Μία οὐδόλως γνωστὴ πτυχὴ τῆς ἱστορίας μας, ποὺ συνέβῃ λίγα χρόνια πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῆς ἐπαναστάσεως, ἦτο ἡ ἐπίθεσις ποὺ ἐδέχθῃ ἡ Λευκάδα ἀπὸ τὸν Ἀλῆ πασσᾶ, τὸν Μάϊο τοῦ 1807.
Μεταξὺ τῶν πολλῶν περιοχῶν ποὺ ὁ Ἀλῆ πασσᾶς προσπάθησε νὰ προσαρτήσῃ στὸ μεγάλο του βασίλειον, ἦταν καὶ τὰ Ἑπτάνησα. Ἄλλως τε οἱ κατ’ ἐξακολούθησιν ἐπιθέσεις του στὴν Πρέβεζα καὶ στὴν Πάργα ἀποδεικνύουν πὼς ὀνειρεύετο ἕνα μεγάλο βασίλειο, ἱκανὸ νὰ ἀνατρέψῃ καὶ τὸν ἴδιον τὸν σουλτάνο, μὲ Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Μάιος
Ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Ἄρτης.
Ἡ πορεία πρὸς τῆς ἀνεξαρτησία κάθε πόλεως, κάθε μικροῦ ἤ μεγάλου τόπου μέσα στὸ σύγχρονο κράτος ποὺ ἐμάθαμε νὰ λέμε Ἑλλάς, ἐπῆλθε μετὰ ἀπὸ ἀπὸ πολλοὺς ἀγῶνες, πολὺ αἷμα καὶ πολὺ πόνο.
Κάθε πτυχὴ τῆς ἱστορίας μας πιστεύω πὼς πρέπει νὰ τὴν μαθαίνουμε. Εἶναι πλέον ἡ Ἀνάγκη ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ἀπὸ ποῦ ἐξεκινήσαμε, τὸ ποῦ εἴμαστε καὶ τὸ ποῦ πρέπει νὰ φθάσουμε.
Πόσοι ἀπό ἐμᾶς θά πασκίσουν νά «εἰσέλθουν» στήν διαδικασία τῆς ἀναδομήσεως;
Συνέχεια
Ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Βορείου Ἠπείρου.
Η απελευθέρωση της Β. Ηπείρου
Η μεγάλη στιγμή της απελευθέρωσης φάνηκε να φτάνει οριστικά τον Δεκέμβριο του 1912, όταν ο ελληνικός στρατός ελευθέρωσε την Κορυτσά. Οι Χιμαριώτες υπό τον Σπυρομήλιο είχαν ήδη κερδίσει με επανάσταση την ανεξαρτησία τους. Μέσα σε τρεις μήνες (Μάρτιος 1913) ολόκληρη η Βόρειος Ήπειρος βρισκόταν υπό ελληνική κυριαρχία.
Ήταν η πρώτη φορά ύστερα από πέντε αιώνες που η Βόρειος Ήπειρος βρισκόταν ξανά στην αγκαλιά της πατρίδας και ένας άκρατος ενθουσιασμός επικρατούσε παντού. Γάλλος δημοσιογράφος που παρακολούθησε την υποδοχή του διαδόχου Γεωργίου από τους Βορειοηπειρώτες γράφει: «Επί τρία τέταρτα της ώρας μια απερίγραπτη παρέλαση χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών, οι οποίοι επευφημούν τον πρίγκιπα, ψάλλουν πατριωτικούς ύμνους, κουνούν ζωηρά βενετσιάνικα φαναράκια, σημαίες, μαντίλια, καπέλα, υψώνουν τα χέρια και υποκλίνονται… Επίσης πολυάριθμα είναι τα κόκκινα μουσουλμανικά φέσια. Οι φεσοφόροι αυτοί συμμετέχουν με τον ίδιο ενθουσιασμό κραυγάζοντας «Ζήτω ο Διάδοχος! Ζήτω ο Βασιλεύς Συνέχεια
Κάψας Σταμάτης ἤ καπετὰν Χάψας.
Σὰν σήμερα ἡ ἡμέρα τοῦ θανάτου του.
Σὰν σήμερα ἐκεῖνο τὸ ὁρμητικὸ παλληκάρι, μὲ μόλις διακόσιους συντρόφους, ἀντετάχθῃ στὶς ὀρδὲς τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Τούρκων τῆς Θεσσαλονίκης.
Σὰν σήμερα, παρὰ τὴν προσωπική του ἀγωνία, κατάφερε νὰ βοηθήσῃ στὴν διάσωσι πολλῶν ἀόπλων ἀπὸ τὰ Βασιλικά.
Συνέχεια
Οἱ περιπέτειες τῶν Δωδεκανήσων. (1821-1948)
Οὐδέποτε μᾶς ἠρώτησαν.
Οὐδέποτε μᾶς ἐπέτρεψαν νὰ ἀντιμετωπίσουμε μόνοι μας, δίχως τρικλοποδιές, δίχως παρεμβάσεις καὶ δίχως δόλους τὸν κάθε ἐχθρό.
Οὐδέποτε μας ὑπελόγισαν…
Ἡ Ὕβρις ἐξεχείλισε…
Συνέχεια
3 Ἰουνίου 1941. Τό ὁλοκαύτωμα τῆς Καντάνου Χανίων
Κάντανος, ένα μικρό χωριό της Κρήτης, στο Νομό Χανίων, έμελλε να γίνει ένα από τα μνημεία της ναζιστικής θηριωδίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Οι κάτοικοί της, των γύρω χωριών, αλλά και πολλοί από την επαρχία Σελίνου, αν και ήξεραν ποιο θα ήταν το τίμημα που θα πλήρωναν, αποφάσισαν ν΄ αντισταθούν και να θυσιαστούν στην επέλαση των ναζί.
Με λίγα και ακατάλληλα όπλα, αμύνονται μαχόμενοι στις 23 Μαΐου 1941 στα Φλώρια και στις 24 και 25 Μαΐου 1941 πιο οργανωμένα και με περισσότερες δυνάμεις στο φαράγγι της Καντάνου, όπου μετά από σφοδρή μάχη, σκοτώνονται πολλοί Γερμανοί. Τη Δευτέρα 2 Ιουνίου αρχίζει ο ανελέητος βομβαρδισμός του χωριού, ενώ στη Συνέχεια