Εἶναι κάποιες στιγμὲς ποὺ ἐξοργίζομαι, ὅταν διαβάζω κυρίως τὰ ἐπὶ μέρους ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ ἐλάχιστα ἔχουν διασωθῇ ἐξ αὐτῶν, ἀπὸ τὴν ἐπίσημο ἱστορία. Εἶναι λοιπὸν αὐτὲς οἱ στιγμὲς ἄγριες, διότι εἶναι σὰν νὰ «μπαίνω» μέσα στὴν ἱστορία… Εἶναι σὰν νὰ ζῶ μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους, ποὺ μόνον τους κρίμα ἦταν ἡ ἀγαθότητα… Εἶναι σὰν νὰ διαβιῶ ὑπὸ τὶς δικές τους συνθῆκες, μὲ τὰ δικά τους πάθη, μὲ τοὺς δικούς τους πόνους καὶ τὰ δικά τους αἵματα…
Καὶ ναί, ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς μὲ πνίγει ἡ ὀργή…
Κάθε ἱστορία καὶ ἕνα καρφί… Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Τσάμηδες
Ἡ συμμετοχὴ τῆς Ἀλβανίας στὴν ἐπίθεσι κατὰ τῆς Ἑλλάδος τὴν 28η Ὀκτωβρίου 1940
(Σημ. Φιλίστωρος: Από σήμερα θα ξεκινήσω ένα μικρό αφιέρωμα για την σημαντικότερη Εθνική επέτειο της σύγχρονης Ιστορίας μας, της 28ης Οκτωβρίου. Το αφιέρωμα αυτό θα περιλαμβάνει το εξαιρετικό και εμβριθές κείμενο του κ. Νικολάου για τον ρόλο της Αλβανίας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, θα έχει ένα σχετικό μικρό απόσπασμα από το ημερολόγιο του Σεφέρη που είδαμε στα «24 γράμματα», θα παραθέσω για πρώτη φορά σε πλήρες κείμενο την ομιλία Μουσολίνι στην οποία απειλούσε ότι θα «σπάσει τα πλευρά της Ελλάδος» αλλά και την απάντηση του Μεταξά και στο τέλος θα αναρτήσω κάτι ενδιαφέρον που έγραψα το Σάββατο για την στάση της Χιτλερικής Γερμανίας έναντι της Ελλάδος λίγο πριν και λίγο μετά της ιταλική εισβολή. Καλή ανάγνωση και χρόνια πολλά σε όλους)
Ποιος ο ρόλος της Αλβανίας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Του Χαράλαμπου Νικολάου
Ταξίαρχου ε.α., τ. καθηγητή Στρατιωτικής Ιστορίας ΣΣΕ
Ο «Βασιλιάς» της Αλβανίας Ζώγου
Το 1939 τα ιταλικά στρατεύματα, υπό τον στρατηγό Γκουτσόνι, αποβιβάσθηκαν στο Δυρράχιο, το πρωί της 7ης Απριλίου. Ο βασιλιάς Ζώγου δεν αιφνιδιάστηκε δεδομένου ότι είχαν προηγηθεί, πριν από έναν μήνα και πλέον, εντατικές διπλωματικές συνομιλίες. Υφίστατο το στοιχείο του αιφνιδιασμού για τις ξένες κυβερνήσεις, εκτός της Γερμανίας και ίσως της Γιουγκοσλαυΐας. Δεν προβλήθηκε κάποια σοβαρή αντίσταση κατά των Ιταλών. Ο αλβανικός λαός στην πλειοψηφία του υποδέχθηκε τους Ιταλούς στρατιώτες ως «ελευθερωτές». Συνέχεια
Ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Βορείου Ἠπείρου.
Η απελευθέρωση της Β. Ηπείρου
Η μεγάλη στιγμή της απελευθέρωσης φάνηκε να φτάνει οριστικά τον Δεκέμβριο του 1912, όταν ο ελληνικός στρατός ελευθέρωσε την Κορυτσά. Οι Χιμαριώτες υπό τον Σπυρομήλιο είχαν ήδη κερδίσει με επανάσταση την ανεξαρτησία τους. Μέσα σε τρεις μήνες (Μάρτιος 1913) ολόκληρη η Βόρειος Ήπειρος βρισκόταν υπό ελληνική κυριαρχία.
Ήταν η πρώτη φορά ύστερα από πέντε αιώνες που η Βόρειος Ήπειρος βρισκόταν ξανά στην αγκαλιά της πατρίδας και ένας άκρατος ενθουσιασμός επικρατούσε παντού. Γάλλος δημοσιογράφος που παρακολούθησε την υποδοχή του διαδόχου Γεωργίου από τους Βορειοηπειρώτες γράφει: «Επί τρία τέταρτα της ώρας μια απερίγραπτη παρέλαση χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών, οι οποίοι επευφημούν τον πρίγκιπα, ψάλλουν πατριωτικούς ύμνους, κουνούν ζωηρά βενετσιάνικα φαναράκια, σημαίες, μαντίλια, καπέλα, υψώνουν τα χέρια και υποκλίνονται… Επίσης πολυάριθμα είναι τα κόκκινα μουσουλμανικά φέσια. Οι φεσοφόροι αυτοί συμμετέχουν με τον ίδιο ενθουσιασμό κραυγάζοντας «Ζήτω ο Διάδοχος! Ζήτω ο Βασιλεύς Συνέχεια
Κάναμε τό λάθος μέ τούς Σκοπιανούς, νά μή τό ἐπαναλάβουμε μέ τούς Τσάμηδες
Είναι απαραίτητο να επιδειχθεί η δέουσα προσοχή, στις διαφαινόμενες προθέσεις των Αλβανών να επιτείνουν τις προσπάθειές τους για δημιουργία “θέματος Τσάμηδων”
Είναι γνωστό ότι επί μακρά χρονική περίοδο το σκοπιανό ζήτημα δεν απασχολούσε καθόλου την ελληνική πολιτεία. Είτε διότι εξαναγκασθήκαμε από τους Συμμάχους μας να μη ενοχλούμε τον Τίτο, προκειμένου να μη στραφεί προς την ΕΣΣΔ, είτε από κακή εκτίμηση.
Γεγονός είναι, πως όποιος πριν από τρεις δεκαετίες τολμούσε να αναφερθεί στην προκλητικότητα των εν Ελλάδι φιλοσκοπιανών, αντιμετώπιζε την οργή της Πολιτείας, με το σαθρό επιχείρημα ότι είναι ελάχιστοι, και πως ασχολούμενοι μ’ αυτούς τους δίνουμε αξία. Πόσο ανόητη ήταν η αντιμετώπιση, φαίνεται από τα πράγματα.
Φοβούμαι πως το ίδιο πράττουμε και με τους Αλβανοτσάμηδες. Είναι αλήθεια, πως τόσο οι Σλάβοι όσο και οι Αλβανοί είναι υποκινούμενοι. Αυτοί που απεργάζονται τη δημιουργία μικρών προτεκτοράτων στα Βαλκάνια, κάνουν καλά τη δουλειά τους. Το πρώτο επομένως που πρέπει να εκτιμήσουν οι Έλληνες αρμόδιοι, είναι πως ο υποκινητής είναι αρκετά ισχυρός και προφανώς αντίπαλοί μας δεν είναι ο κ. Γκρούεφσκι στα Σκόπια ή ο κ. Ίντριζι στην Αλβανία.
Προκειμένου να αποφευχθούν παρόμοιες, με το Σκοπιανό, δυσάρεστες καταστάσεις, είναι απαραίτητο να Συνέχεια
Καί τί θά διδάσκουν σέ αὐτό τό σχολεῖο παρακαλῶ;
Ἕνα ἀλβανικὸ σχολεῖο δημιουργεῖται στὸν Βόλο μὲ στόχον νὰ διδάσκῃ τὰ ἀλβανόπαιδα.
Νά θεωρήσω πώς ἔχει καλῶς τό θέμα ἤ μήπως ἐδῶ συμβαίνουν πολλές παρανομίες καί παρατυπίες μαζεμένες;
Ἡ ἀλβανικὴ κυβέρνησις διδάσκει στὰ παιδιά της πὼς ἡ Ἤπειρος, καθῶς ἐπίσης καὶ ἡ μισὴ Θεσσαλία μὲ κάποιο τμῆμα τῆς Μακεδονίας φυσικά, ἀνήκουν σὲ αὐτήν.
Διδάσκει ἐπίσης πὼς ἐμεῖς κρατοῦμε παρανόμως τὰ ἐδάφη αὐτὰ καὶ βεβαίως ἀπὸ τὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν δὲν ὑπάρχει καμμία ἀπολύτως ἀντίδρασις. Συνέχεια
Ἴλιρ, φεύγεις γιὰ Τσαμουριά, στὸ νέο σου σπίτι.
Ήπειρος.
Κάποιο «εγκαταλειμμένο» από τους Έλληνες κατοίκους του ορεινό χωριό.
Χαράματα.
Το βαρυφορτωμένο φορτηγό με τους Αλβανικούς αριθμούς μετά από κάμποσες δύσκολες ανηφόρες και στροφές μπαίνει στο χωριό και σταματάει μπροστά στην πλατεία. Κάποιος πλησιάζει τον οδηγό.
Ο συνοδηγός κατεβαίνει και μιλάει πρώτος στον άγνωστο.
– Καλημέρα, είπε στα Αλβανικά, ο Γκασμέντ;
– Ναι, του απάντησε ο άλλος επίσης στα Αλβανικά, ο Σαλί;
– Όχι, ο Ιλίρ.
– Α, καλά. Ο Σαλί μάλλον είναι ο επόμενος. Κάτσε να δω τα χαρτιά. Απάντησε και συμβουλεύτηκε την «λίστα» του. «Μάλιστα, στο 14 είσαι».
– Είναι καλό το σπίτι ρε Γκασμέντ;
– Για «χάρισμα» Ιλίρ μια χαρά είναι. «Δώρο» είναι, αυτό να μη το ξεχάσεις ποτέ.
– Δεν θα το ξεχάσω Γκασμέντ. Είμαστε ευγνώμονες στην «Οργάνωση».
– Κι αυτό είναι η τελευταία φορά που το λες. Κατάλαβες; Του έκανε «ψυχρά και με νόημα» ο Γκασμέντ.
– Ναι…Κατάλαβα, απάντησε συγκαταβατικά και «παγωμένος» ο Ιλίρ.
– Είναι πάρα πολύ σοβαρό. Το κατάλαβες; επέμεινε ο Γκασμέντ.
– Ναι…εντάξει.
– Κανείς από τους Γκρέκους δεν πρέπει να σε ακούσει ποτέ να το λες «αυτό» που είπες. Το κατάλαβες Ιλίρ; ο Γκασμέντ είχε «κολλήσει» σχεδόν τη φάτσα του στη μούρη του Ιλίρ.
– Ναι σου είπα. Κατάλαβα.
– Καλά. Πάμε τώρα να σου δείξω το σπίτι. Πες στον οδηγό να μας ακολουθήσει με το φορτηγό από πίσω. Εσύ έλα μπροστά, μαζί μου, στο δικό μου αυτοκίνητο.