Αὐτὸ ἦταν καὶ εἶναι τὸ ζητούμενον. Γιὰ αὐτὸ ἔσπευσαν, αὐτοὶ ποὺ ἔσπευσαν, νὰ ψηφίσουν, ἀκόμη καὶ ἐν εἴδει ἐκδικήσεως ἢ μὲ κρίτηρια μνήμης …τσιπούρας. Διότι, ὡς γνωστόν, ἐμεῖς (λέει) ψηφίζουμε ἀλλὰ αὐτοί, πρὶν ἀπὸ ἐμᾶς (καὶ δίχως ἐμᾶς) ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἀποφασίσει τὸ ποιοὶ θὰ ἐκλεγοῦν γιὰ νὰ …καλοτρώγουν, πάντα ἀτιμώρητοι καὶ πάντα ὑπηρετῶντας τὰ συμφέροντα τῶν διεθνῶν τοκογλύφων.
Ἡ ἔννοια τῆς ἀποχῆς εἶναι ἡ ἀπαξίωσις τοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Αὐτὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ μήνυμα ποὺ πρέπει νὰ δοθῇ στὶς ἐκλογές.
Οἱ φτωχοὶ ψηφοφόροι πολώνονται στὸ γεγονὸς ὅτι θὰ εἶναι περισσότεροι οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ ἀγνοοῦν τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ὅπλο τῶν ἐκλογῶν εἶναι τῶν κυβερνώντων καὶ ὄχι τῶν ψηφοφόρων.
Οἱ ψηφοφόροι ἐπίσης ἀγνοοῦν ὅτι «δὲν μποροῦν νὰ ψηφίσουν», διότι γιὰ νὰ εἶναι πραγματικὴ ἡ ψῆφος τους προϋποθέτει ἄμεση ἀνακλητότητα, συνεπῶς οἱ ψηφοφόροι πηγαίνουν νὰ ἐκλέξουν καὶ ὄχι νὰ ψηφίσουν.
Ἂς ἔχουμε κατὰ νοῦ μας τὰ ἐξῆς: Στὴν χώρα δὲν ὑπάρχει κάτι ἄλλο, πέραν τῆς οἰκογενειοκρατίας. Οἱ σημερινοὶ κούληδες καὶ οἱ ἀλέκσηδες καὶ οἱ φῶφες καὶ οἱ GAPατοι καὶ οἱ τέλος πάντων ὁποιοιδήποτε …«ἐκλεκτοὶ» κομματάρχες τοῦ κόσμου μας, ἦσαν ἐχθὲς βενιζελικοί, προχθὲς βασιλικοὶ ἀπόγονοι, πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς κάτι ἄλλο καὶ αὔριο θὰ εἶναι κάτι παράλλο.
Τί εἶναι τό εὐρωκυνοβούλιον; (Κι ὄχι, ὅπως, κακῶς, λέγεται, εὐρωκοινοβούλιον…!!!)
Εἶναι μία βιτρινούλα τῶν τοκογλύφων, ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ ἐξυπηρετῶνται τὰ συμφέροντά τους, μὰ καὶ γιὰ νὰ ὑποδουλωθοῦν πλήρως, στὶς (ἐπισήμως) ὀρέξεις του, οἱ Εὐρωπαῖοι, ἰθαγενεῖς (καὶ μή).
Τὸ τί ἐμεῖς πιστεύουμε γιὰ αὐτὸ εἶναι μία ἄλλη ἱστορία, ποὺ οὐδόλως σχετίζεται μὲ τὴν μία πραγματικότητα τοῦ ἀληθοῦς του ῥόλου.
Συνέχεια
Ἡ Ἑλλὰς ποὺ φεύγει
Βρίσκομαι στὴν ἀνάγκη νὰ ἀρχίσω μιλώντας γιὰ τὸν ἑαυτό μου: Μεγάλωσα σὲ ἕνα κομμάτι τῆς Ἑλλάδος, στὸ ὁποῖο ὁ ἀπόηχος τῶν γεγονότων τοῦ 1821 παρέμενε ἰσχυρὸς καὶ ἐπεσκίαζε ὁποιανδήποτε ἄλλη ἱστορικὴ ἀνάμνηση. Μιλώ, βέβαια, ὄχι μόνο γιὰ τὴν Ἀττικὴ ἀλλὰ καὶ γιὰ τὶς ἀνατολικὲς ἀκτὲς τοῦ Μοριᾶ μας καὶ -κυρίως- γιὰ αὐτὰ τὰ μοναδικά, ὑπέροχα στὴν παράδοξη καὶ κάποτε ἄγρια ὀμορφιά τους, μικρόνησα τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ. Ἐκεῖ λοιπόν, μέχρι καὶ τὰ μέσα τοῦ Κ΄ αἰώνα ἐπικρατοῦσαν τὰ ἤθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ σφυρηλάτησαν τὴν ναυτικὴ παράδοση τῆς Νεωτέρας καὶ Συγχρόνου Ἑλλάδος. Στὸ σπίτι, πράγματι, ὅπου περνοῦσα τὰ καλοκαίρια ἤταν χαραγμένη ἡ χρονολογία ἀνεγέρσεώς του: 1829. «Γιατί τὸ 1829;» ῥωτοῦσα μικρὸς ἐγώ. «Ἐπειδὴ τότε ἐλευθερώθηκε ὁ τόπος μας καὶ οἱ πρόγονοί μας μπόρεσαν νὰ κατεβοῦν ἀπὸ τὸ βουνὸ κοντὰ στὴν θάλασσα», ἔπεφτε τσεκουράτη ἡ ἀπάντησις. Καὶ ἀκολουθοῦσε ἀκόμη πιὸ κοφτὴ ἡ σύστασις: «Χώνεψέ το αὐτὸ καὶ μὴ ξαναρωτᾶς!» Συνέχεια
Τὸ νὰ βλέπῃς τὴν δούραινα πρωταπριλιάτικα νὰ μᾶς ζητᾷ νὰ «κόψουμε τὸ μοῦσι»….
…τὸ λὲς καὶ θρασύτητα.
Διότι, θέλοντας καὶ μή, θυμᾶσαι τὴν δούραινα ποὺ ἔσπευσε, μὲ …ὑφάκι ἀθώου… Συνέχεια
