Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Μανιάτες

Ὁ Κολοκοτρώνης ἦταν ἤ ἔγινε Κολοκοτρώνης;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

 

Σχέδιον τοῦ Γάλλου συνταγματάρχου Voulier. Ἴσως τὸ πλέον ἀξιόπιστον καὶ πιστὸν πορτρέτον τοῦ Γέρου μας.

«Προσκυνῶ τὴν Ἑλλάδα. Φιλῶ τὸ χέρι τῆς λευτεριᾶς».

Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια χαιρέτιζε ὁ ποιητής μας Ἀντώνης Μαρτελᾶος τὸν Κολοκοτρώνη, κάθε ποὺ τὸν συναντοῦσε στὴν Ζάκυνθο.
Στὴν Ζάκυνθο ὁ Κολοκοτρώνης μορφώθηκε.
Ὅσο τοὐλάχιστον μποροῦσε νὰ μορφωθῇ κάποιος ἐκεῖνα τὰ σκοτεινὰ χρόνια.
Κατὰ πῶς λέει κι ὁ ἴδιος, μόνον τὸ ὄνομά τους, κάποιοι παλαιοὶ κοτζαμπάσηδες, ἤξεραν νὰ γράφουν.  Οἱ παπᾶδες μόνον «κατὰ πράξιν» ἤξεραν τὰ ἐκκλησιαστικά.
Ἀμόρφωτος, συνειδητὰ κρατημένος στὸ σκότος ὁ λαός.

Στὶς 6 Ἰανουαρίου 1821 πάτησε τὰ πόδια του στὸν Μοριά. Οὔτε κἄν ἐγνώριζε ἀκόμη τότε πὼς ἦταν ὁ ἡγέτης αὐτοῦ τοῦ τόπου. Νὰ ἀγωνισθῇ ἐγύρευε. Εἶχε μπεῖ στὸ μυστικὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ἀπὸ τὸ 1818. Νὰ παλέψῃ, νὰ πολεμήσῃ, νὰ σκοτωθῇ γιὰ τὴν λευτεριὰ τοῦ τόπου  μας.
Ὁ Κολοκοτρώνης ποὺ ἐμεῖς γνωρίζουμε, ἀκόμη δὲν εἶχε γεννηθῇ. Ἐκκολάπτετο. Ὄχι διότι δὲν εἶχε τὴν Φύσιν. Ἐὰν δὲν τὴν εἶχε δὲν θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ γνωρίζουμε. Σαφῶς καὶ εἶχε τὴν Φύσιν. Δὲν εἶχε ὅμως δύο πολὺ σοβαρὰ στοιχεῖα. Δὲν εἶχε τὴν παιδεία καὶ τὴν συνειδητότητα. Δῆλα δὴ δὲν εἶχε προλάβῃ νὰ κάνῃ τὰ ἀπαραίτητα βήματα γιὰ νὰ γίνῃ ὁ γνωστὸς καὶ πολυαγαπημένος μας Γέρος. Ἀκόμη…

Συνέχεια →

Καλόμερος ἤ Βοναπάρτης;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Τὸ περιεχόμενον τοῦ παρακάτω κειμένου, μοῦ εἶναι γνωστὸ ἐδῶ καὶ τοὐλάχιστον μία δεκαετία. (Δὲν θυμᾶμαι ποῦ τὸ εἶχα διαβάσει.) 
Οὐδέποτε ὅμως ἀνεζήτησα στὴν βιβλιογραφία κάποιες ἀποδείξεις, διότι πάντα προηγοῦντο τὰ τῆς Ἑλληνικῆς ἱστορίας.
Σήμερα ὅμως ὁ φίλος Χρῆστος μοῦ τὸ θύμισε καὶ σᾶς τὸ παρουσιάζω. 
Συνέχεια →

«Βούλγαρος νὰ μὴ μείνῃ!»

ἀπὸ τὸν/τὴν

3

Ἕνα μικρὸ ἀφιέρωμα στὸν Παῦλο Μελᾶ.
Μικρό, διότι ἀδύνατον νὰ μπορέσουμε νὰ ἀνταποδώσουμε, στὸ ἐλάχιστον, ὅσα ἐκεῖνος ἔπραξε, ἐμμένοντας ἔως τοῦ τέλους του στὶς ἰδέες του καὶ στὶς ἀρχές του.
Καί, ἀνεξαρτήτως τοῦ τί πιστεύει ὁ καθείς…
…αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ποὺ πεθαίνουν γιὰ τὶς ἰδέες καὶ τὶς ἀρχές των, εἶναι καὶ τὰ μόνα πού, σύσσωμος ἡ Ἀνθρωπότης ὀφείλει νὰ τιμᾶ, διότι αὐτὰ καὶ μόνον αὐτὰ τὸ δικαιοῦνται… Καὶ τὸ δικαιοῦνται διότι, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν συμφωνοῦμε ἢ διαφωνοῦμε μὲ τὶς θέσεις των, ἕνα εἶναι βέβαιον: ὁ σκοπὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸ πρόσκαιρον τοῦ βίου!

Με κατάνυξη και παρουσία δεκάδων πολιτών, Δημοτικών Συμβούλων, ανθρώπων από τον πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό χώρο της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε την Κυριακή η επιμνημόσυνη δέηση, στο πλαίσιο του εορτασμού του Μακεδονικού Αγώνα, στο ναό του Αγίου Ελευθερίου, στο Δήμο Παύλου Μελά.Η δέηση έλαβε χώρα παρουσία του Δημάρχου Διαμαντή Παπαδόπουλου και πλήθους δημοτών. Από την πλευρά του, ο κ. Παπαδόπουλος ανέφερε «Η επέτειος μνήμης του μάρτυρα της Μακεδονικής ελευθερίας Παύλου Μελά, γνωστού και ως καπετάν Μίμης Ζέζας, αποτελεί σημείο αναφοράς για τη νεότερη ελληνική ιστορία και εθνική γιορτή για κάθε πολίτη. Το θάρρος, η αυτοθυσία, η περηφάνια, η αποφασιστικότητα και η έντονη αγωνιστική συνείδηση που τον αναγνώριζε, είναι αναγκαία χαρακτηριστικά για κάθε Έλληνα, στην δύσκολη περίοδο που διανύουμε.

Αισθάνομαι περήφανος που ο νέος Καλλικρατικός Δήμος, τον οποίο έχω την ευλογία να διοικώ, φέρει την επωνυμία ενός μεγάλου Έλληνα οραματιστή, ενός πατριώτη που θυσίασε την ζωή του στον βωμό της ελευθερίας και της εθνικής ολοκλήρωσης. Αισθάνομαι περήφανος που το πρώην στρατόπεδο, που έφερε το όνομά του, αποδόθηκε στον Δήμο μας και θα αποτελέσει ένα έργο πνοής και δημιουργίας για τις Δυτικές Συνοικίες. Ο Παύλος Μελάς οραματίστηκε μια Ελλάδα Συνέχεια →