Κατὰ τὰ ἔτη 1916-1920, κύριο χαρακτηριστικὸ τῆς βενιζελικῆς παράταξης ἦταν οἱ ἐναντίον τῶν ἀντιπάλων της διώξεις στὶς ὁποῖες συστηματικῶς ἐπιδόθηκε. Οἱ διώξεις αὐτὲς ὑπῆρξαν κατὰ πολὺ βαρύτερες ἀπὸ ἐκεῖνες πού, ἀκόμη καὶ σήμερα, εἶναι δυνατὸν νὰ γίνουνε σὲ περιόδους πολιτικῶν συγκρούσεων.Γιὰ τὴν ἀπίθανη βαρβαρότητα τῶν διώξεων ἐκείνων εἶχε μιλήσει ἀνοιχτὰ ὁ Θεόδωρος Πάγκαλος, σὲ κατάθεσή του, κατὰ τὸ 1928, σὲ κατάθεσή του στὴν Επιτροπὴ τοῦ νόμου 3398 τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων. (Ἐξυπακούεται ὅτι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ τεῦχος τῶν Πρακτικῶν τῆς Βουλῆς σήμερα κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸ βρεῖ πουθενά.)
Τί εἶπε ὁ Θ. Πάγκαλος; Τὰ ἑξῆς: Ποῖος δύναται σοβαρῶς νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι τὸ ἀπὸ τοῦ 1916 μέχρι 1ης Νοεμβρίου Συνέχεια →
Like this:
Like Loading...