Ἐπειδὴ διαβάζω κάθε τόσο διαμαρτυρίες γιὰ τὴν ἀπαγόρευση καπνίσματος, τὸν βιγκανισμό, τὰ ποδήλατα μέσα στὶς πόλεις καὶ τὰ λοιπά, ἀφήνω αὐτὴ ἐδῶ τὴν φωτογραφία ποὺ ἔβγαλα προχθὲς στὰ κλεπτά.
Εἶναι μία μερικὴ ἄποψις αἰθούσης καπνιστῶν, στὸ μπᾶρ τοῦ κεντρικοτέρου ξενοδοχείου μεγάλης εὐρωπαϊκῆς πρωτευούσης.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: πολιτικὴ ὀρθότης
Ψηφοφόρων ἀδιέξοδα
Ὑπάρχουν ὁρισμένα ἱστορικὰ γεγονότα τὰ ὁποῖα στοιχειώνουν γενεὲς πολιτικῶν καὶ καθορίζουν πολιτικές.
Τὸ κορυφαῖο σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο εἶναι ἡ περίφημη «συμφωνία τοῦ Μονάχου».
Ἔχουν γραφεὶ χιλιάδες βιβλία καὶ ἰστορικὲς διατριβὲς γιὰ τὸ θέμα.
Στὸν δυτικὸ πολιτικὸ κόσμο αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχει καθορίσῃ καὶ κορυφαῖες στιγμὲς κρίσεως.
Συνέχεια
Παίζοντας πραγματικὴ μπάλα ὅταν κι ὅποτε χρειάζεται
Ὁ Βασίλης Τσιάρτας ἔστησε τὴν μπάλα στὰ εἰκόσι ὀκτὼ μέτρα, πῆρε φόρα μόλις τρία βήματα ποὺ διένυσε ῥάθυμα, ζύγισε τὰ φάλτσα, μέτρησε τὴν δύναμη, σημάδεψε, χάιδεψε τὸ τόπι μὲ τὰ τρία πρῶτα δάκτυλα τοῦ ἀριστεροῦ τοῦ πλασὲ καὶ ἐξετέλεσε τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα ἀδίστακτα, ἀκριβῶς σὰν νὰ ἦταν στὰ Φιλαδέλφεια μὲ ἀντίπαλο τὴν Ῥεὰλ Μαδρίτης τῶν γκαλάκτικος ξανακτυπώντας ἐκεῖνο τὸ θρυλικὸ φάουλ. Συνέχεια
Θρησκευτική ἤ πολιτική ἡ πράξις τῶν Lidl;
Τὸ περιστατικὸ μὲ τὴν ἀφαίρεση τοῦ σταυροῦ ἀπὸ τὸν τροῦλο τῆς ἐκκλησίας στὴν Σαντορίνη ἀπὸ τὰ Lidl δείχνει ὅτι τὸ integration, ἡ περίφημη ἐνσωμάτωσις, προχωρᾶ κανονικά. Καὶ ὄχι, δὲν προσαρμόζονται αὐτοί. Ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα προσαρμοζόμεθα ἐμεῖς στὶς ἀνάγκες τῶν νέων «συμπολιτῶν μας» καὶ ἀλλάζουμε τὴν ζωή μας γιὰ νὰ μὴν θίξουμε τὶς «εὐαισθησίες» τους. Χωρὶς κἂ νὰ μᾶς τὸ ζητήσουν κάποιες φορές. Ἀπὸ κεκτημένη ὀρθοπολιτικὴ ταχύτητα. Συνέχεια
Χαστοῦκι (ἀμερικανικό) στὴν «ῥητορικὴ μίσους» («hate speech»)
Ἠχηρὸ χαστοῦκι.
Τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὁ πολιτικὸς λόγος στὴν Ἑλλάδα ἔχαιρε πολὺ μεγάλης ἐλευθερίας. Ἀκόμη καὶ κατάπτυστες περιπτώσεις κιτρίνων δημοσιευμάτων μὲ γυμνὲς φωτογραφίες τῆς Δήμητρας Λιάνη ἢ μὲ πλαστὴ φωτογραφία που ἐμφάνιζε ὡς Ναζὶ τὸν Κωνσταντῖνο Μητσοτάκη ἢ ἀκραίας ἀθυροστομίας ὅπως τοῦ Εὐαγγέλου Γιαννοπούλου, δὲν κατέληγαν στὶς αἴθουσες τῶν δικαστηρίων. Μόνο κάποιοι θρησκόληπτοι ἐξαντλοῦσαν τὴν λογοκριτική τους διάθεση κατὰ τῆς τέχνης καὶ τῆς ἐπιστήμης: κινηματογραφικὲς ταινίες, ὅπως «Ὁ Χριστὸς Ξανασταυρώνεται»· λεξικά, ὅπως αὐτὸ τοῦ Μπαμπινιώτη· βιβλία, ὅπως τὸ «Μ εἰς τὴν νιοστή» τοῦ Μ. Ἀνδρουλάκη· ἐκθέσεις ζωγραφικῆς, ὅπως τὸ Outlook· ταλαιπωρήθηκαν στὶς αἴθουσες τῶν δικαστηρίων. Αὐτὴ ἡ ἐντυπωσιακὴ ἐλευθερία τοῦ πολιτικοῦ λόγου ἔλαβε τέλος τὰ τελευταῖα χρόνια μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ «hate speech» ἀπὸ τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη στὴν Ἑλληνικὴ νομοθεσία καὶ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος στα «Ἑλληνικά» ΜΜΕ. Ἐκσυγχρονισθήκαμε, ἐπιβεβαιώνοντας τὸν Κικέρωνα: «Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη». Συνέχεια
Διαπιστώνοντας τὴν ὀργουελικὴ πλευρὰ τοῦ μαρξισμοῦ
Ὁ George Orwell ξεκίνησε σὰν ἀριστερὸς τὴν δεκαετία τοῦ 1930 .
Ἐπεσκέφθη λοιπὸν τὰ ὀρυχεία τῆς βορείου Ἀγγλίας καὶ διεπίστωσε, μὲ τρόμο, τὶς συνθῆκες ζωῆς τῶν ἀνθρακωρύχων. Συνέχεια