Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἀθηναῖοι

Κατάπτωσις μίας κοινωνίας: καταδίκη τοῦ Σωκράτους – τέλος τοῦ χρυσοῦ αίῶνος τῶν Ἀθηνῶν….

ἀπὸ τὸν/τὴν

0



Από την καταστροφή της Σικελίας το 413, το Άστυ είχε πάθει, εξαιτίας του φανατισμού που κατάτρωγε τους Αθηναίους, πολλές συμφορές. Ο Θρασύβουλος, αφού έφερε  πίσω τη Δημοκρατία, σταμάτησε τις εκδικήσεις, συμφιλίωσε τους αριστοκράτες με το λαό κι έδωσε τέλεια αμνηστία. Χρειάστηκε η δική του φρονιμάδα, για να μη γίνει κατάχρηση της νίκης. Ψήφισε νόμο να μη ζητηθούν ευθύνες από κανέναν και πέτυχε τούτο το δύσκολο: Να κάνει το παράφορο πλήθος να ξεχάσει και να συγχωρέσει. Έτσι έβλεπες πολίτες που τους σκοτώθηκαν οι συγγενείς τους να ζουν ειρηνικά με τους δήμιους, άλλους που έχασαν την περιουσία τους να μονοιάζουν με τους άρπαγες. Συνέχεια →

Ὀνήσιλος ὁ Σαλαμίνιος.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ἄλλος ἕνας Ἕλλην …«ἀνύπαρκτος»!
Γράφει ὁ Αἴας.

Ὄχι ὅμως μόνον ξεχασμένος. Δολοφονημένος ἀπὸ προδοσία!!!

Σαράκι κι αὐτό ὅμως… Ἀπέραντο!
Τὸν Αἴαντα ὅμως τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὰ ἐξαιρετικά του ἀφιερώματα. 

Φιλονόη.

Στην Ιωνική γη καίει η φωτιά της επανάστασης κατά της Περσικής τυραννίας. Οι Ίωνες μαζί με τους Αθηναίους καίνε τις Σάρδεις, την πρωτεύουσα της σατραπείας που πήρε φωτιά σαν ένας τεράστιος πυρσός, μιας και όλη η πόλη ήταν ξύλινη. Καθώς τα ερείπια των Σάρδεων καπνίζουν, οι Πέρσες στέκουν άπραγοι και σαστισμένοι από την καταστροφή.

Κατά το έτος 499 π.Χ. στην Σαλαμίνα της Κύπρου, υπάρχει ένας άνδρας που είναι έτοιμος να αντισταθεί στους βάρβαρους της Ασίας. Είναι ο Ονήσιλος, ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας, Χέρσιου. Την βασιλεία όμως, έχει ο Γόργος, ο πρωτότοκος γιος του. Ο Ονήσιλος προσπαθεί να πείσει τον αδελφό του να συμπαραταχθεί με τους αδελφούς Ίωνες στον υπέρ πάντων αγώνα, εναντίον του κοινού εχθρού. Ο Γόργος, από δειλία ή από καιροσκοπισμό δεν δέχεται την γνώμη του αδελφού του. Τα δυο αδέλφια διαπληκτίζονται έντονα υποστηρίζοντας με Συνέχεια →

Γιὰ τὸν Ξενοφώντα δὲν γράψαμε…

ἀπὸ τὸν/τὴν

4

Μία πολὺ ἐνδιαφέρουσα παρουσίασις ἑνὸς σημαντικοῦ ἔργου τοῦ Ξενοφῶντος. 

Ο Ξενοφών και ο εσωτερικός εχθρός

Ὁ Μιλτιάδης.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Θὰ ἦταν καλὸ κάπου κάπου νὰ ῥίχνουμε μίαν ματιὰ στὴν ἱστορία μας. Ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς διδάξῃ. 

Ἡ ἱστορία γιὰ παράδειγμα τοῦ Μιλτιάδου…

Πῶς ἔζησε καὶ πῶς πέθανε!

Ἕνα ἄλλο Ἑλλαδοξεφτιλιστάν καὶ τότε;

Ὄχι ἀκριβῶς.

Ἁπλῶς ἡ …κεκτημένη ταχύτης τῆς δημοκρατίας, ἢ ὀρθότερα τῆς ὀχλοκρατίας.

Συνέχεια →

Ὁ Ἐχετλαῖος τοῦ Μαραθῶνος!

ἀπὸ τὸν/τὴν

3

Σὰν σήμερα, βάσει τῶν ἱστορικῶν στοιχείων ποὺ διαθέτουμε, διεξήχθῃ μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες μᾶχες ὅλων τῶν ἐποχῶν γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. 

Κάποτε, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ περιγράψω σὲ παιδιὰ νηπιακῆς ἡλικίας τὸ μέγεθος τῶν δυνάμεων ποὺ εἶχαν ἀντιπαραταχθεῖ, τὸ παρομοίασα μὲ τὴν μάχη ἑνὸς δεινοσαύρου μὲ ἕναν τρᾶγο. (Βλέπετε, τὰ παιδιά μας διδάσκονται τὴν ὕπαρξι τῶν δεινοσαύρων… Τὴν μάχη τὴν «μαθαίνουν» ἀκροθιγῶς….) 

Σήμερα, ἀρκετὰ χρόνια ἀργότερα ἀπὸ ἐκείνη τὴν περιγραφή, συνειδητοποιῶ πὼς δὲν ἦταν καὶ τόσο ὑπερβολική. Ἀναλογισθεῖτε μόνον τὸ μέγεθος τῶν δυνάμεων καὶ θὰ καταλάβετε….

Συνέχεια →

27η Αὐγούστου 479 π.χ. Μάχη τῶν Πλαταιῶν

ἀπὸ τὸν/τὴν

4

Στα 479 π.Χ. έγινε στις Πλαταιές η μεγάλη, ένδοξη για τους Έλληνες μάχη, που στάθηκε η τελευταία των μηδικών πολέμων στην αρχαία Ελλάδα..

Μετά απ’ την ατυχία του στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, ο Ξέρξης, αφήνοντας το Μαρδόνιο στη Θεσσαλία, έφυγε για την Περσία. Ο Μαρδόνιος προσπάθησε να συνεννοηθεί με τους ΑΘηναίους, προτείνοντάς τους να συμμαχήσουν μαζί του με διάφορα ανταλλάγματα. Οι Αθηναίοι όμως αρνήθηκαν περήφανα κι έτσι ο Μαρδόνιος με τους 300.000 στρατιώτες του στρατοπέδεψε στην κοιλάδα του Ασωπού, κοντά στις Πλαταιές. Συνέχεια →