Ὡς ἔχουμε πολλάκις δηλώση (καὶ ἀποδείξη), κατ’ ἐμᾶς, ἡ πληροφορία δὲν δύναται νὰ εἶναι χρήσιμος ἢ ἄχρηστος, ἀπὸ μόνη της, ὅσην ἀλήθεια κι ἐὰν ἐμπεριέχῃ. Ἡ πληροφορία γίνεται χρήσιμος ἢ περιττὴ ἀναλόγως μόνον τῆς ἐρμηνείας της. Ἡ ἐρμηνεία ὅμως προέρχεται ἀπὸ τὸ σύστημα πεποιθήσεώς μας καὶ ἐπ’ αὐτοῦ δυνάμεθα νὰ παρέμβουμε οὐσιαστικῶς. Ἐπὶ πλέον εἶναι κοινῶς διεπιστωμένο πὼς ἐμεῖς, οἱ πολλοί, ἀδυνατοῦμε νὰ ἔχουμε εἰκόνα ὁλοκληρωμένη γιὰ τὰ γεγονότα, ἐφ΄ ὅσον κάθε εἰδους πληροφορία ποὺ φθάνει σὲ ἐμᾶς εἶναι ἀπὸ πετσοκομμένη ἔως διαστρεβλωμένη καὶ ἀλλοιωμένη.
Συνεπῶς τὸ πρόβλημά μας, ὡς ἀτόμων καί, τελικῶς, ὡς κοινωνιῶν, εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἀντιλαμβανόμεθα τὴν ὁποιανδήποτε πληροφορία.

Ἡ ἀνάγκη τῆς ἐποχῆς μας ὅμως εἶναι τέτοια ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀποφασιστικῶς ἀπὸ κάθε εἴδους βαρίδι καὶ περιττότητα. Αὐτό, ἐμπράκτως σημαίνει πὼς καλὲς καὶ σημαντικὲς ἴσως νὰ εἶναι οἱ ἐρμηνείες μας καὶ οἱ ἀπόψεις μας, ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι χρήσιμα μόνον ἐν καιρῷ εἰρήνης. Ἐν καιρῷ (προετοιμασίας) πολέμου ὄχι.

Ὁπωσδήποτε βιώνουμε, κατὰ γενικὴ παραδοχή, ἐδῶ καὶ χρόνια ἕναν ἄτυπο πόλεμο. Ὁ ἄτυπος αὐτὸς πόλεμος, σὲ οἰκονομικό, ἠθικό, δημοσιογραφικό, δικαιοπρακτικόν, νομικὸν καὶ πολιτειακὸ ἐπίπεδον, μᾶς ἔχει ὑποχρεώση νὰ τελοῦμε διαρκῶς ἐν ἀμύνῃ καὶ νὰ ὀπισθοχωροῦμε στὰ πάντα, ἐνᾦ ὁ φόβος διαρκῶς συσκοτίζει καὶ διαβρώνει τὴν ἀντικειμενικότητα καὶ τὴν ἀντιληπτικότητά μας.

Γνωρίζουμε πλέον ἀμέτρητα στοιχεία ποὺ ἀποδεικνύουν πὼς ἡ ἐπίθεσις ποὺ ἐδέχθη ἡ χώρα μας, ἐκτὸς ἀπὸ συντονισμένη εἶναι καὶ ἐκ τῶν ἔσω πρό-συμπεφωνημένη. Δῆλα δὴ γνωρίζουμε, σὲ γενικὲς γραμμές, πὼς ὅλη ἡ (φερομένη ὡς) ἡγεσία τοῦ τόπου μας εἶναι πρὸ πολλοῦ τόσο διεβρωμένη, ποὺ καθίσταται τελικῶς περιττὸ καὶ κουραστικὸ τὸ νὰ ἐπιμένουμε στὸ νὰ ἀποδειχθῇ, γιὰ κάθε ἕναν ξεχωριστά, ἀπὸ τοὺς ἐμπλεκομένους, ἡ ἐνοχή του. Ὅσο ἀφοριστικὸ κι ἐὰν φαίνεται, ἐκ πρώτης ὄψεως κάτι τέτοιο, τελικῶς, ἀπὸ λίγο ἔως πολύ, ἀποδεικνύεται καθολικὸ καὶ δίχως ἐξαιρέσεις.
Ἀλλως τέ… εἴτε τὸ ἀποδεχόμεθα εἴτε ὄχι, αὐτὸ ποὺ εἶναι βέβαιον εἶναι πώς, οὔτως ἢ ἄλλως, μόνοι μας θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάθε κίνδυνο καὶ κάθε ἀπειλή. Ἐμπράκτως λοιπὸν ὀφείλουμε νὰ προετοιμαζόμεθα σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ἀκόμη κι ἐὰν ἐπιλέγουμε νὰ συντηροῦμε τὶς ἀπόψεις μας καὶ τὶς ἐλπίδες μας.

Τελικῶς τί μᾶς μένει ἀπό ὅλα ὅσα μάθαμε ἤ ἀπό ὅλα ὄσα διαπιστώσαμε ἤ ἀπό ὅλες ἐκεῖνες τίς ἀτελείωτες πληροφορίες; Ἐπὶ τῆς οὐσίας …τίποτα. Τὸ μόνον ποὺ μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε εἶναι πὼς ἐμεῖς, μόνοι μας, ὁ καθεὶς στὸν τόπο του, στὴν γειτονιά του ἢ στὴν κατοικία του, ὑποχρεοῦται νὰ πράξῃ ὅσα, κατὰ τὶν κρίσιν του, εἶναι ἀναγκαία, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίσῃ κάποιες πιθανότητες ἐπιβιώσεώς του.
Κατ’ ἐπέκτασιν αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀπέμεινε εἶναι μόνον τὸ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιπαρέλθουμε κάθε εἴδους πιθανὸ κίνδυνο. Ὅλα τὰ ἄλλα καθίστανται ἀπὸ δευτερεύοντα ἔως ἀνούσια.

Τελικῶς, φθάσαμε, ἐκεῖ ποὺ δὲν …θέλαμε. Τέσσερεις καὶ κάτι δεκαετίες μεταπολιτεύσεως ἁπλῶς ἦσαν τὸ ἀναγκαῖον ἐκεῖνον χρονικὸ διάστημα ποὺ ἀπαιτεῖτο γιὰ νὰ ἀλλοιωθῇ πλήρως ἡ ἀντιληπτικότης μας, ἐνᾦ, ἐμεῖς πάλι μόνοι μας, ὅπως τόσες καὶ τόσες ἄλλες φορὲς στὸ παρελθόν, θὰ βγάλουμε τὸ …«φίδι ἀπὸ τὴν τρύπα του»!!!

Φιλονόη

εἰκόνα