μητροπόλεως, Καβακίου (Ταξιαρχῶν), Ἀκαθίστου Ὕμνου καί ἡ μουσουλμανική συνοικία Ἀκροπόλεως (Ἀχριάν). Περιλαμβάνεται ἐπίσης ὁ λεγόμενος Πάνω Μαχαλᾶς, περιοχή τμῆμα τῆς ὁποίας ἀγοράσθηκε γύρω στά μέσα τοῦ 19ου αἰώνα ἀπό τούς μουσουλμάνους ἰδιοκτῆτες της. Ἡ ὕπαρξη στήν περιοχή τοῦ Πάνω Μαχαλᾶ δύο ἀπό τίς παλιές ἐκκλησίες τῆς Ξάνθης μαρτυρᾶ τήν ἐκεῖ ἀπό αἰώνων παρουσία χριστιανῶν κατοίκων. Ἡ περιοχή αὐτή ἀνοικοδομήθηκε γιά νά στεγάσει πολλούς ἀπό αὐτούς πού ἀπέκτησαν πλοῦτο ἀπό τό ἐμπόριο τοῦ καπνοῦ. Ὀνομάσθηκε ἔτσι καί συνοικία τῶν Καπνεμπόρων. Στήν Παλαιά Πόλη περιλαμβάνεται, ἐπίσης, καί ἡ συνοικία Σαμακώβ, στήν ὁποία κατοίκησαν οἱ πρόσφυγες ἀπό τήν ὁμώνυμη πόλη τῆς Βόρειας Θράκης. Τἐλος, στήν Παλαιά Πόλη περιλαμβάνεται καί ἡ μουσουλμανική συνοικία Σοῦννε. Εἶναι δηλαδή ἡ Παλαιά Πόλη ὁ χῶρος ὁ ὁποῖος προστατεύεται νομοθετικά μέ τήν ἀνακήρυξή του ὡς διατηρητέου οἰκισμοῦ στίς 5 Μαΐου 1976.
Ἐπανάσταση τοῦ 1821.
(…) Στὴν πόλη αὐτή, στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1829, μετὰ ἀπό τὸν νικηφόρο πόλεμο τῶν Ρώσσων ἐναντίον τῶν Τούρκων, ὑπεγράφη ἡ ὁμώνυμη συνθήκη, μὲ τὸ ἄρθρο 10 τῆς ὁποίας, ἡ Τουρκία ἀποδέχθηκε χωρὶς ὅρους ὅλες τὶς διατάξεις τῆς συνθήκης τοῦ Λονδίνου, ποὺ ἀποτέλεσαν τὴν ἀφετηρία ἀναγνωρίσεως τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἀνεξαρτήτου κράτους, μετὰ τὴν νικηφόρα Συνέχεια
Γεώργιος Ἀνδροῦτσος
Ανδρούτσος ή Κολανδρούτσος Γεώργιος (1782; -1849): ο ναύαρχος των Σπετσών Μία από τις σημαντικότερες μορφές του ναυτικού Αγώνα του 1821, ο Γεώργιος Ανδρούτσος, γνωστότερος σαν Κολανδρούτσος, γεννήθηκε στις Σπέτσες γύρω στα 1782. Ιδιοκτήτης του βρικιού «Παγκρατίων», που ναυπήγησε στις Σπέτσες το 1813, ασχολήθηκε δραστήρια με το ναυτεμπόριο της εποχής αποκτώντας παράλληλα την απαραίτητη για τον κατοπινό αγώνα εξαιρετική ναυτική εμπειρία.
Στις 3 Απριλίου 1821, αμέσως μετά την κήρυξη της Επανάστασης στις Σπέτσες, ο Κολανδρούτσος γίνεται μέλος της Επιτροπής η οποία διοίκησε στη διάρκεια του Αγώνα το νησί και διηύθυνε τις πολεμικές επιχειρήσεις του. Ο «Παγκρατίων» τον συνόδευσε σχεδόν σε όλες τις ναυτικές αποστολές του. Στις επιχειρήσεις του τρινήσιου ελληνικού στόλου στον Αργολικό, το Σεπτέμβριο του 1822, ηγήθηκε της ναυτικής μοίρας του νησιού του ως ναύαρχος, ενώ στα 1823 και 1824 εκλέχθηκε και επανεκλέχθηκε ναύαρχος των Σπετσών, διατηρώντας το αξίωμα αυτό μέχρι το τέλος του Αγώνα.
Παρά τους όχι και τόσο κολακευτικούς χαρακτηρισμούς των τοπικών ιστοριογράφων, του Αν. Ορλάνδου, ο οποίος περιγράφει τον Κολανδρούτσο ως «άνδρα γενναίον μεν, τίμιον και σοβαρόν, αλλ’ ουχί ικανότητος αναλόγου προς την ναυαρχικήν θέσιν…», και του Αν. Χατζη-Αναργύρου, ο οποίος τον χαρακτηρίζει Συνέχεια
(Τρίπολη 1785 – Ναύπλιο 1867)
Γεννήθηκε στη Τρίπολη με καταγωγή απο την Ανδρίτσαινα, έμαθε τα πρώτα γράμματα στη γενέτειρά του και στο ‘Άργος. Εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη (1805-1810) όπου εργαζόταν ως υπάλληλος στον εμπορικό οίκο του Απόστολου Παππά και στη συνέχεια στην Οδησσό (1810-1819) στον εμπορικό οίκο Αλέξανδρου Μαύρου και πάλι στην Κωνσταντινούπολη το 1819.Το 1816 ο Αλέξανδρος Μαύρος τον έστειλε στην Οδησσό, όπου μυήθηκε στη Φιλική εταιρία από το Σκουφά.
Δεν φαίνεται να είχε την ευκαιρία νά αποκτήσει κάποια ανώτερη παιδεία, αλλά αργότερα ευρέθη πολύγλωσσος, και γνώριζε άριστα τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα τουρκικά, μέτρια τα ρωσσικά και πιθανώς τα ισπανικά. Διέθετε ευρύτατη εγκυκλοπαιδική μόρφωση, την οποία απέκτησε μέσω της γαλλικής του παιδείας. Είχε μεγάλη Συνέχεια
