Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ῥώμη

Ἡ μάχη τῆς Πύδνας (22 Ἰουνίου 168 πχ)

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

     
                                                    Μηδεν δεινότερον και φοβερότερον εωρακέναι φάλαγγος Μακεδονικής.
                                                                                                          Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος, 168 πΧ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
                Tο καλοκαίρι του 168 πΧ, ο ανταγωνισμός μεταξύ Ρώμης και Μακεδονίας είχε φθά­σει στο αποκορύφωμά του. Η σύγκρουση μεταξύ των Λατίνων και των Ελληνιστι­κών κρατών, ήταν αναπόφευκτη από την πρώτη στιγμή που ο Ρωμαϊκός αετός τέντωσε φιλόδοξα τα φτερά του. Στην προσπάθειά του να φθάση πέρα από τα περιορισμένα φυ­σικά σύνορα του μικρού Λάτιου, η νέα αυτοκρατορία ήταν φυσικό να έλθη σε σύγκρου­­ση με την πάμπλουτη Καρχηδόνα της Αφρικής καθώς και τα μεγάλα και εύπορα κράτη που προήλθαν από την διάσπαση του τεράστιου Οικουμε­νι­κού Αλεξανδρινού κράτους της Ανατολής. Κάθε ένα από αυτά τα Ελληνιστικά βασίλεια-μέλη της αυτο­κρα­το­ρίας του Αλεξάνδρου του Γ΄ του Αργεάδη του μεγαλύτερου Μεγάλου της ιστορίας, παρά την ηλικία τους και την φθορά από τις αέναες μεταξύ τους και με τους άλλους Έλληνες συγκρούσεις, ήταν ένας πολύ υπολογίσιμος αντίπαλος. Όμως οι μεταξύ των Ελλήνων πόλεμοι και διαφορές για μιά ακόμη φορά θα ήταν το καταλυτικό στοι­χείο που μακροπρόθεσμα λειτούργησε υπέρ των Ρωμαίων…

Κυνὸς Κεφαλές.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

ΚΥΝΟΣ ΚΕΦΑΛΕΣ 197 π.Χ. – ΠΥΔΝΑ 168 π.Χ.

ΟΙ ΜΑΧΕΣ

Την εποχή όπου στο δυτικό τμήμα της Μεσογείου διεξαγόταν ο Β’ Καρχηδονικός Πόλεμος (218-201 π.Χ.), στο ανατολικό η Ελλάδα ζούσε τη φθορά του Συμμαχικού Πολέμου (220-217 π.Χ.) ανάμεσα στην Αχαϊκή και στην Αιτωλική Συμπολιτεία και αντιμετώπιζε τις επεκτατικές βλέψεις του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Ε’. Οι ελληνικές πόλεις-κράτη βρίσκονταν σε παρακμή. Οι Αθηναίοι είχαν εξελιχθεί σε κόλακες των ισχυρών, οι Αιτωλοί σε ληστές και τους Σπαρτιάτες κυβερνούσαν ηγέτες ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Ο μόνος που θα μπορούσε να διασφαλίσει την ανεξαρτησία της Ελλάδας ήταν ο Φίλιππος, ο οποίος ωστόσο δεν υπολόγισε σωστά τη ρωμαϊκή απειλή και αντί να συνάψει χρήσιμες συμμαχίες είδε τους Ρωμαίους ανταγωνιστικά: πρώτα εξεστράτευσε εναντίον τους στην Ιλλυρία (Α’ Μακεδονικός Πόλεμος, 214 π.Χ.), μετά συνεμάχησε με τον Αννίβα, Συνέχεια →

Μήπως νά ξαναγράψουμε τήν ἱστορία;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ναί, τὸ πιστεύω.
Ἔχω πολλὰ στοιχεῖα, ἀλλὰ κι ἐνδείξεις, ποὺ ὑπαγορεύουν πὼς αὐτὰ ποὺ γνωρίζουμε, ὥς συμβατικὴ ἱστορία, εἶναι τοὐλάχιστον ἀνακριβῆ. Ἀφήσετε δὲ τὴν συῤῥίκνωσι ποὺ ἐφαρμόζουν.
Ἡ ἱστορία, ἡ πραγματικὴ ἱστορία, εἶναι ἐκεῖ ἔξω. Μία ματιά, ἀλλὰ ματιὰ καθαρή, θὰ μᾶς πείσῃ διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Ὅσο παραμένουμε ὅμως στὰ στενὰ ὅρια ποὺ ἄλλοι μᾶς καθορίζουν, ὄχι ἱστορία, ἀλλὰ οὔτε ταὐτότητα θὰ ἀνακαλύψουμε. Συνέχεια →

Εἶναι ὅλοι οἱ Εὐρωπαῖοι Ἕλληνες;

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Ὅλοι οἱ Εὐρωπαιοι Ἕλληνες εἶναι καὶ μᾶς τὸ κρύβουν:

Τὸ 1857 στὸ Λονδίνο ἐξεδόθη τὸ βιβλίο τοῦ Ρ. Μόργκαν, στὸ ὁποῖο διαβάζουμε:

«Ἡ καταγωγὴ τοῦ Βρεταννικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὴν Τροία καὶ τοὺς Τρῶες οὐδέποτε ἀμφισβητήθη, ἐδῶ καὶ δεκαπέντε αἰῶνες.
Οἱ γενεαλογίες ὅλων τῶν Βρεταννῶν βασιλέων ἀνάγονται στὸν Αἰνεία.»

Ἀπὸ τοὺς θρύλους τῶν Κελτῶν γράφω ἔνα μικρὸ ἀπόσπασμα:

«Λὲς κι ὁ οὐρανὸς βοσκὸς πίσω στὴν γῆ γύριζε τὸ κοπάδι. Οἱ θεοὶ προέβαλαν ἀπὸ τῆς Ἑλλάδος τοὺς σκιεροὺς ναούς, καθὼς ἡ ὁμίχλη στροβιλίζετο καὶ ἐλαμπύριζε ἔτσι ἀπὸ ψηλὰ τὰ ἄστρα ἀφουγκραζόταν ἐπάνω ἀπὸ τὰ ἄδεια βάθη.»

Συνέχεια →

Κλεοπάτρα Ζ΄ Φιλοπάτωρ.

ἀπὸ τὸν/τὴν

3

Εἶναι πολλοί αὐτοί πού γνωρίζουν τήν Ἑλληνική καταγωγή, συνείδησι καί παιδεία τῆς Κλεοπάτρας;
Τοὐλάχιστον γιὰ ὅσους ἔχουν διαμορφώσει ἄποψι ἀπὸ τὶς …ταινίες τοῦ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ, νομίζω πὼς εἶναι ἐν τελῶς ἄγνωστος ἡ Κλεοπάτρα ὡς Ἑλληνίδα.
Οὐσιαστικῶς, τὸ νὰ εἶναι κάποιο πρόσωπο ἄρχων τῆς Αἰγύπτου ὁδηγεῖ, ἐσφαλμένως, στὸ συμπέρασμα πὼς εἶναι πρόσωπο μελαμψό, δῆλα δὴ Ἀφρικανή. Ὅμως αὐτὸ δὲν ἰδχύει γιὰ τὴν Κλεοπάτρα, καθῶς ἐπίσης κι ὅλους τοὺς Συνέχεια →

Ἀλάριχος καὶ καλόγεροι στὴν ἐπιδρομὴ κατὰ τῶν Ἑλλήνων.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Χάρτης της επιδρομής του Αλαρίχου στην Ελλάδα το 395. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα 56). ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, Βιβλίον όγδοον, σελ.274, εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑ.

Ἡ ἱστορία πάντα γράφεται ἀπὸ τοὺς νικητές. Πάντα!

Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅταν θὰ συνταχθῇ, σαφῶς τὰ σημεῖα ποὺ θίγουν τὸν νικητή, θὰ ἐξαφανισθοῦν.
Αὐτὸ ὅμως μᾶς καθιστᾷ διπλὰ ὑπευθύνους ὅσον ἀφορᾷ στὸν τομέα τῆς μελέτης της.
Ὀφείλουμε ὄχι μόνον νὰ τὴν μελετοῦμε, ἀλλὰ καὶ νὰ διαδίδουμε τὶς ὅποιες πληροφορίες ἀνασύρουμε μὲ τὸ σταγονόμετρο.

Συνέχεια →