Μὲ ἀφορμὴ τὸ πρόσφατο (ποὺ δὲν τὸ λὲς κι ἀτύχημα, γιὰ πολλοὺς λόγους, ποὺ μέρος τους θὰ παρουσιασθοῦν παρακάτω) περιστατικὸ τῶν Παρισίων, στὴν «Παναγία τῶν Παρισίων», ἀρχίζουμε πλέον νὰ ἀντιλαμβανόμεθα, κάπως, πὼς ἄλλα εἶναι αὐτὰ ποὺ φαίνονται κι ἄλλα αὐτὰ ποὺ εἶναι.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ Πάσχα τῶν Καθολικῶν εἶναι αὐτὴν τὴν Κυριακή…
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ ἐν λόγῳ (οὐδόλως τυχαῖον) περιστατικὸν συνέβη σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα, θρησκευτικὰ σαφῶς, σύμβολα τῆς γηραιᾶς (καὶ βαλλομένης πανταχόθεν) Εὐρώπης…
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ οἱ ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε εἶναι ἡμέρες μεγάλων ἀνατροπῶν καὶ ἀλλαγῶν…
….ἂς ἔχουμε τὸν νοῦ μας, διότι τυχαιότητες, συμπτώσεις καὶ ἀτυχήματα δὲν συμβαίνουν δίχως κανονικὸ καὶ ὑπερβολικὰ λεπτομερὴ προγραμματισμό.
Κι ὄχι μόνον…
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: διάλυσις χωρῶν
Διότι ὁ «Δῆμος Ἀθηναίων» πρέπει νὰ παραμείνῃ στὸν ἔλεγχο τοῦ πSoros!!! (β)
Γράφαμε πρὸ ἡμερῶν πὼς πάλι ἔστησαν, ὡς συνήθως, τὸ γνωστὸ σκηνικὸ τῶν …ἀδιεξόδων, πρὸ κειμένου νὰ παραμείνῃ στὸν ἔλεγχο τοῦ πSoros (καὶ) ὁ Δῆμος Ἀθηναίων.
Ἅπαντες οἱ ὑποψήφιοι στὴν ὑπηρεσία τῆς γνωστῆς ἀτζέντας…
Δίχως Ἐθνικὰ σύνορα ἐννοοῦν τὴν Εὐρώπη
Ὅταν ἀκοῦτε Εὐρώπη τῶν περιφερειῶν νὰ κουμπώνεσθε.
Αὐτὸν δὲ ποὺ τὸ ἐκστομίζει νὰ τοῦ σερβίρετε ἕνα ἄπερ-κᾶτ ξεγυρισμένο. Συνέχεια
Δυτικο-Βαλκανικὴ Ἕνωσις
Ὁ γνωστὸς μεγάλο-ἐπενδυτὴς George Soros σὲ ἄρθρο του στοὺς NEW YORK TIMES τὸ καλοκαίρι τοῦ 2018 συνδέει τὴν ἐπίλυση τοῦ «μακεδονικοῦ» μὲ τὴν δημιουργία μίας Δυτικὸ-Βαλκανικῆς Ἑνώσεως!
Πιὸ συγκεκριμένα ἐξηγεῖ ὅτι πέραν τῆς ἀναγκαιότητος νὰ λυθῇ ἄμεσα ἡ μακροχρόνιος διαμάχη τῆς χώρας μας μὲ τὸ γειτονικὸ κρατίδιο τῶν Σκοπίων, ὁ ἴδιος παράλληλα προωθεῖ μία οἰκονομικὴ ἕνωση ὅλων τῶν χωρῶν τῶν Δυτικῶν Βαλκανίων ποὺ αὐτὲς εἶναι: Σερβία, Ἀλβανία, Βοσνία – Ἐρζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Κόσσοβο καὶ Σκόπια). Συνέχεια
Χάσαμε ὁριστικῶς τήν Μακεδονία διότι τό θέλει ὁ πSoros;
Κατ’ ἀρχάς, ὡς γνωστόν, ἔχουν κυκλοφορήση αὐτά:
Συνέχεια
Γιατί ἐμεῖς;
φωτογραφία ληφθείσα ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ Παπαδόπουλο, στὸ συλλαλητήριον τῆς 20ης Ἰανουαρίου 2019
Γιατί; Μὰ διότι δὲν εἴμαστε αὐτὸ ποὺ μᾶς πρέπει…
Διότι δὲν μάθαμε (ἤ, γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ξεμάθαμε) νὰ ἐκτιμοῦμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε, νὰ τὸ συντηροῦμε, νὰ τὸ καλλιεργοῦμε, νὰ τὸ ἐπαυξάνουμε, νὰ τὸ μοιραζόμεθα καὶ νὰ τὸ πολλαπλασιάζουμε.
Διότι βολευθήκαμε σὲ «περασμένα μεγαλεία ποὺ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς…» παίζοντας ῥόλους πτωχῶν συγγενῶν καὶ ἀτυχησάντων…
Διότι ἀρκούμεθα στὰ ψίχουλα ποὺ θὰ μᾶς πετάξουν οἱ …ἐλεήμονες τοῦ κόσμου μας.
Διότι ἀν τί νὰ σταθοῦμε στὰ πόδια μας, ἀναζητοῦμε διαρκῶς μπαστουνάκια καὶ στηρίγματα καὶ «σωτῆτες»…
Διότι τελικῶς ἔχουμε παραιτηθῆ ἀπὸ τὰ δικαιώματα μά, κυρίως, ἀπὸ τὶς ὐποχρεώσεις μας… Συνέχεια