Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1974 ἤμουν 13 ἐτῶν καὶ κάτι μηνῶν.
Τὸ Δεκέμβριο τοῦ 2019 εἶμαι 58 ἐτῶν καὶ κάτι μηνῶν.
Τὸ 1974 εἶχα εὐαισθητοποιηθῆ μὲ τὸ Κυπριακὸ καὶ παρακολουθοῦσα (ὅτι μποροῦσα νὰ καταλάβω δηλαδὴ) καὶ ἔνοιωθα ἱκανοποίηση ἀπὸ τὰ ψηφίσματα τοῦ ΟΗΕ.
Συνέχεια
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν ἔφθασε στὰ χέρια μου ἕνα βιβλίο κάποιου κου Ἠλία Ἠλιοπούλου, ἱστορικοῦ (διδάκτορος τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μονάχου), μὲ τίτλο «Ἡ Μεγάλη Ἀντικατάστασις» καὶ ὑπότιτλο: «Εἰσβολή, Ἐποικισμός, Ἐξισλαμισμὸς καὶ Ἐθνοπολιτικὴ Ἀναδιάταξις τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Εὐρώπης».
Τὸ βιβλίον κυκλοφορεῖ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πελασγὸς» τοῦ Ἰωάννου Γιαννάκενα.
Τὸ ἐν λόγῳ βιβλίον, ἀκριβῶς διότι ὡς ἐξώφυλλόν του ἔχει μίαν εἰκόνα φανατικῶν, δὲν θὰ τὸ ἐπέλεγα γιὰ μελέτη. Ἐν τούτοις, ἐφ΄ ὅσον ἤδη τὸ διέθετα, ἀπεφάσισα νὰ τὸ καταπιασθῶ μαζύ του καί, τελικῶς, νὰ …ξαφνιασθῶ εὐχάριστα γιὰ τὸ ἐπίπεδον τεκμηριώσεως τῆς ἐρεύνης τοῦ κου Ἠλιοπούλου. Συνέχεια
Σὲ σχέση μὲ τὶς βρεταννικὲς ἐκλογές.
Δὲν ἔγραψα κάτι γιὰ ἡμέρες σχετικὰ μὲ τὸ Ἡνωμένο Βασίλειον.
Δὲν εἶπα κάτι ὅταν ἔλεγαν τὰ εὐρωφρικιὰ ὅτι μετενόησαν οἱ Βρεταννοὶ γιὰ τὸ brexit.
Δὲν ἔκανα σχόλια ὅταν ὅλοι ἐξύβριζαν τὸν Μπό-Τζό.
Οὐδέποτε εἶπα ποτὲ γιὰ τὴν προσωπική μου σχέση μὲ τὸν Φάρατζ καὶ ποσὸ ἔξυπνος καὶ ἰδιαίτερος εἶναι.
Ὁ Κάπλαν εἶναι Ἀλβανὸς καὶ ἐργάζεται γιὰ τὴν οἰκογένειά μου (μαζὺ μὲ ἀδερφὸ καὶ ἕνα δύο ἐξαδέλφια) ἀνελλιπῶς ἀπὸ τὸ 1993.
Πρὸ καιροῦ μὲ ἐρώτησε ἀγωνιωδῶς (θεωρῶντας, ὅπως ὅλοι οἱ γνήσιοι καλοὶ ἄνθρωποι, ὅτι ἕνας κοσμογυρισμένος ξέρει) γιὰ τὸ πότε βλέπω τὴν εἴσοδο τῆς Ἀλβανίας στὴν εὐρωπαϊκὴ πατρίδα.
Τοῦ εἶπα δὲν ξέρω βέβαια, ἀλλὰ γιατί θέλει τόσο πολὺ νὰ μποῦν στὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη;
Συνέχεια
Αὐτὸς ὁ διαφωτιζμὸς ποὺ πάθαμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, διὰ τῆς βίας, τῆς παραλόγου προπαγάνδας καὶ τῆς συστηματικῆς μας ἐκπαιδεύσεως, δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ τὸ ξεπεράσουμε συντόμως.
Δυστυχῶς μας, ὡς κοινωνίες, πέραν τῆς ἀκραίας λοβοτομῆς μας, πάσχουμε καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα, μὲ πρῶτο καὶ κύριον τὸ σύστημα τῆς (ἀ)-δικαιοσύνης. Κι αὐτὸ τὸ φαινόμενον δὲν εἶναι ἑλλαδικὸ ἀλλὰ πανευρωπαϊκὸ καὶ παγκόσμιον. Συνέχεια
Παρηκολούθησα (σὲ κονσέρβα) τὴν συνέντευξη Κυριάκου στὸν Χατζηνικολάου.
Ὁ Κυριάκος (ὅπως ξέρετε) ὄχι ἁπλᾶ μοῦ εἶναι ἀντιπαθὴς ἀλλὰ στέκομαι ἀκριβῶς ἀπέναντί του.
Παρ’ ὅλα αὐτὰ στὴν συνέντευξη (μὲ τεράστιο γλείψιμο ἀπὸ τὸν ἄφραγκο Χατζηνικολάου) ἔβγαζε μία σιγουριά. Εἶναι ἡ σιγουριὰ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ γνωρίζει ὅτι ὁ κόσμος ποὺ τὸν ψηφίζει εἶναι φοβικός, συντηρητικὸς καὶ δὲν γουστάρει περιπέτειες. Συνέχεια
