Ἐρμηνεία ἀριστοτελικοῦ ὁρισμοῦ.
«Ἒστι μὲν οὖν τραγῳδία
μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας,
μέγεθος ἐχούσης,
ἡδυσμένῳ λόγῳ,
χωρὶς ἑκάστου τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις,
δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας,
δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα,
τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Συνέχεια
(Εἶναι ἡ περίοδος τῆς ἑπτάμηνης κατοχῆς τῆς Ρώμης ἀπὸ τοὺς Γαλάτες. Τὸ καπιτώλιο εὑρίσκεται ὑπὸ πολιορκία καὶ οἱ Ρωμαῖοι ἐπιχειροῦν συμφωνία μὲ τὸν ἀρχηγὸ τῶν Γαλατῶν (Βρέννο), ὥστε νὰ ἐγκαταλείψῃ ὁ τελευταῖος τὴν πόλη. Τὴν ἴδια ὥρα πλησιάζει στὴν πόλη ὁ Ρωμαῖος στρατηγὸς Κάμιλλος γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσῃ τοὺς ἐχθρούς). Συνέχεια
«Πρῶτος λοιπὸν ἂς ἐξυμνηθεὶ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ βασιλιὰς τῶν νοερῶν(=νοητικῶν) θεῶν, δηλαδὴ ὁ ΚΡΟΝΟΣ, ὁ ὁποῖος σύμφωνα μὲ τὸν Σωκράτη τοῦ «Κρατύλου» ἀκτινοβολεὶ τὴν «καθαρῇ καὶ ἀμολύντη ἰδιότητα τοῦ Νοῦ» καὶ ἔχει ἐγκαθιδρύσει μέσα στην ἴδια τὴν κορυφὴ τῶν νοερῶν τὴν τέλεια δύναμη τοῦ, μένοντας σταθερὸς καὶ προοδεύοντας ταυτόχρονα ἀπὸ τὸν πατέρα, καὶ διαμοιράζοντας τῇ νοερὴ ἡγεσίᾳ τῆς συνδετικὴς τριάδος, καὶ θέτοντας τὴν ὑπεροχὴ του ἔναντι τῶν ἄλλων νοερῶν θεῶν σὲ ἀμέση συνέχεια μὲ τὴν συνδετική, καὶ περιέχοντας μέσα του τὸ ἴδιο τὸ νοητὸ τοῦ δημιουργικοῦ Νοῦ καὶ τὸ σύνολο τῶν ὄντων. Συνέχεια
[Ἐν Ἔτει 2000]
Ὅταν μεγάλωσε, ἔμαθε πὼς ὁ πατέρας του
ἦταν κι αὐτός, «τὴ νύχτα ἐκείνη»,
στὸ Πολυτεχνεῖο. Ἡ θεία του ἡ Λιλή,
ὁ θεῖος του ὁ Μιχάλης, ἦταν κι αὐτοί,
«τὴ νύχτα ἐκείνη», στὸ Πολυτεχνεῖο.
Ὅλοι οἱ γνωστοί τοῦ μπαμπᾶ, ὅλες οἱ γνωστές τῆς μαμᾶς,
ἦταν κι αὐτοί, «τὴ νύχτα ἐκείνη», στὸ Πολυτεχνεῖο…
Τώρα, κάθε πρωΐ, καθώς κατηφορίζει τὴν ὁδό Πατησίων
κι ἀντικρύζει τὴν καγκελλόπορτα τὴν κλεισμένη «εἰς μνήμην».
στριφογυρίζει στὸ νοῦ του ἡ ἴδια ἀπορία:
«Πῶς διάβολο χώρεσαν ὅλοι αὐτοί ἐδῶ μέσα;…»
(ὄχι ὅτι ἐμεῖς τὰ τηροῦμε ὅλα ἀλλὰ τὰ λέμε γιὰ σᾶς)
ΚΑΘΟΤΙ ΠΛΟΥΣΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ…
Σύνταξη: Δ. Κρασανάκης, καθηγητὴς 1ου Ἑνιαίου Πειραματικοῦ Λυκείου Ἀθηνῶν
Μὲ τὴν ἀλληγορία τῶν ἀλόγων
καὶ μὲ τὴν «λογικὴ» τῶν παραλόγων
λέω ἐκεῖνα ποὺ ἤθελε νὰ πεῖ ὁ καθένας
καὶ ὑπογράφω ἐγὼ γιὰ ὅλους· ὁ «κανένας».
