ΣΤΗΝ ΚΛΙΚΑΔΟΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ γιὰ νὰ μπορέσῃς νὰ σταθῇς καὶ νὰ ῥιζώσῃς (ἀνεξαρτήτου ἀξίας κι ἀρετῆς), ἀληθινὰ σεβαστὸς κι ἀποδεχτὸς ἀπ’ τοὺς γύρω σου κι ὄχι περιγελούμενος ὡς «παραφωνία», «ἀπροσάρμοστος» καὶ «τρελλός», πρέπει ν’ ἀνήκεις κάπου· σὲ κόμμα (κυρίως σ’ αὐτό), σὲ σύλλογο, σ’ ὁμάδα καὶ γενικότερα σ’ ὁτιδήποτε εἶναι ὠργανωμένο καὶ διαθέτει ἱεραρχία καὶ καταστατικό. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ ἄξιες καὶ οἱ ἐλεύθερες συνειδήσεις, αὐτὲς ποὺ παραμένουν πάντα προσωπικές, ἀρνούμενες ν’ ἀνήκουν γενικά, δεινοπαθοῦν ἀφόρητα. Σὲ τέτοιους ἀνθρώπους σπάνια δίνεται βῆμα ἢ μικρόφωνο, ἐνῷ σχεδὸν πάντα τηρεῖται ἀπέναντί τους ἐκείνη ἡ περίφημη συνομωσία τῆς σιωπῆς τῶν «φτασμένων» καὶ τῶν τάχα μεγάλων. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἐρινύες Τίσις
Τὸ ἐπίπεδον τῆς ἀσκουμένης κριτικῆς εἶναι ἄθλιον.
ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΑΣΚΟΥΜΕΝΗΣ κριτικῆς στὸν τόπο εἶναι ἄθλιο. Εἴτε πρόκειται γιὰ κριτικὴ περὶ τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων εἴτε γιὰ ἀξιολογία τῶν πνευματικῶν ζητημάτων, οἱ ἐκφερόμενες κρίσεις στεροῦνται κύρους καὶ ἀντικειμενικότητας.
Διαβάζοντας τὸν ἡμερήσιο τύπο (ἠλεκτρονικὸ καὶ ἔντυπο) ἢ ἀκούγοντας τὰ δελτία εἰδήσεων πιστοποιεῖς εὔκολα (ἐφόσον διαθέτεις κριτήριο) τοῦ λόγου τὸ ἀληθές: Σπάνια ἀκοῦς ἢ διαβάζεις κριτικὲς ἐπὶ σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν ω ν πρoσώπων· σχεδὸν πάντα ἡ κριτικὴ Συνέχεια
Οἱ «νέες προοπτικές»…
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ἐν πλήρῃ διασπάσει κι ὅλοι τους ἀνασυντάσσονται κατὰ καιροὺς γιὰ νὰ φτειάξουν τὶς «νέες» ὁμαδούλες ποὺ θὰ φέρουν τὴν «καινούργια» προοπτικὴ στὸν τόπο. Ἀπ’ τὴ δεκαετία τοῦ 1990 καὶ δῶθε ἔχουμε δεῖ κάμποσες τέτοιες «πρωτοβουλίες», δῆθεν σωτήριες καὶ εὐεργετικές, ὑποσχόμενες αὐτὸ τὸ «ἄλλο», τὸ «διαφορετικό» μὲ τὸ κοινωνικὸ «πρόσωπο» καὶ τὴν «πρόνοια» γιὰ ἐκεῖνο καὶ γιὰ τοῦτο. Συνέχεια
Ἔχουμε μακρὺ δρόμο γιὰ νὰ κερδίσουμε τὸ δικαίωμα νὰ λεγόμεθα ἄνθρωποι.
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ὁ δημοφιλὴς «ἀοιδός» Νότης Σφακιανάκης τόλμησε νὰ πῇ τὴ γνώμη του γιὰ τὴν Χρυσὴ Αὐγή, μ’ ἀποτέλεσμα συνάδελφοί του, «δημοσιογράφοι» κι ἄλλοι ἀπ’ τὸν χῶρο τοῦ θεάματος νὰ πέσουν νὰ τὸν φᾶνε.
Δὲν εἶναι πρώτη φορὰ ποὺ ὁ συγκεκριμένος «καλλιτέχνης» βρίσκει τὸ θάρρος νὰ μιλήσῃ ἀνοιχτὰ γιὰ διάφορα ζητήματα κοινωνικὰ ἢ πολιτικά. Ὅπως δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ στ’ ἄκουσμα μιᾶς γνώμης (ἀκραίας ἢ ὄχι, αὐτὸ δὲν μ’ ἐνδιαφέρει) διαφορετικῆς ἀπ’ αὐτὲς ποὺ ἀκούγονται συνήθως ἀπ’ τοὺς πολλούς, προκαλεῖται ἀναστάτωση, θυμὸς καὶ διάθεση γιὰ «λιντσάρισμα». Συνέχεια
Ἡ σιχαμάρα ποὺ νοιώθουν πλέον οἱ Ἕλληνες γιὰ ΟΛΑ τὰ κόμματα.
Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ, αὐτὴ τῆς ΜΕΤΡΗΣΙΣ Α.Ε., πραγματοποιημένη τὸ χρονικὸ διάστημα 26-28 Νοεμβρίου 2013 καὶ δημοσιευμένη στὴν ἐφημερίδα Παραπολιτικὰ (φύλλο 30 Νοεμβρίου) ἔδωσε ἕνα ἐντυπωσιακὸ ἀποτέλεσμα: Γιὰ κ ά θ ε ἕναν πολιτικὸ ἀρχηγό, πάνω ἀπ’ τὸ 65% τοῦ δείγματος τῆς ἔρευνας ἔχει ἀρνητικὴ ἄποψη.
Δὲν χρειάζεται ὅμως νὰ γίνῃ δημοσκόπηση γιὰ ν Συνέχεια
Ἡ ἀδυναμία τοῦ πολιτικοῦ συστήματος νὰ ἀποδεχθῇ τὰ αὐτονόητα.
Η ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΨΗ ὅτι στὴν Ἑλλάδα ὅ λ ο ι οἱ πολιτικοὶ εἶναι ἴδιοι κι οἱ «διαφορές» μεταξὺ τῶν κομμάτων εἶναι ἁπλῶς ὑποτιθέμενες, κερδίζει ὅλο καὶ περσότερο ἔδαφος στὶς συνειδήσεις τῶν Νεοελλήνων, ἰδιαίτερα αὐτῶν ποὺ δὲν ἔχουν ἀπολύτως καμμία ἀνάμειξη στὴν «πολιτική» καὶ δὲν θέλουν νὰ καρπώνονται ὀφέλη προερχόμενα ἀπὸ διαπλεκόμενες καταστάσεις καὶ πελατειακὲς σχέσεις.
Αὐτὸ τὸ «ὅλοι εἶναι ἴδιοι» ἀφορᾶ σχεδὸν σ’ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τοῦ πολιτικοῦ βίου, σ’ ὅλες τὶς στάσεις, τ Συνέχεια