Η χορδή του τόξου τεντώθηκε. Ο Πέρσης είχε όλο τον χρόνο να σημαδέψει και να αφήσει με ηρεμία την σαΐτα του. Βρισκόταν σε απόσταση ασφαλείας και παρά τον ήρεμο επαγγελματικό τρόπο του, τα πόδια του έτρεμαν ακόμη από τον φόβο που βίωσε τις 2 προηγούμενες ημέρες.
Το βέλος έφυγε, διέγραψε με ασύλληπτη ταχύτητα την απόσταση αφήνοντας το δολοφονικό του σφύριγμα στον αέρα, και καρφώθηκε από τα πλάγια, στη βάση του λαιμού του μοναδικού ζωντανού πολεμιστή…
Τα μάτια του Σπαρτιάτη είχαν πάρει το χρώμα του αίματος. Κατακκόκινα και δακρυσμένα. Συνέχεια
Εἶναι ἕνας πόλεμος ὑπαρκτός, ὑπόγειος καὶ μᾶλλον …κρυφός! Κάθε φωνὴ λογικῆς διώκεται, φιμώνεται, καταργεῖται… Ἔχει καταντήσει δευτέρα φύσις τῶν πάντων ἡ Ὕβρις καὶ τὸ ψεῦδος! 
