Λογικὸ φαίνεται νὰ μᾶς συμβαίνῃ κάτι τέτοιο, ὅσο ὁδεύουμε πρὸς τὸ πέρας τῶν δεινῶν μας. Μά, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε …φῶς, κάπου στὴν διαδρομὴ ποὺ εἰσήλθαμε, καταλήγουμε νὰ ἀπελπιζόμεθα.
Μά χρειάζεται ἤ ὄχι;

Αὐτὰ ποὺ βιώνουμε πλέον εἶναι τόσο ὀδυνηρὰ ἀκραία, ποὺ πράγματι δὲν ἀντέχονται. Εἶναι ὄμως καὶ ἡ ἀρχὴ ἑνὸς τέλους, πού, γιὰ τὴν ὥρα δὲν ἀντιλαμβανόμεθα τὶς συνέπειες. Ὅμως κάτι «ἐκκολάπτεται». Κάτι …σαλεύει. Κι αὐτὸ ποὺ …σαλεύει εἶναι μία, ἀμυδρὰ καὶ θολή, ἀκόμη, (δι-)αἴσθησις, γιὰ μίαν Ἐλευθερία, ποὺ οὐδέποτε (ἐνθυμηθήκαμε πὼς κάποτε) γευθήκαμε…

Ἀκριβῶς ὅμως ἐπεὶ δὴ ἡ ἀνθρώπινος ζωὴ ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνη, σὲ διάρκεια, μόνον …μία στιγμή, στὸ σύνολον τῆς συνολικῆς χρονικῆς διαρκείας τοῦ κόσμου μας, ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο πιὸ πολὺ συνειδητοποιοῦμε πώς, πολὺ πιθανόν, ἐμεῖς προσωπικῶς νὰ μὴν προλάβουμε νὰ βιώσουμε τὶς πρῶτες ἀνάσες Ἐλευθερίας. Ὅμως τί σημασία ἔχει τώρα πιά, ἐφ΄ ὅσον οὔτως ἤ ἄλλως οἱ ἐξελίξεις τρέχουν, πρό κειμένου ἡ Ἀνθρωπότης, ἐν τῷ συνόλῳ της, νά ἀπελευθερωθῇ πλήρως;

Ἐάν γνωρίζαμε πώς λειτουργοῦμε, ὑποσυνειδήτως γιὰ τὴν ὥρα, ὑπέρ ἑνός πανανθρωπίνου σκοποῦ, ἴσως τὰ σημερινά μας δεινὰ νὰ ἐφάνταζαν λιγότερο σκληρά. Ὅμως δὲν γνωρίζουμε. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ δὲν γνωρίζουμε, ὁ πόνος μας καθημερινῶς αὐξάνεται. Μὰ εἶναι μονόδρομος. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς κάθε γέννα μέσα ἀπὸ τὸ αἷμα πραγματοποιεῖται.

Ἔχει σημασία λοιπόν τό ἐάν ἐμεῖς θά προλάβουμε νά γευθοῦμε κάτι ἀπό τά ὀφέλη αὐτοῦ πού ἔρχεται; Ἔχει σημασία ἐάν θά προλάβουμε νά ὑποψιασθοῦμε τήν Ἐλευθερία; Ἔχει σημασία τό ἐάν πονᾶμε περισσότερο ἀπό ὅσο ἀντέχουμε; Γιατί νά μήν ἀρκεσθοῦμε στό γεγονός πώς τά παιδιά μας ἤ, ἔστὧ, τά ἐγγόνια μας θά προλάβουν; Δέν μᾶς καλύπτει; 

Ναί, εἶναι πλέον ἀσήκωτες οἱ ἁλυσίδες μας. Βλέπετε, ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, διαισθανόμεθα πὼς φθάνει τὸ πέρας τῆς ἐπικρατούσης Ὕβρεως. Ἕνα πέρας ὁριστικὸ καὶ ἀμετάκλητο. Κι ἐλπίζουμε… Κι αὐτὸ ποὺ ἐλπίζουμε εἶναι τὸ νὰ προλάβουμε νὰ τὸ βιώσουμε.
Μά, τελικῶς, κάτι τέτοιο δὲν εἶναι βέβαιο…

Τὸ Τέλος τῆς Ὕβρεως πλησιάζει. Τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας ὄχι μόνον τὸ γνωρίζουν, ἀλλὰ ἐξαπολύοντας κάθε μορφῆς κι ἐπιπέδου βία εἰς βάρος μας, συσκοτίζουν μίαν πραγματικότητα ποὺ πλέον εἶναι διακριτὴ σὲ ὅλο καὶ περισσοτέρους. Θὰ κορυφωθοῦν δὲ οἱ ἀκρότητές τους συντόμως, γιὰ ἀρχή, τοὐλάχιστον σὲ ἐμᾶς (εἰδικῶς) τοὺς Ἕλληνες. Μά, οὔτως ἤ ἄλλως, (εἰδικῶς) ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε, θὰ τὰ καταφέρουμε. Θὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ κάθε ἐκδοχὴ τῆς …Κολάσεως, ἀλλὰ θὰ τὰ καταφέρουμε.

Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐξαπολύεται ἡ ἀκραία βία κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔχει ἐπαναληφθῆ ἀμέτρητες ἀκόμη φορὲς μὲ γνωστὰ ἀποτελέσματα τέτοια, ποὺ ὑπεχρέωσαν τὴν ἀνθρωπότητα νὰ ἐπανέλθῃ σὲ καθεστῶτα πλήρους δουλείας της, (ὄχι καὶ τόσο) …αὐτοβούλως, ἂν καὶ κάθε φορὰ ἦσαν χειρότερα ἐπὶ τῆς οὐσίας. Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ τώρα κάποιοι ἐπιχειροῦν νὰ ἐπαναλάβουν. Ὅμως τώρα κάτι διαφορετικὸ ἀργοσαλεύει μέσα μας. Κάτι νοιώθουμε… Κάτι γνωρίζουμε… Κάτι διαισθανόμεθα… Κι αὐτὸ τὸ κάτι μᾶς ὑπαγορεύει πὼς ὄχι μόνον δὲν τελείωσε κάτι, μὰ κυρίως πὼς κάτι γεννιέται… Κάτι ἔρχεται… Κάπου ὁδηγούμεθα ἐπὶ τέλους…
Ἂς τὸ ἐμπιστευθοῦμε, διότι εἶναι καὶ ἡ μόνη ἀληθὴς πηγὴ πληροφορήσεώς μας, μὰ καὶ ὁ μόνος μας ὀδηγός. Εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, μέσα ἀπὸ τόσων αἰῶνων ψεῦδος καὶ παραπληροφορήσεως.

Φιλονόη

εἰκόνα