Τό γνωρίζετε αὐτό τό σύμβολον; Τό ἔχετε κάπου συναντήση; Εἶναι παρεούλα μὲ αὐτό: Συνέχεια
1 Εἰσαγωγὴ
• «Ἄγνοια μήτηρ εὐδαιμονίας»,
• «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι»,
• «Γηράσκω ἀεὶ διδασκόμενος».
Οἱονδήποτε ἐκ τῶν τριῶν τούτων διδακτικῶν φράσεων δύναται νὰ χρησιμοποιηθῇ ὡς ὁ τίτλος τῆς παρούσης ἐπιστολῆς καὶ τοῦτο διότι ὁσάκις ἐπεχειρήθη ἡ ἐμβάνθυσις εἰς τὰ γεγονότα μίας συγκεκριμένης ἱστορικῆς περιόδου πάντοτε, ἄνευ οὐδεμίας ἐξεραίσεως, ὑπήρξε ἀνάγκη διερευνήσεως καὶ τῶν γεγονότων, ἑτέρας περιόδου ἤ περιοχῆς, ὡς ἀμέσως ἤ ἔμμέσως συνδεδεμένων μετὰ τῶν γεγονότων τῆς ὑπὸ ἐξέτασιν περιόδου-περιοχῆς.
Συνέχεια
Μεγάλη ἀνησυχία κατατρώγει ἅπαντες ὅσους ἔχουν μικρὲς ἢ μεγάλες ἐξαρτήσεις ἀπὸ τὶς τουρκοκουρδικὲς συγκρούσεις. Ὅσα ἁπλῶς οἱ Κοῦρδοι ἦσαν «γενναῖοι πολεμιστὲς» ποὺ ἀπασχολοῦσαν τοὺς Τούρκους, τόσο ὅμως ὅσο νὰ μποροῦν οἱ Τοῦρκοι νὰ ἐξοπλίζονται καὶ νὰ προετοιμάζονται γιὰ ἄλλες ἐπιχειρήσεις τους, ὅλα ἦσαν καλά. Τώρα ποὺ «ξυπνᾶ τὸ θηρίον» τῆς νεο-ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ἅπαντες αἰσθάνονται πὼς δὲν καλοκάθονται καλὰ στὶς καρέκλες τους. Καὶ πολὺ καλὰ κάνουν ποὺ δὲν καλοκάθονται, ἀλλὰ γιὰ διαφορετικοὺς λόγους ἀπὸ αὐτοὺς πού, ἐκ πρώτης ὄψεως, φαίνονται.
Συνέχεια
Γιά αὐτήν;
Ναί, πράγματι προσέβαλαν τὰ ἐν λόγῳ ἄτομα ἕνα (ἐπισήμως) ἐθνικό μας σύμβολον.
Μά εἶναι πράγματι ἔτσι ἤ ἔτσι μᾶς ἔμαθαν νά πιστεύουμε; Συνέχεια
Τὴν ὥρα ποὺ μία νέα θρησκεία δομεῖται σὲ ἐπίπεδον καθαρὰ πεποιθησιακό, μὰ ἀκόμη (συνειδητῶς) ἐν ἀγνοίᾳ μας, ἡ Εὐρώπη βάλλεται ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸν ἰσλαμισμό, ποὺ τὸν ἐπιβάλλουν οἱ (φερόμενοι ὡς) ἡγέτες της. Καὶ βάλλεται ὄχι τόσο γιὰ νὰ προσβληθῇ τὸ θρησκευτικό μας αἴσθημα, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀλλοιωθῇ πλήρως τὸ γηγενὲς στοιχεῖο.
Ὅλα αὐτὰ θὰ μποροῦσαν νὰ μὴ μᾶς ἐγγίξουν, ἐμᾶς, τοὺς ἀδόξους ἀπογόνους ἐνδόξων προγόνων, ἐφ΄ ὅσον στὴν χώρα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέως ἐξακολουθοῦμε νὰ συμπεριφερόμεθα ὡς ἀπόγονοι τῆς Ψωρο-Κώσταινας, ἀναπολῶντας περασμένα μεγαλεία καὶ ἐλπίζοντες σὲ ἐξόδους ἐκ τῆς «κρίσεως», μὲ κάθε λογῆς «ἐθνοσωτῆρες». 
Συνέχεια
Μὲ ἀφορμὴ τὸ πρόσφατο (ποὺ δὲν τὸ λὲς κι ἀτύχημα, γιὰ πολλοὺς λόγους, ποὺ μέρος τους θὰ παρουσιασθοῦν παρακάτω) περιστατικὸ τῶν Παρισίων, στὴν «Παναγία τῶν Παρισίων», ἀρχίζουμε πλέον νὰ ἀντιλαμβανόμεθα, κάπως, πὼς ἄλλα εἶναι αὐτὰ ποὺ φαίνονται κι ἄλλα αὐτὰ ποὺ εἶναι.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ Πάσχα τῶν Καθολικῶν εἶναι αὐτὴν τὴν Κυριακή…
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ τὸ ἐν λόγῳ (οὐδόλως τυχαῖον) περιστατικὸν συνέβη σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα, θρησκευτικὰ σαφῶς, σύμβολα τῆς γηραιᾶς (καὶ βαλλομένης πανταχόθεν) Εὐρώπης…
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ οἱ ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε εἶναι ἡμέρες μεγάλων ἀνατροπῶν καὶ ἀλλαγῶν…
….ἂς ἔχουμε τὸν νοῦ μας, διότι τυχαιότητες, συμπτώσεις καὶ ἀτυχήματα δὲν συμβαίνουν δίχως κανονικὸ καὶ ὑπερβολικὰ λεπτομερὴ προγραμματισμό.
Κι ὄχι μόνον… Συνέχεια
