Σήμερα διαβάζω στὸ defencenet μία σκληρή κριτική γιὰ τὰ κυβερνητικὰ ἔργα, τὴν ὁποίαν, κρίνοντας ἀπὸ παρελθόντα ἄρθρα τους, ἀντιλαμβάνομαι ὡς ἰδιαιτέρως ὀργισμένη. Ἐχθὲς διάβαζα ἄλλα ἀλλοῦ καὶ πρὸ χθὲς ἐπίσης.
Δύο συμπεράσματα τριγυρίζουν στὸ μυαλό μου. Ἢ οἱ τύποι τῆς κυβερνήσεως εἶναι ἀποφασισμένοι νὰ τελείωνουν πολὺ γρήγορα μὲ ἐμᾶς ἢ εἶναι ἔτσι «τοποθετημένοι» πρὸ κειμένου νὰ σηκωθοῦμε ἅπαντες καὶ νὰ τοὺς πάρουμε μὲ τὶς πέτρες ἢ νὰ τοὺς στολίσουν (οἱ θερμοκέφαλοι καὶ οἱ ἀπελπισμένοι) σὲ …κρεμᾶλες.
Ἐὰν ὅμως παίζῃ τὸ δεύτερο σενάριο, ποιοί θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν προνόμια «σχεδιασμοῦ» καὶ ἐνορχηστρώσεως;