Νύκτωσε πάλι… καὶ σὲ λίγο θὰ ἔχουμε εἰδήσεις…
Καὶ ἐγὼ τὶς ἀρνοῦμαι… ὅπως κι ἄλλοι, ὅλο καὶ περισσότεροι…
Μὰ ἀκόμη ὑπάρχουν ἀρκετοὶ ποὺ τὶς περιμένουν, διότι ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν πὼς οἱ εἰδήσεις ἐπιδεινώνουν τὴν γενικοτέρα κατάθλιψιν…
Ἀφῆστε ποὺ οἱ φάτσες τῶν δημοσιοκάφρων δὲν ἀντέχονται…
Οὔτε ἡ μάνα τους, ποὺ λέει ὁ λόγος, δὲν μπορεῖ νὰ ἀνεχθῇ τὰ ψεύδη τους καὶ τὶς φανφάρες τους…
Ἀλλὰ εἴπαμε… Καλὸ εἶναι νὰ κοιμόμαστε χαμογελαστοί…
Ἱκανοποιημένοι…
Καί πῶς θά μπορούσαμε νά τό κερδίσουμε αὐτό;
Ἕνας τρόπος… Ἤ μακρυὰ ἀπὸ τὴν τηλεόρασιν ἤ μὲ αὐτὴν ἀλλὰ ἀντὶ τῶν εἰδήσεων κάτι εὐχάριστο…
Τί πιό εὐχάριστον λοιπόν ἀπό μίαν Ἑλληνική ταινία;
Ἄλλες προτάσεις: