Ἐγὼ λοιπὸν ἐγνώριζα πὼς ὁ διάλογος εἶναι τὸ βασικὸ γνώρισμα τῆς δημοκρατίας.
Ἐπίσης ἐγνώριζα πὼς ἡ πειθώ, σὰν μέσον, εἶναι ὁ στόχος κάθε ἑνὸς ποὺ θέλει νὰ ἐξουσιάσῃ κάποιαν ὁμάδα ἤ ποὺ θέλει νὰ πείσῃ, γιὰ νὰ τὸ λέμε πιὸ δημοκρατικά.
Στὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν ὅμως τοῦ σήμερα δὲν συζητᾶμε οὔτε γιὰ τὴν συνήθη πειθώ, ἀλλὰ οὔτε γιὰ τὴν δημοκρατία. Πολλῷ δὲ μᾶλλον δὲν συζητᾶμε γιὰ τὸν σεβασμό, γιὰ τὴν αὐτοδιάθεσι ἤ γιὰ τὴν διαφορετικὴ ὀπτική, ποὺ πιθανὸν θὰ ἔχῃ ὁ συμπολίτης μας.
Ὅταν μάλιστα κάποιος ἀποφασίζῃ νὰ κρατᾷ τὴν Ἑλληνικὴ σημαία, ἰδίως σὲ αὐτὸ τὸ κ@λοχανεῖο ποὺ ζοῦμε, ἡ καφρίλα εἶναι τέτοια, ποὺ τὸν καταδικάζει σὲ ξυλοδαρμό, βιασμό, ἀκόμη καὶ θάνατο.
