Αὐτὸ μὲ τὰ νησάκια ποὺ πηγαίνετε καὶ τὸ θεωρεῖτε ἀπαραίτητο καὶ πατροπαράδοτο, εἶναι σχετικὰ μίακαινούργια τάσις, θὰ ἔλεγα, μὲ βάθος ὄχι μεγαλύτερο τῶν 40 ἐτῶν.
Τὰ ἑλληνικὰ νησιὰ τὴν δεκαετία τοῦ 50 ἦσαν κυριολεκτικὰ στὰ ἀζήτητα.
Καθὼς ἡ μεταπολεμικὴ οἰκονομία ἄρχισε νὰ παίρνῃ ἐμπρός, σπουδαῖες ἑλληνικὲς κυβερνήσεις καὶ πολιτικοὶ μὲ ὅραμα ἄρχισαν νὰ τὰ βάζουν στὸν χάρτη.
Πρῶτος ἠταν ὁ μεγάλος Σπυρίδων Μαρκεζίνης πού, σὰν ὑπουργὸς οἰκονομικῶν, ἐπεσκέφθη τὴν Γερμανία καὶ ὑπέγραψε σπουδαῖες ἐμπορικὲς συμφωνίες, σὲ συνέχει,α καὶ μετὰ ἀπὸ πρόσκληση, πῆγε τὸν μεγάλο μεταπολεμικὸ καγκελάριο τὸν Κόνραντ Ἀντενάουερ, στὸν τόπο καταγωγῆς του τὴν Σαντορίνη…
