Πόσο ἀσήμαντοι…
Πόσο μηδαμινοί…
Κι ὅμως… Ἐὰν ἀρχίσουμε νὰ σκεπτόμαστε γιὰ τὸ σύμπαν, τὸ ἀντιλαμβανόμαστε σὰν αὐτὸ νὰ γυρίζῃ γύρω ἀπὸ ἐμᾶς… Σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων δὲν μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς οὔτε ἔνα ἴχνος του εἴμαστε, καλὰ καλά…
Τυχαία σπορά, κάποιας τυχαίας συνευρέσεως, δύο τυχαίων ἀνθρώπων, δίχως στόχο, δίχως ἀρχή, δίχως ἀξίες… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἥλιος
Ὁ Ἥλιος ξέρει…. (Ἥλιομαγειρέματα!)
Καὶ ξέρει θαυμάσια!
Μᾶς δίδει τὰ πάντα!
Δίχως του ἀδυνατοῦμε νὰ ὑπάρχουμε!
Καὶ τώρα, μας προσφέρει ἀκόμη μίαν δυνατότητα! Τὴν μαγειρεμένη τροφή!
Δίχως μεγάλα ἔξοδα, δίχως πολὺ κόπο, ἀποκτοῦμε μίαν αὐτοδυναμία καὶ μίαν αὐτονομία πρωτοφανή!
Ἄς βάλουμε τὸν Ἥλιο στὴν ζωή μας.
Βᾶλε ἀνθηλιακό. Βᾶλε γυαλιά. Βᾶλε κράνος…
Τέλος πάντων, κρύψου, καλύψου ἀπὸ τὸν Ἥλιο διότι θὰ σὲ σκοτώσῃ….
Ὁ Ἥλιος σκοτώνει… Δολοφονεῖ. Ὁ Ἥλιος πρέπει νὰ ἀποφεύγεται…
Ἀφῆστε δὲ ποὺ τώρα τελευταῖα ἔχει καὶ ἐκρήξεις, ἀναλαμπές, ἐκλάμψεις…
Προτιμῶ καθημερινῶς νὰ ἀναμένω τὸν Ἥλιο…
Αὔριο ἀναμένεται …αὐτό…
Μεθαύριο ἀναμένεται….. τὸ ἄλλο….
Κάθε ἡμέρα, ἐν ὁλίγοις, ὅλο καὶ κάτι ἀναμένεται… Ποὺ πάει νὰ μᾶς ῥίχνει ὅλο καὶ πιὸ βαθειὰ στὴν ἀπαισιοδοξία, τὴν κατήφεια, τὴν φοβία…
Ὅταν ἡ ἐπιστήμη προσεγγίζεται ἀπὸ τὸν κόσμο μας μέσα ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες.
Χρόνια τώρα διαβάζω γιὰ ἔρευνες, γιὰ μελέτες, γιὰ ἀνακαλύψεις συμπατριωτῶν μου.
Ἀνθρώπους ποὺ προσφέρουν πράγματι ἔργο στὴν ἀνθρωπότητα… Ἀνθρώπους ποὺ μποροῦν νὰ προσεγγίζουν τὶς πραγματικὲς ἔννοιες τῆς ἐπιστήμης… Ἀνθρώπους ποὺ ἐμεῖς διώξαμε, διότι δὲν ἀντέχαμε, ἤ δὲν μπορούσαμε, νὰ τοὺς ἔχουμε δίπλα μας, διότι θὰ ἔπρεπε τελικῶς νὰ τοὺς μοιάσουμε…
Ἀλλὰ ὁ φθόνος, ἡ βλακεία, ἡ ἡμιμάθεια ἐπικρατοῦν…
Τί ἔγινε; Δέν μᾶς προτιμοῦν οἱ ἡλιακές καταιγίδες τελικῶς;
Ἐξ ὅσων ἀντιλαμβάνομαι μᾶλλον ἄλλαξαν γνώμη…
Προσωρινῶς ἔστειλαν ἀντιπροσώπους τους, κάτι γηΐνους, μήπως καὶ αἰσθανθοῦμε μοναξιές…
Πάντως συντόμως τὸ βλέπω…
Ὁ Ἥλιος ἴσως νὰ μὴν πέσῃ στὰ κεφάλια μας… Οὔτε ἴσως κι ὁ οὐρανός…
Ἀλλὰ ὅ,τι κάτι θὰ πέσῃ, θὰ πέσῃ…
Συνέχεια